Milattan önce altıncı yüzyılda Miletli bazı düşünürlerin evreni mitosların dışında açıklama çabaları felsefenin başlangıcı olarak kabul edilmektedir. Doğa felsefesi olarak tabir edilen bu ilk dönemde filozofların çözüm aradıkları sorun, evrenin ilk maddesine yöneliktir. Dolayısıyla bu dönemin bazı filozofları çözümün doğada olduğunu düşündükleri için fizik ve astronomi gibi alanlara, diğer bazı filozofları ise çözümün sayılarda olduğunu düşündüklerinden matematiğe yönelmişlerdir. Bu dönemin ikinci evresinde ise felsefe yönünü doğadan insana çevirmiştir. Bundan dolayı filozoflar daha çok insanın ahlaki, politik, psikolojik ve sosyolojik taraflarına yönelik felsefi görüşler öne sürmüştür. Felsefenin bu yönleri dikkate alındığında görülecektir ki bu dönemde her filozof aynı zamanda bir bilim adamıdır. Bu durum Ortaçağ’ın sonuna kadar bu şekilde devam etmiştir. Ancak 18. yüzyılda felsefenin barındırdığı konular ve içeriklerinin genişlemesi tek kişinin bunları bilmesini zorlaştırmıştır. 19. yüzyıla gelindiğinde ise Auguste Comte’un kurduğu Pozitivizmin ve yeni bilim anlayışının etkisiyle daha önce felsefenin egemenliğinde bulunan alanlar felsefeden ayrı, bağımsız birer disiplin haline gelmiştir. Felsefenin yeri ve önemi sorgulanmaya başlanmış, bir işlevinin kalmadığı iddiaları özellikle bilim adamları tarafından ortaya atılmıştır. Bilim adamlarının bu konudaki temel dayanakları; bilimin sürekli ilerlediği ancak felsefenin hep yerinde saydığı iddiasıdır. Hatta Stephan Hawking ve Leonard Mlodinov gibi bilim insanları felsefenin farklı olmaktan ziyade gereksiz olduğunu iddia etmişlerdir. Bu ağır eleştiriler karşısında tutunamayan felsefe, sadece ahlak ve metafizik gibi sınırlı bir alana çekilmiştir. Bu yeni gelişmeler felsefenin farklı bakış açılarına, yeni ve güncel konulara olan ihtiyacını zorunlu kılmaktadır. Ömer Bozkurt tarafından kaleme alınan Yeni Felsefe kitabı da bu noktada felsefenin yaşamış olduğu bu alan sıkışmışlığına çözüm bulmaya çalışmaktadır.