MEZHEPLERİN AYRIŞMA KONUSU HALİNE GETİRİLMESİ

İtikadî ve fıkhî İslâm mezheplerinin ilk teşekkül dönemlerinde “görüş” anlamında kullanılan ve olumlu çağrışımı olan mezhep kavramı, İslâm tarihinin ilerleyen dönemlerinde “fırka” anlamı kazanmıştır. Görüş ayrılığının rahmet ve fikrî zenginlik olarak görüldüğü bir süreçten mezheplerin ayrışma konusu ve katı dinî yapılar haline geldiği bir sürece geçişte siyasal iktidarların kendilerine dinî meşruiyet sağlama gayesi önemli bir etken olmuştur. İmam Ebû Hanife, İmam Malik, İmam Cafer-i Sadık, İmam Şafi ve İmam Ahmed bin Hanbel gibi âlimlerin günün yeni meselelerine çözüm üretmek amacıyla ortaya koydukları çabaları ve dinin temel nasslarını esas alan ve akıl ile nakli hüküm çıkarma sürecinde birbirinin karşıtı olarak görmeksizin kullanan yöntemleri, İslâm tarihinin başlangıç dönemlerinde Müslüman ümmete bir esneklik ve özgür anlayış kazandırmıştır. Fakat ilerleyen asırlarda mezhepler fırkalar şeklinde kemikleşip/dogmatikleşip değişmez dinî yapılar haline gelince başta iktidarlarına ideolojik meşruiyet kaynağı arayan yönetimlerin himayeci tutumları ve her bölge halkının bu dinî yorumları kendilerini kolayca tanımlayacakları kimlik malzemesi haline getirmeleri mezheplerin çatışma enstrümanına dönüşmesinin önünü açmıştır. Günümüzde aynı topraklarda yaşayan grupların birbirlerini tekfir etmelerinin ve naslardan ilgisiz hükümler çıkararak birbirlerinin kanlarını helal görmelerinin temelinde bu tahammülsüz dinî kabul ve yorumlar yatmaktadır. Bu çatışma ortamında her mezhebî grup kendisinde Kur’an’ı siyasal ve ideolojik amaçları doğrultusunda yorumlama hak ve yetkisini görebilmektedir. Düşünce özgürlüğünden ve medeniyet perspektifinden yoksun olan dinî gruplar, bugünü zihniyetleri doğrultusunda dönüştürmekle yetinmeyip farklılıkların tarih ve coğrafya üzerindeki izlerini bile silme operasyonu gerçekleştirmektedirler. Bu makalede biz durum tespiti yapmanın yanı sıra aklın ve hür düşüncenin yeniden nasıl egemen kılınacağının ve başkalarının doğrularına saygılı dinî anlayışın nasıl inşa edileceğinin imkân ve yollarını araştırıp tartışacağız. Bu amacın gerçekleştirilmesi büyük ölçüde nitelikli bir eğitime ve sadece aynı dine mensup farklı kesimlerle değil, farklı din mensuplarını tanımaya da bağlıdır. Bundan dolayı kozmopolit ortamlar uzlaşma ve sosyal barış için kaçırılmaz bir fırsat olarak değerlendirilebilir.

Anahtar Kelimeler:

