Osmanlı Devleti’nin 16. asrı hem iç hem de dış gelişmeleriyle iktisadi ve sosyal hayatın derinden etkilendiği, ülkenin pek çok bölgesinde kaotik bir ortamın hâkim olduğu sancılı bir dönemdir. Uzun savaşların beraberinde getirdiği ekonomik buhran, devletin uç noktalarında yaşanan zafiyet nedeniyle bu boşlukları dolduran asi yöneticiler ve oluşumlar, “küçük buzul çağı” olarak da bilinen iklimsel faktörlerin tarımsal faaliyetlere vurduğu darbeler Anadolu’yu adeta kaynayan bir kazana çevirmiştir. Zaten aynı dönemde biriken bu dinamiklerin şekillendirdiği iç ve dış destekli isyan hareketleri ortaya çıkmıştır. 16. asrın ikinci yarısından 17. asra kadar tedricen yayılan bu isyan hareketleri “Celali İsyanları” olarak adlandırılmıştır. Bilhassa I. Ahmed (1603-1617) döneminde tehlikeli bir dereceye ulaşan Celâli hareketi merkezi yönetim tarafından bastırılmaya çalışılmış, ülkenin dört bir yanına yayılan isyancıları bertaraf etmek için de Osmanlı yönetici elitlerinden paşalar, sadrazamlar önemli mücadeleler vermiştir. Şüphesiz Mustafa Akdağ’ın deyimiyle “Büyük Kaçgunluk” olarak da adlandırılan bu isyan hareketindeki en kritik ve başarılı mücadeleleri Osmanlı Sadrazamı olan Kuyucu Murad Paşa üstlenmiştir