TÜRKÇEDE BİR SÖZCÜK TÜRÜ VE SÖZCÜK TÜRETME YOLU OLARAK KARMA SÖZCÜKLER

Dillerin incelenmesinde ölçüt olarak kabul edilen yapısal özellikleri, birbiriyle aynı veya farklı dillerin çeşitli aileler oluşturmalarına olanak sağlamaktadır. Ortak yönler üzerinde kurulmuş bu ailelerdeki dillerin ara sıra aynı dil ailesinden olmayan dillerle de bazı yapısal benzerlikler gösterdikleri görülebilmektedir. Bu çalışmamızda Türkçenin ölçünlülüğü dışında kalan bir sözcük türetme yolu ve bu yolu kullanan başka dillerle Türkçenin ilişkisi ortaya konmaya çalışılacaktır. Diğer yandan Hint-Avrupa dilleri için bile yeni bir yol olarak kabul edilen karma sözcük türetme şeklinin Türkçe için eskiliğine de bu incelemenin sınırları içinde dikkat çekilecektir.

Anahtar Kelimeler:

Kelime türetme, Karma sözcükler, Türkçede karma sözcükler

PDF

___

AKTUNÇ H. (1998). Türkçenin Büyük Argo Sözlüğü, İstanbul: YKY.
ALGEO, J. (1977). Blends, a structural and systemic view, American Speech, 52, 47-64.
AYVERDİ, İ. (2011). Misalli Büyük Türkçe Sözlük, 1-3. İstanbul: Kubbealtı.
BAKARADZE, E. K. (2010). Principle of the Least Effort: Telescopic Wordformation. International Journal of Arts and Sciences, 3(16): 86-105.
CLAUSON, SİR G. (1972). An Etymological Dictionary Pre-Thirteenth-Century Turkish. Oxford. DOERFER, G. (1963-1975). Türkische und Mongolische Elemente im NeuPersischen. I-IV, Wiesbaden.
ERDAL, M. (1991). Old Turkic Word Formation I-II. Wiesbaden.
EREN, H. (1999). Türk Dilinin Etimolojik Sözlüğü. Ankara: TDK.
GÖZÜTOK, A. (2008). Türkiye Türkçesinde Karma Kelimeler. A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, Sayı 36, Erzurum.
GRİES, S. TH. (2004). Shouldn’t İt be breakfunch? A quantitative analysis of blend structure in English. Linguistic, 42-3, 639-667.
GÜLENSOY, T. (2007). Türkiye Türkçesindeki Türkçe Sözcüklerin Köken Bilgisi Sözlüğü, I-II. Ankara: TDK Yay.
Lİ, Y. S. (1999). Türk Dillerinde Akrabalık Adları. İstanbul: Simurg.
NALBANT, M. V. (2008). An Analysis of Alternation as a Means of Word Derivation in Turkish by Focusing on Dįvānu Luġāti’t-Turk. İnternational Journal of Central Asian Studies, Volume 12.
RÄSÄNEN, M. (1969). Versuch Eines Etymologıschen Wörterbuchs der Türksprachen. Helsinki.
SARI, M. (2008). Türkçenin Batı Dilleriyle İlişkisi. Ankara: TDK Yay.
TEKİN, T. (1960). Amca ve Teyze Kelimeleri Hakkında. TDAY-Belleten, s. 283-294.
TEKİN, T. (2003). Zetacism and Sigmatism in Proto-Turkic. Makaleler I. Ankara: Grafiker Yay.
TIETZE, A. (2002). Tarihi ve Etimolojik Türkiye Türkçesi Lugatı 1, A-E. İstanbul-Wien: Simurg . TIETZE, A. (2009). Tarihi ve Etimolojik Türkiye Türkçesi Lugatı, Cilt 2, F-J. Wien.
Türkçe Sözlük (2005). Ankara: TDK.
YUDAHİN, K.K. (1994). Kırgız Sözlüğü I-II. (Çev.: Abdullah Taymas). Ankara: TDK Yay.
FAUCONNİER G; TURNER M. (1996), “Blending as a Central Process of Grammar”, http://www.cogsci.ucsd.edu/~faucon/BEIJING/blending-grammar.pdf, 12.10.2012.
Hadi Bey Hadi (2010), Arın Türkçe Etimoloji Sözlük, www.Turuz.net
KAZMAZ, S. (2012), http://www.turkish-cuisine.org/pages.php?ParentID=5&FirstLevel=71, 16.10. 2012 Avrasya, tdkterim.gov.tr/bts/, 12.10.2012