Mezhep, İslâm toplumu, ayrışma, çözüm, özgür düşünce

PDF

___

Ahmed b. Hanbel (1999). el-Müsned, Beyrut. Akbulut, Ahmet (1992). Sahabe Devri Siyasi Hadiselerin Kelami Problemlere Etkileri, İstanbul, Birleşik Yayıncılık. Akbulut, Ahmet (1989) “Haricîliğin Siyasi Görüşlerinin İtikadileşmesi”, Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, C. XXXI, ss. 331-348. Akbulut, Ahmet (2014). “Müslüman Zihnin İnşasında Kelam İlminin Önemi ve Yeri”, İnönü Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, cilt: V, sayı: 1, s. 9-31. Akyol, Mustafa (2013). “Müslümanlar Niçin Çatışıyor?”, Star Gazetesi, 14 Ağustos 2013 Çarşamba. Ay, Mahmut (2003). “Bireyselliğin Teolojik Temellerinden Biri Olarak İman”, Dini Araştırmalar, Ocak-Nisan 2003, C, 5, s. 15, ss. 89-108. Aydın, Mahmut (2009). “Dinsel Çoğulculuğun Öteki ile Birlikte Yaşamaya Katkısı Üzerine Bazı Mülahazalar”, Milel ve Nihal, 6 (2), 9-30. Bağlıoğlu, Ahmet (2010). “Mezhepsel Çoğulculuk ve Temelleri”, Fırat Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 15: 1 ss. 71-97. Bağlıoğlu, Ahmet (2013). Suriye’de Mezhep Hareketlerinin Güncel Siyaset Üzerine Etkileri, e-makâlât Mezhep Araştırmaları, VI/2 (Güz 2013), ss. 495-523. Buhari (1992). el-Camiu’s-Sahih, İstanbul. Bulut, Halil İbrahim (2011). İslâm Mezhepleri Tarihi, Ankara. Bulut, Zübeyir (2010). “Dinsel Çoğulculuk ve Ortaöğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersinde Diğer Dinlerin Öğretimi” Kelam Araştırmaları 8:2 ss. 65-90. Dehlevî Şah, Veliyyullah (1978.) İkdu’l-Cîd fî Ahkâmi’l-İctihad ve’t-Taklid, Kahire. Demir, Hilmi (2014). Selefiler ve Selefi Hareketi Işid Ne Kadar Sünnîdir?, Özel Rapor, 21. Yüzyıl Türkiye Enstitüsü, Ankara. DİA (2008). İslâm Ansiklopedisi, C. 35, s. 452, İstanbul. Düzgün, Şaban Ali (2011). “İslâm'ın Yerelleştirilmesine Tepki Olarak Entelektüel Milliyetçilik: Hanefilik Örneği”, Dini Araştırmalar, Cilt: 14, Sayı: 39, ss. 5-19. Ebu Davud, (Trs.) Sünenu Ebi Davud, İstanbul. Ebu Zehra, Muhammed, (Trs) Mezhepler Tarihi, çev: Sıbğatullah Kaya, İstanbul. Ebu’l-Meâlî, Cemaleddin Mahmûd (2001). Gayetü’l-Emani fî’r-Red ale’n- Nebhani, Riyad. el-Verdanî, Salih (1988). Mısır’da İslâmî Akımlar, çev. H. Acar-Ş. Duman, Fecr Yay., Ankara. Hatiboğlu, Mehmet Said (1978). “İslâm’da İlk Siyasi Kavmiyetçilik Hilafetin Kureyşililiği", A.Ü.İ.F.D. XXIII, ss. 121-213, Ankara. Hizmetli, Sabri (1983). “İtikadi İslâm Mezheplerinin Doğuşuna İctimai Hadiselerin Tesirleri Üzerine Bir Deneme”, Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, C. XXVI, ss. 653-680. Hizmetli, Sabri (1995). “İtikadî İslâm Mezheplerinin Ortaya Çıkış Sebepleri ve Babilik-Bahailik”, İslâm’da İnsan Modeli ve Hz. Peygamber Örneği (Kutlu Doğum Haftası: 1993), Ankara. İbn Hişam (1936). Sîretü’n-Nebeviyye, Mısır. İbn Mace (1994). es-Sünenu İbn Mace, Kahire. İbn Teymiyye (1986). Minhâcü’s-Süneti’n-Nebeviye, thk. M. R. Salim, Müessesetü Kurtuba, Riyad. İşcan, Mehmet Zeki (2012). Selefilik, İslâmi Köktenciliğin Tarihi Temelleri, (4. Baskı) Kitap Yay., İstanbul. İşcan, Mehmet Zeki (2013). “Selefiliğin Şiilik Değerlendirmeleri Bağlamında Nefret Ve Şiddet Söylemi”, e-makâlât Mezhep Araştırmaları, VI/2, ss. 151-172. Karaman, Hayrettin (1975). “İslâm Tarihinde Mezheb Kavgaları”, Diyanet Dergisi, Ocak-Şubat 1975 Cilt: XIV, sayı: 1, s. 47-51 Keane, John (2010). Şiddet ve Demokrasi, çev. Meral Üst, İmge Yay., Ankara. Kutlay, Halil İbrahim (2004). “Ümmetimin İhtilafı Rahmettir Sözü Üzerine Bazı Mülahazalar”, Hadis Tetkikleri Dergisi, c. 2, sayı 1, s. 81-104 Kutlu, Sönmez (2000). Türklerin İslâmlaşma Sürecinde Mürcie ve Tesirleri, Ankara. MEB (2005). Ortaöğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Öğretim Programı, Ankara. MEB (2007). İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi İlköğretim Programı, Ankara. Nebhani, Takuyyiddin, (1953). İslâm Nizamı, Baskı yer yok. Ocak, Ahmet Yaşar (2011). İslâm’ın Ayak İzleri-Osmanlı Dönemi, İstanbul. Oral, Osman (2014). “73 Fırka Hadisinin Kelâm İlmi Açısından Değerlendirilmesi”, Kelam Araştırmaları 12/2, s. 295-314 Özler, Mevlüt (2010). İslâm Düşünce Tarihinde 73 Fırka Anlayışı, Rağbet Yay., İstanbul. Özyiğit, Ercan (2012). Geleneksel İslâm karşısında Radikal İslâm: Beden Politikaları ve Şiddet, (Yayımlanmamış Doktora Tezi), Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Gazetecilik Anabilim Dalı, Ankara. Sarıkaya, M. Saffet (2008). “Dinde Marjinalleşmenin Pratik Boyutuna Dair Bazı Değerlendirmeler (İslâm Mezhepleri Tarihi Açısından Bir Çözümleme Denemesi)”, e-makâlât Mezhep Araştırmaları, I/1, ss. 27-41. Şahin, Hanefi (2012). “İbn Teymiyye’nin Şii Karşıtlığında Bazı Parametreler”, EKEV Akademi Dergisi, yıl: 16, sayı: 51. Şeriati, Ali (2009). Ali Şiası Safevi Şiası, Çev. Hicabi Kırlangıç, Ankara. Üzüm, İlyas, (1998). “Sünnî-Şiî Yakınlaşması: Darü’t-Takrib Tecrübesi”, İslâm Araştırmaları Dergisi, Sayı 2, 171-185. Watt, William Montgomery (1956). Mohammad at Madina, Oxford. Yıldız Harun (2010). Haricîliğin Doğuşu Ve Gelişimi, Ankara. Yürük, Tuğrul (2015). “Cumhuriyet Dönemi Din Öğretimi Programlarında Farklı Din Anlayışlarına Ayrılan Yer”, Çukurova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 15 (1), 55-75.