Bu makale, Murathan Mungan’ın Yedi Kapılı Kırk Oda’sında yer alan “Robinson Crusoe” başlıklı öyküsünü ya da novellasını Roland Barthes’ın tarif ettiği şekilde metin olarak okumayı ve bu metnin metinsellik alanında ada metaforunu ayna metaforu üzerinden nasıl çoğaltıp genişlettiğini göstermeyi amaçlar. Bu çerçevede, makalede, Defoe’nun kanonik metnindeki ana karakterin ve imgelerin Mungan’ın metnine transfer olurken geçirdikleri dönüşüm ve açtıkları yeni bağlamlar metinlerarası bir karşılaştırma üzerinden okunur ve metnin sembolik evreninde sorgulamaya açılan “yazarlık”, “yazma faaliyet”, “hikâye anlatımı” gibi kavram kategorilerine ada/ayna metaforları ve bölünme imgesi üzerinden bakılır. Mungan’ın kanonik metni bölünme üzerinden yeniden okuması ve yepyeni bir metinsellik bağlamında dönüştürerek yeniden kurması, Robinsonad literatürüne özgün bir katkı sağlamanın yanı sıra, Barthes’ın metin ve metinsellik kavramlarını yeniden tartışmak için de zemin oluşturur.

This article aims to offer an analytical reading of Murathan Mungan’s short story or novella “Robinson and Crusoe”, included in his collection Yedi Kapılı Kırk Oda (Fourty Rooms with Seven Doors), as text in the manner suggested by Roland Barthes and to demonstrate how this text multiplies and expands the metaphor of island through the metaphor of mirror within its space of textuality. The article, in this respect, follows a comparative intertextual approach in deciphering how the protagonist of Defoe’s canonical text as well as its major images are transferred into Mungan’s text, and how this intertextual transfer generates new contexts. Through this lens, the discussion is further developed by reading the conceptual categories questioned in the symbolic universe of Mungan’s text – such as authorship, act of writing and storytelling – through the metaphors of island/mirror and images of split. Mungan’s rereading of the canonical text in terms of the notion of split, and reconstructing it within the space of an entirely new textuality makes a unique contribution to the literature of Robinsonades, and provides a rich ground for reevaluating Barthes’ concepts of text and textuality.