Herkesin kullanması zorunlu olan aile adı, soyadıdır. Osmanlı Dönemi’nde, kişilerin soyadına yer verilmemiş olup, herkes babasının adı ile anılmakta idi. 1934 yılında Soyadı Kanunu’nun yürürlüğe girmesiyle, herkes bir soyadına sahip olup, erkekler ölene kadar soyadlarıyla anılırken, kadınların evlenmekle kocalarının soyadını alma zorunluluğu getirildi. Bir devrin kanunu olan 743 sayılı Türk Medeni Kanunu, kadın hakları alanında çok önemli atılımlar gerçekleştirmişti. O dönemde kadının evlenmekle kocasının soyadını alması doğal karşılanmaktaydı. Ancak, kadının toplum içerisindeki konumunun değişmesi karşısında, bu düzenleme anlamsız ve haksız hale gelmiştir. Geldiğimiz noktada, TMK md.187 düzenlemesi gereği, kocasının soyadını alma zorunluluğunda olan kadının, TMK md.173 gereği, boşanma halinde bu kez kocasının soyadını bırakmak zorunda kalması, Türk kadını için, soyadını bir “çile” haline getirmiştir

The family name that everyone is required to use is the surname. In the Ottoman Period, the last names of the people were not included and everyone was referred by their fathers’ names. With the Surname Act taking effect in the year 1934, while everyone owned a surname and the men was referred by their last names till they died, the obligation that every woman must take the surname of their husbands upon marriage was imposed. Turkish Civil Code numbered 743, which is a law of an era, realized highly important attempts in the field of women’s rights. At that time it was taken naturally for a woman to take her husband’s last name upon marriage. However, as a result of the women’s change of position within the society, this regulation became meaningless and unjust. At the current situation, in accordance with the Turkish Civil Law article no. 187 regulation for a woman that has the obligation to take her husband’s name, has to leave his last name in the case of divorce as per Turkish Civil Law article no. 173, made surname for Turkish women a “suffering”.