Küreselleşme Çağında Bir Yumuşak Güç Unsuru Olarak Sağlık Diplomasisi

Uluslararası ilişkilerin belirleyici unsuru güç ve en önemli aracı da diplomasidir. Küreselleşmeylebirlikte pekçok kavram gibi bu iki kavram da değişime uğramış, geleneksel anlam ve algılarınınötesinde yeni tanımlar ve uygulamalarla çerçeveleri genişlemiştir. Özellikle Soğuk Savaşsonrasında askeri ve ekonomik varlığa dayalı sert güç karşısında, özendirme ve cazibe oluşturmayadayalı yumuşak güç uluslararası politikada giderek önem kazanmaya başlamıştır. Aynı şekildegeleneksel diplomasi uygulamalarının yanında yumuşak güce dayalı birtakım yeni diplomasimodellerinin hayata geçtiği görülmektedir. Küresel sağlık sorunlarının çözümünde uluslararasıişbirliklerini içeren ve sınıraşan sağlık hizmetlerinin etkili bir uluslararası politika aracı olarakkullanılmasına dayanan sağlık diplomasisi de bunlardan biridir. Bu çalışmada popülaritesi veetkinliği giderek artan sağlık diplomasisinin uygulanma biçimleri, araçları, etkileşim düzeyleri veaktörleri ele alınarak, gerçek bir dış politika aracı olup olmadığı üzerinde durulmaktadır.

Health Diplomacy as a Soft Power's Element in the Age of Globalization

The decisive element of international relations is power and the it's most important instrument is diplomacy. These two concepts, like many concepts with globalization, have changed considerably and their frameworks have expanded with some new definitions and practices beyond their traditional meanings and perceptions. Especially in the post-Cold War period, the soft power based on the incentive and attraction against the hard power based on the military and economic existence in the traditional sense has begun to gain importance in the international politics. Similarly, a number of new diplomacy models based on soft power have been implemented in addition to traditional diplomacy practices. Health diplomacy, which includes international cooperation in the solution of global health problems and based on the use of transboundary health services as an effective international policy instrument, is one of them. In this study, it is emphasized whether there is a real foreign policy instrument by taking into consideration the forms, tools, interaction levels and actors of health diplomacy, whose popularity and effectiveness is increasing.

PDF

___

Adams, V., Novotny, Thomas E.,& Leslie, H. (2008). Global Health Diplomacy.Medical Anthropology, 27(4): 315-323.
Arı, T. (2013). Uluslararası İlişkiler ve Dış Politika. 10. Baskı, Bursa: MKM Yayıncılık.
Ateş, D. (2012). Uluslararası Örgütler: Devletlerin Örgütlenme Mantığı. Bursa: Dora Yayıncılık.
Ateş, D. (2013). Uluslararası Politika. Bursa: Dora Yayıncılık.
Battır, O. (2017). İnsani Diplomasi. Konya: Çizgi Kitabevi. Baylis, J. & Smith, S. (2005). The Globalization of World Politics, An Introduction to International Studies. New York: Oxford University Press.
Bourne, P. (1978). A Partnership for International Health Care.Public Health Reports 93(2):114–23.
Çavuş, T. (2012). Dış Politikada Yumuşak Güç Kavramı ve Türkiye’nin Yumuşak Güç Kullanımı.Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 2: 23-37.
Dağ, Ahmet E. (2004). Uluslararası İlişkiler ve Diplomasi Sözlüğü. İstanbul: Anka Yayınları.
Dahl, R. (1957). The Concept of Power.Behavioral Science, 2 (3): 201-215.
Drager, N. & Fidler, D. (2007). Foreign Policy, Trade and Health: At the Cutting Edge of Global Health Diplomacy.Bulletin of the World Health Organization,85(3):161–244.
Erman, K. (2016). Sessiz ve Etkili: Küba’nın Tıp Diplomasisi. Uluslararası İlişkiler, 48(12): 77-94.
Fauci, Anthony S. (2007). The Expanding Global Health Agenda: A Welcome Development.Natura Medicine, 13(10): 1169-1171.
Gönel, A. (1998). Önde Gelen STK’lar Araştırma Raporu. İstanbul: Türkiye Ekonomik ve Toplumsal Tarih Vakfı Yayınları.
Gönlübol, M. (1993). Uluslararası Politika.Ankara: Attila Kitabevi.
Haştemoğlu, G. (2004). Türkiye’de STK’lar Alanında Hukuksal Gelişim ve AB Sürecinde STK’lar.İçinde: N. Boztekin (Ed.),AB Uyum Süreci ve STK’lar. İstanbul: Türkiye Ekonomik ve Toplumsal Tarih Vakfı, 33-54.
Health Diplomats. (2009). Health Diplomacy.(Erişim: 05.02.2019),http://www.healthdiplomats.com/index.php ?page=31_health_overview
Holsti, K. J. (1964). The Concept of Power in the Study of International Relations.Background, 7(4): 179-194.
Kalın, İ. (2011). Soft Power and Public Diplomacy In Turkey.Perceptions, 16(3), 5-24.
Katz R., Kornblet S., Arnold G., Lief E., &Fischer J. E. (2011). Defining Health Diplomacy: Changing Demands in the Era Of Globalization.The Milbank Quarterly, 89(3): 503–523.
Kickbusch, I., T. Novotny, N. Drager, G. Silberschmidt, & S. Alcazar. (2007). Global Health Diplomacy: Training across Disciplines.Bulletin of the World Health Organization,85(12): 971–973.
Kickbusch, I. (2011). Global Health Diplomacy: How Foreign Policy Can İnfluence Health.BMJ,Global Health Programme, Graduate Institute of International Studies, 1211(342):1-3.
Kürkçüoğlu, Ö. (2005). Dış Politika Nedir? Türkiye’deki Dünü ve Bugünü.Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 35 (1): 309-335.
Morgenthau, Hans J. (1948). Politics Among Nations. New York: Alfred A. Knopf.
Nye, Joseph S. (1990). Soft Power.Foreign Policy, 80: 153- 171.
Nye, Joseph S. (2011). The Future of Power. New York: Public Affairs.
Oral, Burcu G. (2014). Sağlık Hizmetlerinin Küresel Kamusal Mal Olarak Değerlendirilmesi: Uluslararası Örgütler.Finans Politik & Ekonomik Yorumlar, 51(588): 79-95.
Sönmezoğlu, F. (2005). Uluslararası Politika ve Dış Politika Analizi. İstanbul: Filiz Kitabevi.
Waltz, K. (1990). Realist Thought and Neorealist Theory.Journal of International Affairs, 44(1): 21-37.
Wenger, Andreas (2001). The Internet and the Changing Face of International Relations and Security.Informaiton&Security, 7: 5-11.
WHO (World Health Organization), (t.y./tarih yok). Global Health Diplomacy, (Erişim:01.02.2019), https://www.who.int/trade/diplomacy/en/
Yılmaz, E. (2007). Uyuşmazlık Çözümünde Toplumlar Arası Diplomasi Yöntemi.Yönetim ve Ekonomi Araştırmaları Dergisi, 5 (8): 42-47.