SOSYAL YENİLİKÇİLİK VE REKABET GÜCÜ İLİŞKİSİ: ELAZIĞ İLİ KAMU ÇALIŞANLARI ÖRNEKLEMİ

Öz Sosyal yenilikçilik, dünyada sürdürülebilir bir yaşam sağlamak üzere; kültür, ekonomi, çevre gibi sosyal konulara odaklanan ve bunlarla ilgili sorunlara toplumsal çıkarları gözeterek yenilikçi çözümler üretmektir. Sosyal yenilikçilik, sosyal sorunların çözülmesinde ve toplumdaki her bireyin ihtiyaçlarının karşılanmasında, yeni fikirlerin yaşama geçirilmesi ile öncelikle bireyler ve grupların yaşamlarında bir fark oluşturmayı, daha geniş anlamda toplumsal değişimi gerçekleştirmeyi hedeflemektedir. Yaşanan hızlı değişimlere ayak uydurmak, rakiplere karşı rekabet avantajı kazanmak ve bu avantajı sürdürebilmek için yeni yollar aranmaktadır. Günümüzde bu avantajı sağlayan araçlardan birisi olarak kabul edilen sosyal yenilikçilik kapasitesi, rekabet gücünü artırmada kullanılmaktadır. Bu bağlamda yapılan çalışmada, bölgesel kalkınmanın önemli dinamiklerinden birisi olan sosyal yenilikçilik düzeyini artırarak rekabet üstünlüğü elde edebilmek amaçlanmıştır. Çalışmaya bilgi sağlamak üzere Elazığ ilinde görev yapmakta olan kamu personelinden seçilen 360 kişilik örneklem gruba yüz yüze bir anket uygulanması yapılmıştır. Çalışmadan elde edilen sonuçlara göre; kamu personelinin sosyal yenilikçilik seviyesi beş üzerinden ortalama 3,94 puan olarak hesaplanmış, bu ortalamayla kamu personelinin sosyal yenilikçilik düzeyinin oldukça iyi olduğu ve buna bağlı olarak da ilin komşularına göre rekabet üstünlüğüne sahip olduğu değerlendirmesi yapılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Sosyal yenilikçilik, Sosyal değişim, Rekabet gücü

PDF

___

Aksay, K. (2011). Yenilikçilik Kültürünün Örgütsel Yenilikçilik Üzerine Etkisi: Konya İlinde Faaliyet Gösteren Özel Hastanelerde Bir Uygulama, Doktora Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü İşletme Anabilim Dalı, Konya.

Annoni, P. ve Kozovska, K. (2010). EU Regional Competitiveness Index, European Commission. http://easu.jrc.ec.europa.eu/eas /downloads/pdf/C5 8169.pdf. (Erişim Tarihi: 04.04.2011).

Aydın, F. ve Oral, M. (2016). “Yenilikçilik ve Teknocoğrafya İlişkisi”, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 9(42): 903-910.

Beceren, E. (2004). “Bölgesel Rekabet Gücü”, Süleyman Demirel Üniversitesi İİBF Dergisi, 9(2): 279-302.

Cajaiba-Santana G. (2014). “Social innovation: Moving the field forward. A conceptual framework”, Technological Forecasting and Social Change, Vol. 82, pp. 42-51.

Chueri, L and Araujo, R (2018). “How Socıal Innovatıon Projects Are Managed? Answers From A Lıterature Revıew”, European Public & Social Innovation Review, 3(2): 24.

Çakın, E. ve Özdemir, A. (2015). “Bölgesel Gelişmişlikte Ar-Ge ve İnovasyonun Rolü: Dematel Tabanlı Analitik Ağ Süreci (DANP) ve TOPSIS Yöntemleri ile Bölgelerarası Bir Analiz”, Dokuz Eylül Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, Cilt:30, Sayı:1, ss. 115-144.

Eren, H. (2010). Üniversite Öğrencilerinin Sosyal Yenilikçilik Kapasitelerinin Teknolojik Yenilikçilik Eğilimlerine Etkisini Ölçmeye Yönelik Bir Model Önerisi, Doktora Tezi, Kara Harp Okulu Savunma Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Erkut, G. ve Albayrak, A.N. (2010). “Yenilikçilik-rekabet gücü ilişkisi: Otomotiv sektörü örneği”, İTÜ Dergisi/a mimarlık, planlama, tasarım Dergisi, 9(1), ss. 155-166.

Gössling, T. ve Roel, R. (2006). Innovation in Regions. http://www.informaworld.com/smpp/title~content =t713417253, (Erişim Tarihi: 16.09.2010).

Halaç, S., Eren, H ve Bulut, Ç, (2014). “Sosyal Yenilikçilik: Bir Ölçek Geliştirme Çalışması”, H.Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 32(1): 165-190.

Işık, N. ve Kılınç, E. C. (2012). İnovasyon-Güdümlü Kalkınma: Avrupa Birliği Ülkeleri ve Türkiye Üzerine Bir İnceleme, Girişimcilik ve İnovasyon Yönetimi Dergisi, 1(1), s.31-68.

Jali, M.N., Abas, Z. and Ariffin, A.S. (2016). “Social Innovation and Knowledge Resource: A Conceptual Understanding”. Journal of Business and Economics, Volume 7, No. 9, pp. 1572-1579.

Kalyar, M.N. (2012). “Individual Innovation and its Antecedents: Mediating Role of Creativity and Self-leadership”, International Journal of Professional Management, Volume 7, Issue 2, ISSN 20422341, http://www.ipmajournal.com/

Karahan, M. (2016). İşletmelerde Yenilik Süreci Yönetimi, Atlas Akademi, Konya.

Kazançoğlu, İ. ve Dirsehan, T. (2016). “Sosyal İnovasyon ile Sakin Şehirlerarasındaki İlişkinin Sosyal Girişimciler Açısından İncelenmesi: Seferihisar Örneği”, Ege Stratejik Araştırmalar Dergisi, Cilt: 7, s.135-161.

Kerimoğlu, E. ve Sözer, S. (2017). “Türkiye’de Bölgesel Rekabet ve Rekabetçi Bölgeler”, Planlama Dergisi, 27(3): 236-253.

Mulgan, G. (2006). “The Process of Social Innovation; Innovation: Technology”, Governance, Globalization, Vol:1, Issue:2, pp.145-162.

Özdemir, F. ve Ar, İ.M. (2015). “Sosyal Yenilik Üzerine Bir Alan Araştırması”, Girişimcilik ve İnovasyon Yönetimi Dergisi, 4(1), ss. 17-43.

Özmete, E. ve Akgül Gök, F. (2015). “Sürdürülebilir Kalkınma İçin Sosyal İnovasyon ve Sosyal Hizmet İlişkisinin Değerlendirilmesi”, 26(2), ss. 127-143.

Özmete, E. (2013). Sosyal hizmet ve ino¬vasyon. Biz Bir Aileyiz Dergisi. Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı Yayını 1(4). http://www.academia.edu/5515660/Sosyal_Hizmet_ve_%C4%B İnovasyon Biz_Bir_Aile-yiz_DergisiEmine_%C3%96zmete. Erişim Tarihi: 27.08.2019.

Yavuzaslan, K. (2017). “Brexit Yol Ayrımında Avrupa Birliği Sosyal Bütünleşme Çabalarına İnovatif Bir Yaklaşım: Sosyal İnovasyon”, Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 19(1), ss. 225-250.