The Impact of Print Media on Popular Culture: Umberto Eco’s Number Zero

Kültür, modernizmle birlikte homojen yurttaşlar yetiştirmek adına ulusal bir tarih ve bu tarihin biriktirdiği geleneklerin bütünü olarak tasarlanmış, araçsal bir üst yapı kurumu görünümüne bürünmüştür. Modernizmin yerini postmodern döneme bırakmasıyla birlikte homojenliğin olumlanması, heterojenliğin olumlanmasıyla yer değiştirmiş ve köklerini geçmişten alan/aldığını iddia eden dayatmacı muhafazakâr kültürel algının yerini de köksüz, tam da şimdiki zamana ait bir popüler kültür almaya başlamıştır. İdeal olana işaret eden modernist “yüksek” kültürün, piyasanın işaretiyle hareket eden postmodernist “popüler” kültürle yer değiştirme süreci, kültür üretici kurumların da değişmesine yol açmıştır. “Yüksek kültür” entelektüeller (Aydınlar) tarafından üretilirken/tüketilirken, popüler kültür entelektüel olmayanlar (halk) tarafından piyasa ekonomisi kuralları çerçevesinde üretilmekte/tüketilmektedir. Bu çerçevede kültür sosyal bir statü göstergesi olmaktan, giderek piyasada talep edilen bir eğlence ve boş zaman geçirme aracına dönüşmüştür.[*] Fatma Altınbaş Sarıgül, Istanbul Kemerburgaz University, fatos.altinbas@kemerburgaz.edu.trPopüler kültürün üretilmesi ve yayılmasında en önemli taşıyıcılardan birisi popüler gazetelerdir. Bu gazeteler okuyucularının zihinlerine çeşitli imajlar, görüşler ve algılar göndermekte ve bu gönderilenler aracılığıyla okuyucuların davranış biçimlerinde çeşitli etkileşimler yaramaktadırlar. Umberto Eco 2015 yılında yayınladığı Numero Zero (Sıfır Sayı) kitabında gazetelerin kamuoyuna bilinçli bir şekilde çeşitli algıları yerleştirebildiği varsayımından yola çıkarak, bazı popüler gazete patronlarının iş dünyasındaki etkinliklerini arttırabilmek adına popüler kültüre nasıl müdahaleler gerçekleştirdiklerini bir kurmaca çerçevesine incelemiştir. Eco’ya göre popüler kültür, modernizmin kültür anlayışında olduğu gibi (en azından görünüşte) tepeden inmeci bir yapıda değildir. Yayılmak istediği geniş kitlelerin beğenilerini ve isteklerini de göz önünde bulundurarak, kültür üreticileri ile kültür tüketicileri arasında bir uzlaşmayı amaçlar. Böylece gönderdiği mesajların kitleler tarafından daha hızlı ve kolay bir şekilde kabullenilmesini sağlar. Oysa popüler kültür üreticilerinin motivasyonu piyasa ekonomisinden türemiştir. Hedeflenen şey kâr’dır. Popüler gazeteler bu kâr uğrunda haberleri çarpıtırlar, dönüştürürler ve hatta uydururlar. Eco, gazetelerin bu tahribatları hangi yöntemlerle yaptıklarını ele alır, okuyucuları dil oyunlarıyla belli çıkarımlara yönelten taktiklerini açığa çıkarır. Okuyuculara gönderilen popüler ortak algının kodlarını deşifre etmeye çabalar. Eco’ya göre “gazeteler insanlara nasıl düşünmeleri gerektiğini öğret”mektedir; ne yazık ki “bizim öğrendiğimiz her şey sahte ve deforme”dir. Popüler kültür, kendi dışındaki bir gerçekliğe değil, Baudrillard’ın simülasyon kuramında sözünü ettiği üzere, gerçekliği yerinden eden sahtenin kendi kendisine yaptığı bir göndermeden ibarettir

Anahtar Kelimeler:

Umberto Eco, popüler kültür, medya, yüksek kültür, Number Zero

The Impact of Print Media on Popular Culture: Umberto Eco’s Number Zero

In the book published by Umberto Eco in 2015 called Numero Zero (Number Zero), on the basis of the assumption that the newspapers are able to establish various perceptions to the public in a conscious way, he has examined what kind of interventions some popular newspaper bosses have realized for the purpose of increasing their efficiencies in the business world within the frame of a fiction. According to Eco; popular culture is not in a sudden and unexpected structure (at least from its appearance) as it is in the cultural understanding of the modernism. By also taking the likes and demands of the wide masses it desires to be expanded into consideration, it aims a consensus between the culture producers and the culture consumers. In this way, it provides an easier and faster acceptance of the messages it sends by the masses. However, the motivation of the culture producers has derived from the market economy. The aimed thing is “profit”. Popular newspapers inflict, transform and even make up the news in the cause of this profit. Eco operates by which methods the newspapers perform these destructions and reveals their tactics that direct the readers to certain assumptions with the quibbles. He tries to decipher the codes of the common popular perception delivered to the readers. According to Eco, “newspapers teach peo- ple how they should think; unfortunately, all we learn is fake and deformed”. Popular culture consists of a reference made by the fake that is replacing the truth to itself as mentioned in the simulation theory of Baudrillard, not a reality away from itself.

