Öz Türkiye'de siyasal iktidar, çocukluk konusunu paternalist bir bakış açısına dayalı bir anlayışla tanımlamıştır. Bu paternalist bakış açısı da ağırlıkla komma ve yönlendirme boyutlarında odaklanmıştır. Koruma, çocukların çeşitli açılardan gelişimlerini ön göıürken, yönlendirme onlara milliyetçi görev ve sorumlulukların yüklenmesine neden olmuş; İdeal Türk çocuğu, ağırlıkla paternalizme dayalı cumhuriyetçi ve milliyetçi değerler içinde anlamlandırılmıştır. Ulusal entegrasyonu amaçlayan bu Locke'cu protestan çocukluk anlayış, müdahale ve vesayeti öne çıkarmış, ancak tüm çocuklara yönelik düşünce ve pratiklerde sınıfsal ayrımların önüne geçememiştir.