3-10 YAŞ ARASI GELİŞİMSEL PROBLEMLERİ OLAN ÇOCUKLARDA VE EBEVEYNLERİNDE FİLİAL TERAPİNİN ETKİSİNİN İNCELENMESİ

Bu araştırmanın amacı, 3-10 yaş arası gelişimsel sorunu olan çocuklarda ve ebeveynlerinde Filial terapinin bir çeşidi olan Çocuk-Ebeveyn İlişki Terapisinin etkisini incelemektir. Bu araştırma öntest-sontest deney gruplu yarı deneysel çalışma olup, Erzurum ilinde gönüllü 7 anne ve çocuklarının katılımıyla gerçekleşmiştir. Araştırmaya katılan annelere on hafta boyunca haftada bir gün 3 saat Çocuk-Ebeveyn İlişki Terapisi eğitimi verilmiştir. Araştırmada verilerin toplanmasında Filial Problem Kontrol Listesi, Porter Ebeveyn Kabul Ölçeği ve Yetişkin-Çocuk Etkileşiminde Empati Ölçeği öntest ve sontest olarak uygulanmış ve oyun seanslarının video kayıtları kullanılmıştır. Eğitim ve özel oyun seansları Atatürk Üniversitesi Kazım Karabekir Eğitim Fakültesinde bu amaca uygun olarak düzenlenen eğitim ve oyun odasında yürütülmüştür. Verilerin analizi sonrası, Çocuk-Ebeveyn İlişki Terapisi eğitiminin çocukların gelişimsel problemlerini azaltılmasında, ebeveynlerin çocuklarını kabul ve çocuklarına empati yapabilme düzeylerinin de artmasında etkili olduğu görülmüştür.

Anahtar Kelimeler:

Filial terapi, Çocuk-Ebeveyn İlişki Terapisi, gelişimsel problemler, ebeveynsel kabul, ebeveynsel empati

PDF

___

Baumrind, D. J. D. p. (1971). Current patterns of parental authority. Developmental psychology, 4(1p2), 1.
Bratton, S., & Landreth, G. J. I. J. o. P. T. (1995). Filial therapy with single parents: Effects on parental acceptance, empathy, and stress. International Journal of Play Therapy, 4(1), 61.
Cavedo, C., & Guerney, B. J. P. a. i. c. t. (1999). Relationship enhancement enrichment and problem-prevention programs: Therapy-derived, powerful, versatile. Preventive approaches in couples therapy,73-105.
Duyan, G. J. Y. Y. L. T. (2000). Aile işlevleri ile ailenin sosyal, demografik ve ekonomik nitelikleri ve yaşam döngüsü arasındaki ilişkiler. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sosyal Hizmet Ana Bilim Dalı, Ankara
Eggert, J. (2005). A qualitative analysis of mother-preschooler dyads exposed to trauma participating in child-parent psychotherapy. (Doctoral Dissertation Alliant International University, 2005). Dissertation Abstracts International, AAT, 3200228.
Ersoy, A. J. T. S. A. D. (1997). Aile içi etkileşim ve ailede meydana gelen bazı sorunlar üzerine bir araştırma. Türkiye Sosyal Araştırmalar Dergisi, 127-139.
Holt, K. (2011). Child-parent relationship therapy with adoptive children and their parents: Effects in child behavior, parent-child relationship stress and parental emphaty. Dissertation Abstracts International: Section B. Sciences and Engineering, 71(8), 6224.
Hortaçsu, N. (2003). Çocuklukta ilişkiler: Ana baba, kardeş ve arkadaşlar: İmge Kitabevi.
Kale, A. L. ve Landreth, G. (1999). Filial therapy with parents of children experiencing learning difficulties. International Journal of Play Therapy, 8(2), 35-56.
Kidron, M. ve Landreth, G. (2010). Intensive child parent relationship therapy with ımmigrant Israeli parents in Israel. International Journal of Play Therapy, (19),2, 64-78.
Landreth, G. L.; Bratton, S. C.; Kellam, T. ve Blackard, S. (2006). Child parent relationship therapy (cprt) treatment manual: A 10-session filial therapy model for training parents: Routledge.
Lebovitz, C. K. (1982). Filial therapy: Outcome and process. Texas Tech University, model. Contemporary family therapy, 35, 161-175.
O'Connor, K. J. ve Braverman, L. D. (2009). Play therapy theory and practice: Comparing theories and techniques: John Wiley & Sons.
Oktay, A. J. E. Y. (2002). Yaşamın sihirli yılları: Okul öncesi dönem (3. Basım). Epsilon Yayıncılık, İstanbul.
Sağlam, M. S. (2013). Oyunların dil bilgisi öğretiminde ve kelime serveti etkinliklerindeki yeri (Yenilenen ilköğretim 5. Sınıf ders kitapları örneği). Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim (TEKE) Dergisi, 2(4), 274-285.
Schaefer, C. (2013). Oyun terapisinin temelleri. Ankara: Nobel Kitabevi.
Sheely-Moore, A. I. ve Bratton, S. C. J. P. S. C. (2010). A strengths-based parenting intervention with low-income African American families. Professional Skill Counselling, 13(3), 2156759X1001300305.
Uzun, H. ve Baran, G. (2017). The study of the effects of father training program on the father child relations. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 6(3), 1798-1817.
VanFleet, R. (1994). Filial therapy: Strengthening parent–child relationships through play: Professional Resource Press/Professional Resource Exchange.
VanFleet, R. ve Guerney, L. F. (2003). Casebook of filial therapy: Play Therapy Press.
VanFleet, R. ve Topham, G. L. (2016). Filial therapy. Handbook of play therapy, 135-164.
Wall, L. (1979). Parents as play therapist: A comparison of three interventions ınto child’s play. (Doctoral dissertations, University of Northern Colorado,1979) Dissertation Abstracts International,40, 5597B.
Wickstrom, A. C. ve Falke, S. I. (2013). Parental perceptions of an advanced filal therapy. Contemporary Family Therapy, 35(1), 161-175.
Yavuzer, H. (2004). Ana baba ve çocuk (7. Baskı). İstanbul: Remzi Kitabevi.