Keywords:

Umberto Eco, popular culture, media, high culture, Number Zero,

PDF

___

Aktan, C. C., & Tutar, H. (2007). Bir Sosyal Sermaye Olarak Kültür. Pazarlama ve İletişim Kültürü Dergisi .
Baudrillard, J. (1983). Simulations. New York: Semiotext(e).
Baudrillard, J. (2003). The Global and the Universal. In V. Grace, H. Worth, & L. Simmons (Eds.), Baudrillard
West of the Dateline. Palmerstone: Dunmore Press. Baudrillard, J. (2005). The Intelligence of Evil or the Lucidity Pact. New York: Berg.
Baudrillard, J. (2015). Şeytana Satılan Ruh. (O. Adanır, Trans.) Ankara: Doğu-Batı.
Bauman, Z. (2015). Akışkan Modern Toplumda Kültür. (İ. Çapcıoğlu, & F. Ömek, Trans.) İstanbul: Atıf.
Cantor, N. F., & Werthman, M. S. (1968). The History of Popular Culture to 1815. New York: Macmillian.
Çağan, K. (2003). Popüler Kültür ve Sanat. Ankara: Altınküre.
Danesi, M. (2012). Popular Culture. New York: Rowman & Littlefield.
Eco, U. (1986). Travels in Hyperreality. San Diego: Harcourt Brace & Company.
Eco, U. (2015). Sıfır Noktası. (E. Y. Cendey, Trans.) İstanbul: Doğan.
Ercins, G. (2009). Türkiye’de Popüler Kültür Görünümleri ve Gençliğe Yansımaları. In VI. Ulusal Sosyoloji Kon- gresi, Ekim 2009, “Toplumsal Dönüşümler ve Sosyolojik Yaklaşımlar”. Aydın: Adnan Menderes Ünviersitesi.
Erdoğan, İ. (1999). Popüler Kültür: Kültür Alanında Egemenlik ve Mücadele. In N. Güngör (Ed.), Popüler
Kültür ve İktidar. Ankara: Vadi. Erdoğan, İ., & Alemdar, K. (2005). Popüler Kültür ve İletişim. Ankara: Erk.
Featherstone, M. (2013). Postmodernizm ve Tüketim Kültürü. (M. Küçük, Trans.) İstanbul: Ayrıntı.
Gans, H. J. (2014). Popüler Kültür ve Yüksek Kültür. (E. O. İncirlioğlu, Trans.) İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Geçer, E. (2013). Medya ve Popüler Kültür. İstanbul: Okur Kitaplığı.
Giddens, A. (1993). Sociology. Cambridge: Polity Press.
Güneş, S. (2006). Enformasyon Toplumunun Putları. Ankara: Hece.
Güngör, N. (1999). Giriş, Popüler Kültür Çıkmazı. In N. Güngör (Ed.), Popüler Kültür ve İktidar. Ankara: Vadi.
Güvenç, B. (1972). İnsan ve Kültür. Ankara: Türk Sosyal Bilimler Derneği.
Haviland, W. A., Prins, H. E., Walrath, D., & McBride, B. (2008). Kültürel Antropoloji. (İ. D. Sarıoğlu, Trans.) İstanbul: Kaknüs.
Kidd, D. (2014). Pop Culture Freaks İdentity, Mass Media, and Society. Philadelphia: Westview Press.
Malinowski, B. (1990). İnsan ve Kültür: Bir Bilimsel Kültür Kuramı ve Öbür Denemeler. Ankara: Verso.
Massie, A. (2016, Feburary 23). From Semiotics to Pop Culture, Nothing Escaped the Curiosity of Umberto Eco. The Telegraph .
Mills, W. C. (1974). İktidar Seçkinleri. (Ü. Oskay, Trans.) Ankara: Bilgi .
Oktay, A. (1997). Türkiye’de Popüler Kültür. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Oskay, Ü. (1977-78). Popüler Kültürün Toplumsal Ortamı ve İdeolojik İşlevleri Üzerine. SBF BYYO Yıllık, .
Perry, N. (1998). Hyperreality and Global Culture. London: Routledge.
Rowe, D. (1996). Popüler Kültürler. (M. Küçük, Ed.) İsanbul: Ayrıntı.
Smith, P. (2008). Cultural Theory: An Introduction. Oxford: Blackwell.
Soygüder, Ş. (2003). Eyvah Paparazzi. İstanbul: Om.
Sözen, E. (1997). Medyatik Hafıza. İstanbul: Timaş.
Sözen, E. (2006). Popüler Kültür Retoriği: Sahiplik İçinde Yokluk, Rağbette Olma ve Sağduyu Bilgisi. Doğu- Batı (15).
Storey, J. (2015). Inventing Popular Culture. Oxford: Blackwell.
Şahin, M. C. (2005). Türkiye’de Gençliğin Toplumsal Kimliği ve Popüler Tüketim Kültürü . Gazi Eğitim Fakül- tesi Dergisi , 25 (2).
Şeylan, G. (2009). Postmodernizm. Ankara: İmge.
Tanpınar, A. H. (1961) Saatleri Ayarlama Enstitüsü. İstanbul: Remzi.
Uygur, N. (1996). Kültür Kuramı. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Williams, R. (1958). Culture Is Ordinary. In N. McKenzie (Ed.), Conviction (pp. 74-92). London: MacGibbon & Kee.
Williams, R. (1983). Keywords: A Vocabulary of Culture and Society. London: Fontana.