İslam medeniyeti bünyesinde birçok farklı düşünce sistemini barındırmaktadır. Bu durum bu medeniyetin zamansal ve mekânsal genişliğinin de bir göstergesidir. Bu durum İslam medeniyetinin zenginliğini göstermesinin yanında, özellikle itikadî farklılıklar toplumlarda ya da daha küçük yapılarda çeşitli sorunlara neden olabilmektedir. İslam dininin çoğunluğunu oluşturan Ehl-i Sünnet mezhebinden genel olarak hilafet ve imamet söylemiyle ayrılan, kaynak ve kutsalları buna göre şekillenen ve günümüz İran’ının resmi mezhebi olarak kabul edilen Şiilik, tarih boyunca birçok tenkide maruz kalmıştır. Bu tenkitlerden çoğu Ehl-i Sünnet tarafından gelirken, özellikle Şii mezhebi içinden yapılan tenkitler dikkat çekmektedir. Zira bu ortamda doğan, bu mezhep tarafından şekillenen sosyo-politik fikriyatın içinde yetişen kişilerin tenkitleri bir devrimin küçük kıvılcımları mesabesindendir. Bu durum doğal olarak baskın fikriyatın dikkatini ve dolayısıyla tepkisini çekecektir. Şiiliğin baskın olduğu İran’da ortaya çıkan bu kıvılcımlardan biri de Ahmet Kesrevî’dir.