HEMŞİRELER İLE ÜNİVERSİTE ÇALIŞANLARININ YOĞUN BAKIM TEDAVİLERİNE DÖNÜK DÜŞÜNCELERİ

Amaç: Araştırma hemşirelerle üniversite çalışanlarının yoğun bakım tedavilerine dönük düşüncelerini değerlendirmek amacıyla planlanmıştır. Yöntem: Tanımlayıcı kesitsel çalışma, bir üniversite ve hastanesinde 161 gönüllü katılımcıya, 2018 yılında, yüz yüze anket yöntemiyle uygulanmıştır. Bulgular: Katılımcıların yaş ortalaması 34 yıldır. Katılımcıların yarısından fazlası kadındır. Katılımcıların üçte birinden fazlası evlidir. Örneklemde sayı olarak idari personeller çoğunluktadır ve sonrasında hemşireler ve akademisyenler bulunmaktadır. Sağlık kontrollerini yaptırdığını belirten bireyler içerisinde hemşireler çoğunluktadır. Egzersiz yapmayan idari personel sayısı, hemşire sayısının iki katıdır. Dengeli beslendiğini belirten akademisyen ve hemşire sayısı birbirine yakınken, idari personel sayısı diğer iki meslek grubundan daha fazladır. Hemşirelerin “yoğun bakımın tedavi ve bakıma yönelik sıkıntılı süreçleri olan bir durumdur” düşüncesinin diğer gruplara göre fazla olduğu görülmüştür. Hemşireler ve idari personellerin, “yoğun bakımda tedavi görmenin nedeni psikolojik sorunlar olabilir” düşüncesi daha yaygındır. İdari personellerin, “sosyal yaşamda sıkıntılar yoğun bakımda tedavi almayı gerektirebilir” düşüncesi diğer gruplara göre daha fazladır. Hemşireler ilaç tedavilerinin yararlılığı ve hasta otonomisi konusunda daha duyarlıdır. İdari personeller ve hemşirelerin çoğunluğu tedavi, bakımda cinsiyet ayrımının yapılmamasının önemli olduğunu belirtmişlerdir. İdari personelde “tedavi, bakımda finansman sağlanması gerekir” düşüncesi diğer gruplara göre daha fazladır. Sonuç: hemşirelerin tedavi yararlılığı, birey özerkliği, nitelikli bakım konularında duyarlılığının daha fazla olduğu saptanmıştır. İdari çalışanların sosyal, psikolojik ve finansal sorunlara daha duyarlı olduğu, desteklenmeleri gerektiği sonucuna varılmıştır. Konuyla ilgili bireylerin eğitim gereksinimleri olduğu ortaya çıkmıştır.

Anahtar Kelimeler:

yoğun bakım, hemşireler, üniversite çalışanları

The evolution of autism: A bibliometric analysis

Background: In parallel with the dramatic increase in the autism prevalence, a large number of articles has been published in recent years. The main aim of our study was to make descriptive and evaluative analysis of autism related publications using bibliometric mapping and provide better understanding of autism. To make the bibliometric analysis of autism literature, all studies published from 1980 to 2020 on autism were selected from Web of Science. Density and network visualization maps according to certain bibliometric indicators (country, source, and keywords) were obtained with VOSviewer software. Results: From 1980 to 2020, 59653 studies on autism were retrieved. The journal publishing the most studies on this subject is Journal of Autism and Developmental Disorders. The countries having the highest number of publications were USA (46.31%), England (11.39%) and Canada (6.02%). The top 3 organization that published most articles about autism were University of California System (3623), University of London (2671) and Harvard University (1663). Conclusion: Studies on autism were on the rise worldwide, especially in the USA. They published in different fields and in many different sources. What needs to be done here is to increase cooperation in work with autism.

Keywords:

