Hindistan’da ortaya çıkan birbirinden farklı ve hatta birbirine rakip milliyetçilik hareketleri koloni yönetiminden bağımsızlık kazanmak amacıyla işbirliği yaparlar. Ancak bağımsızlık sonrası dönemde milliyetçilik hareketleri arasında rekabet işbirliğinin önüne geçer. Sonuç bölünme, ayrılma, pek çok insanın hayatına mal olan nüfus mübadelesi, otoriter yönetim, dinsel-ulusal elitler arasında siyasal ikileşme, siyasi suikastların iktidar devirme aracı olarak kullanılması ve büyük bir demokrasinin yaşaması için gerekli uzlaşının ortadan kalkması olur.

This article illustrates that different and competing nationalist movements were able to join forces for the purpose of achieving self-rule in India in the presence of an external hegemonic force (Britain) controlling politics. However, once independence was accomplished, these competing movements have traded self-rule for self-interest. The result has been secession, threats of secession, mass population exchange at great cost to human life, authoritarian rule, political bifurcation along religio-national nomenclatures, violent transfers of power through assassination, and a general absence of compromise necessary for the successful rule of a large democracy.