TÜRKÇEYİ YABANCI DİL OLARAK ÖĞRENENLERİN YANLIŞ ÖRNEKSEMELERİ KULLANMA DURUMLARI

Bu çalışmada dilin sözlü ve hızlı kullanımından ortaya çıkmış olan; anlık bir ihtiyaçtan kaynaklı olarak yanlışlıkla türemiş yapıları şeklinde ifade edilen yanlış örneksemelerin Türkçeyi yabancı dil olarak öğrenenler tarafından kullanımını ve bunları hangi koşullarda öğrendiklerini tespit etmek amaçlanmıştır. Ayrıca, yabancı dil olarak Türkçe öğrenenlerin Türkçenin hangi dillerden etkilendiği ve Türkçede alıntı söz varlığının ne kadar olduğu gibi durumlarla ilgili düşüncelerinin de tespit edilmesi hedeflenmiştir. Araştırma örnek olay incelemesi olarak gerçekleştirilmiştir. Verilerin toplanmasında yapılandırılmış görüşme tekniği kullanılmış, 113 yabancı öğrencinin görüşü alınmıştır. Betimsel istatistik yoluyla çözümlenen veriler yoluyla, yanlış örneksemeleri okuduklarından ve sosyal çevrelerinden öğrenenlerin %22, sosyal çevrelerinden ve diğer olarak ifade edilen alanlardan öğrenenlerin %17, okuduklarından öğrenenlerin %15, diğer olarak ifade edilen, seçenekler dışındaki durum veya kişilerden öğrenenlerin %12 oranında olduğu sonucuna ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Yabancı dil olarak Türkçe öğrenimi, yanlış örnekseme, dil bilgisi öğretimi

___

Aksan, D. (2013). Şiir dili ve Türk şiir dili. İstanbul: Bilgi Yayınevi.
Alyılmaz, S. (2018). Türkçe öğretiminde hedef kitlenin / “öğrenen”in önemi. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 7(4), 2452-2463.
Alyılmaz, Ş. ve Şengül, K. (2017). Yabancı dil olarak Türkçe öğretiminde dil öğrenme stratejileri. İstanbul: Kesit
Aytekin Özkan, P. (2009).Yabancı dil olarak Türkçe derslerinde kültürlerarası iletisim yetisi kazandırma amaçlı karikatür kullanımı. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul: İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Barın, E. (1994). Yabancılara Türkçenin öğretimi metodu. Ankara Üniversitesi TÖMER Dil Dergisi, 17, 53-54.
Başkan, Ö. (2006). Yabancı dil öğretimi ilkeler ve çözümler. İstanbul: Multilingual.
Biçer, N. (2012). Hunlardan günümüze yabancılara Türkçe öğretimi. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 1(4), 107-133.
Bloomfield, L. (1935) Language. London: Allen Unwin.
Büyüköztürk, Ş., Kılıç Çakmak, E., Akgün, Ö.E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2008). Bilimsel araştırma yöntemleri (14. Baskı). Ankara: Pegem Yayınları.
Cem, A. (2005). Dil bilgisi öğretiminde bçim-anlam-kullanım üçlüsü: Ders malzemesi hazırlama ve uygulama önerisi. Dil Dergisi, 128, 7-24.
Cem Değer, A., Çetin, B. ve Oflaz Köleci, E. (2017). Kuramdan uygulamaya yabancılara Türkçe dilbilgisi öğretimi. Ankara: Pegem.
Demirel, Ö. (2002). Türkçe ve sınıf öğretmenleri için Türkçe öğretimi. Ankara: PegemA Yayıncılık.
Eker, S. (2013). Çağdaş Türk dili. Ankara: Grafiker Yayınları.
Ekiz, D. (2015). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Anı Yayıncılık.
Elbir, B. ve Aka, F. N. (2015). Yabancılara Türkçe öğretiminde kültür aktarımına yönelik yapılan çalışmaların değerlendirilmesi. Turkish Studies -International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic (Prof. Dr. Şefik Yaşar Armağanı), 10(12): 371-386.
Er, O., Biçer, N. ve Bozkırlı, K.Ç. (2012). Yabancılara Türkçe öğretiminde karşılaşılan sorunların ilgili alan yazını ışığında değerlendirilmesi. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 1(2), 51-69.
Erenoğlu, D. (2006). Dilde örnekseyerek türetme ve Türkçedeki örnekleri. Türk Dünyası İncelemeleri Dergisi / Journal of Turkish World Studies, 5(2), 311-315.
Gemalmaz, E. (2010). Türkçenin derin yapısı. (yay. haz. C. Alyılmaz ve O. Mert). Ankara: Belen Yayıncılık.
Karaağaç, G. (2013). Türkçenin ses bilgisi. İstanbul: Kesit Yayınları.
Karaağaç, G. (2012). Türkçenin dil bilgisi. Ankara: Akçağ Yayınları.
Karakuş Tayşi, E ve Demir Atalay, T. (2017). Dil bilgisi öğretimi. Uygulamalı Türkçenin yabancı dil olarak öğretimi el kitabı (içinde). İstanbul: Kesit
Korkmaz, E. (2018). Yabancılara Türkçe öğretiminde yaşanan bazı sorunlar ve çözüm önerileri. KSÜ Sosyal Bilimler Dergisi, 15(1): 89-105
Maden, S. ve İşcan, A. (2011). Yabancı dil olarak Türkçe öğretimi amaç ve sorunlar (Hindistan örneği). Karadeniz Sosyal Bilimler Dergisi, 3(5), 23-37.
MEB (2013). Diller İçin Avrupa Ortak Öneriler Çerçevesi (telc language tests). Frankfurt.
Ozil, Ş. (1991). “Dil ve kültür”, Çağdaş kültürümüz olgular – sorunlar içinde (s. 95- 115), Cem Yayınevi.
Özsoy, S., Balcı, A. ve Turan, Ü. D. (2011). Genel dilbilim I. AÖF yayınları.
Saussure, F. (2001). Genel dilbilim dersleri. (Çev. Berke Vardar). İstanbul: Multilingual.
Tekin, T. (2015). Makaleler 3-Çağdaş Türk dilleri. Ankara: TDK Yayınları.
Tuna, O. N. (1986). Türk dilbilgisi (fonetik ve morfoloji). İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Eğitimi Bölümü Ders Notları, Malatya.
Vardar, B. (2002). Açıklamalı dilbilim terimleri sözlüğü. İstanbul: Multilingual Yay.