Autism ASD, Biblometric Analysis, VOSviewer,

PDF

___

1. Özçelik H. Palyatif bakım ve ölmekte olan hastaya yaklaşım. Turkiye Klinikleri J Anest Reanim-Special Topics. 2017;10(1):87-93.
2. Linda S. Respectful death: A model for endof-life care. Clinical Journal of Oncology Nursing. 2007;12(4):621-24.
3. Steinhauser K E, Christakis N A, Clipp E C, McNeilly M, Grambow S, Parker J. et al. Preparing for the end of life: preferences of patients, families, physicians, and other care providers. J Pain Symptom Manage. 2001; 22:727-37.
4. Ulamış B, Özmen D. Bir kamu hastanesinde çalışan hemşirelerin sağlıklı yaşam biçimi davranışları ile sağlık kontrol odağı arasındaki ilişki. Tepecik Eğit Hast Derg. 2014; 24 (2): 119-125.
5. Açıkgöz A, Akgün MF, Korkut B, Cecen E, Kocaoğlu NM, Dayı A. Tıp fakültesi öğrencilerinin sağlıklı yaşam biçimi davranışları ve ilişkili etmenler: Gözlemsel araştırma. DEÜ Tıp Fakültesi Dergisi. 2018; 32(2): 99-110.
6. Dinçer G, Kars EY. Osteoporozun kliniği ve risk faktörleri. Türkiye Klinikleri J Orthop&Traumatol-SpecialTopics. 2008; 1:27-31.
7. Ermiş E, Doğan E, Erilli NA, Satıcı A. Üniversite öğrencilerinin beslenme alışkanlıklarının incelenmesi: ondokuz mayıs üniversitesi örneği. Journal of Sports and Performance Researches. 2015; 6 (1).
8. Doğan R, Ayaz S. Hemşirelerin egzersiz davranışları, öz yeterlilik düzeyleri ve ilişkili faktörler. Anadolu Hemşirelik ve Sağlık Bilimleri Dergisi. 2015;18 (4):287-295.
9. Geçim GYD, Esin MN. Bir grup 45 yaş üstü hemşirenin beslenme düzeylerinin beslenme bilgi sistemi programı ile analizi. Koç Üniversitesi Hemşirelikte Eğitim ve Araştırma Dergisi. 2019;16 (3): 217-224.
10. Öngider N. Eyüboğlu SÖ. Depresyon tanısı almış hastalarda ölüm kaygısının araştırılması. Klinik Psikiyatri. 2013;16:34-46.
11. Disner SG, Beevers CG, Haigh EAP ve ark. Neural mechanisms of the cognitive model ot depression. Nature Reviews Neuroscience. 2011; 12:467-477.
12. Kırlı S. Depresyon. In: Işık E, Taner E, Işık LI, Ed. Güncel Klinik Psikiyatri. 1. Baskı. Ankara, Psimetrik; 2008.
13. Gülec H, Sayar K, Özkorumak E Depresyonda bedensel belirtiler. Türk Psikiyatri Dergisi. 2005;16:90-96.
14. Mumcu C, Yazgan Ç. Yaşlılık ve Depresyon, 1. Baskı. İstanbul, Okuyan Us Yayınları; 2002.
15. Ziyalar A. Affekt Bozuklukları. Erişkin Psikopatolojisi. İstanbul, Yüce Reklam Yay. Dağıtım; 2006: 38-49.
16. Aykurt AY. Socıal problems and dısadvantage groups ın 21st century. Journal of Awareness. 2020; 5 (3): 427-448.
17. Aksoy Ş. Ölüme giden süreçte karşılaşılabilecek etik ikilemler. SD Dergi. 2008;9.
18. Acar HV. Tıbbi Yararsızlık. Türkiye Biyoetik Dergisi. 2016; 3(2): 74-84.
19. Alkan A, Erdem R, Çelik R. Sağlık alanındaki ayrımcı tutum ve davranışlar: kavramsal bir inceleme. Hacettepe Sağlık İdaresi Dergisi. 2016; 19(3): 365-390.
20. Gül İI, Karan U. Ayrımcılık Yasağı Kavram, Hukuk, İzleme ve Belgeleme. İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları; 2011.
21. Piette JD, Bibbins-Domingo K, Schillinger D. Health care discrimination, processes of care, and diabetes patients health status. Patient Education and Counseling. 2006; 60(1): 41–48.
22. Sarı T, Özkan B. Yoğun bakımda çalışan hemşirelerin iletişim becerileri ile hasta bakımı konusunda zorluk yaşadıkları durumlara ilişkin yaklaşımların belirlenmesi. Yoğun Bakım Hemşireliği Dergisi. 2019;23(2):64-72.
23. Diggory JC, Rothman DZ. Values destroyed by death. Journal of Abnormal and Social Psychology. 1961; 63(1):205-210.
24. Faull C, Nyatanga B. Terminal Care and Dying. In: Faull C, Carter Y H, Daniels L, eds. Hand book of Palliative Care. 2nd ed. USA, Blackwell Publishing Ltd; 2005:380- 408.
25. Levy MH, Back A, Benedetti C, Billings JA, Block S, Boston B. et al. National comprehensive cancer network nccn clinical practice guidlines in oncology, palliative care. Journal of the National Comprehensive Cancer Network. 2009; 7(4):436-73.
26. Eues SK. End-of-life care; ımproving quality of life at the end of life. Professional Case Management. 2007; 12(6):339-44.
27. Namal A. Yoğun bakımda tedavi sınırlandırmaları ve etik. 7.Ulusal Tıp Etiği ve Tıp Hukuku Kongresi Cerrahide Etik ve Hukuk 2: Yoğun Bakımda Çözümlenememiş Etik Sorunlar Kongresi; 21. 03. 2017; İstanbul, Türkiye.
28. Yalçın N, Aştı T. Hemşire-hasta etkileşimi. İ.Ü.F.N. Hem. Derg. 2011;19(1): 54-59.
29. Tuna R. Sağlık bilimleri birinci ve ikinci sınıf üniversite öğrencilerinin erkek hemşire algısı. JAREN. 2019;5(2):97-106.
30. Williams JR. Dünya Hekimler Birliği tıp etiği el kitabı. In: Civaner M, Ed. Tıp Etiği El Kitabı. 1. Baskı. Ankara, Türk Tabipleri Birliği Yayınları; 2005:60-78.