TÜRKİYE TÜRKÇESİNİN BİLİNEN İLK SESTEŞ KELİMELER SÖZLÜĞÜ LİSÂNIMIZDA ELFÂZ-I MÜTEŞÂBİHE (1924) ADLI ESER ÜZERİNE

Sesteş kelimeler, yazılışları ve söylenişleri aynı olup anlamları ve görevleri bakımından birbirleriyle ilişkisi bulunmayan sözcüklerdir. Her dilde olduğu gibi Türkçede de çok eski devirlerden beri sesteş kelimelere rastlanmaktadır: boy, dal, don, ög, tüy, yaş, yüz gibi. Türkçede görülen sesteşliğin farklı sebepleri vardır: 1) Ses değişmeleri, 2) Çok anlamlılık, 3) Alıntı kelimeler.

Anahtar Kelimeler:

Sesteş kelime, çok anlamlılık, eş yazımlı, anlam bilgisi, şekil bilgisi

ABOUT THE FIRST TURKISH HONONYMS DICTIONARY: LİSANIMIZDA ELFAZ-I MÜTEŞABİHE (1924)

Homonyms (homophones) are the words that spellings and pronunciations are the same and not related to each other in terms of their meanings and functions. As in every language, homonyms are encountered in Turkish since ancient times: boy, dal, don, ög, tüy, yaş, yüz etc. Homonyms have different causes in Turkish : 1) sound changes, 2) polysemy, 3) borrowing.

Keywords:

Homonym, Polysemy, Homographic, Semantic, Morphology,

PDF

___

AKARSU, B. (1975). Felsefe Terimleri Sözlüğü. Ankara: TDK Yayınları.
AYVERDİ, İ. (2005). Asırlar Boyu Tarihi Seyri İçinde Misalli Büyük Türkçe Sözlük / Kubbealtı Lugatı. Redaksiyon: Ahmet Topaloğlu, İstanbul.
ERSOY, F. (2007). Çuvaş Türkçesi ve Türkiye Türkçesinde Yalancı Eş Değerler. Türkbilig, S. 14, s. 60-68.
GÜLENSOY, T. (2007). Türkiye Türkçesindeki Türkçe Sözcüklerin Köken Bilgisi Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
HACI, S. (2013). Bulgarca-Türkçe Sesteş Sözcükler. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara: Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
İMER, K. vd. (2011). Dilbilim Sözlüğü. İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi.
JACKSON, H. (2016). Sözlükbilime Giriş (çev. Mehmet Gürlek, Ellen Patat). İstanbul: Kesit Yayınları.
KARAAĞAÇ, G. (2013). Türkçenin Dil Bilgisi. Ankara: Akçağ Yayınları.
KORKMAZ, Z. (2003). Gramer Terimleri Sözlüğü. Ankara: TDK Yayınları.
NİŞANYAN, S. (2009). Sözlerin Soyağacı: Çağdaş Türkçenin Etimolojik Sözlüğü, 4. bs., İstanbul: Everest Yayınları.
ÖZTEKTEN, Ö. (1997). “Tatar Türkçesi ile Türkiye Türkçesi Arasındaki Eş Seslilik İlişkisine Birkaç Örnek”. Türk Dünyası Dil ve Edebiyat Dergisi, S. 3, s. 197-203.
REDHOUSE, J. W. (1892). A Turkish and English Lexicon / Kitâbu Maânî-i Lehçe, Beyrut.
TIETZE, A. (2018). Tarihi ve Etimolojik Türkiye Türkçesi Lugati (ed: Nurettin Demir, Emine Yılmaz). Ankara: TÜBA Yayınları.
TDK (2011). Türkçe Sözlük. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
TOPALOĞLU, A. (2019). Karşılaştırmalı Dil Bilgisi Terimleri Sözlüğü. İstanbul: Dergâh Yayınları.
UĞURLU, M. (2012). “Türk Lehçeleri Arasında Benzer Kelimelerin Eş Değerlik Durumu”. Turkish Studies, S. 7/4, s. 215-222.