Ankara, bu yüzyılın sonuna doğru eski Yugoslavya’daki silahlı şiddet olaylarının bastırılmasına yönelik çabalara bütünüyle dâhil olmuşken, meydana gelebilecek olayları önceden görebilmiş, sürekli olarak derhal çok taraflı müdahale çağrısında bulunmuş ve Batı’daki konuya ilişkin müphem durumun aksine saldırgan ve mağdur ayrımına dair kararlı bir tutum sergilemiştir. Siyasi partilerin politikalarının temelinde Türkiye’nin Balkan mirası/kimliği, saldırganlığa karşı duruşu ve Balkan geçiş yollarının Türkiye için önemi bulunmaktaydı. Bu çalışma, üç zaman diliminde ele alınan meclis tartışmalarından elde edilen ayrıntılı ampirik verilerden yola çıkarak, inşacı çerçevede Türk ‘devleti’nin, kimliğinin, çıkarlarının ve karşılıklı öznelliklerinin hangi koşullarda işlediğini incelemektedir. Son olarak, Ankara’nın savaşa ilişkin dış politikasının, farklı siyasi geleneklerden gelen partilerin oluşturduğu koalisyon hükümetleri bulunmasına rağmen iyi hazırlanmış olduğu belirtilmektedir.

While fully engaged in efforts of suppressing the armed violence in the former Yugoslavia at the turn of the century, Ankara could foresee the coming events, repeatedly called for immediate multilateral action, and argued adamantly about who the aggressor and victim were as opposed to the relevant ambiguity in the West. Central to policy formulations at political parties were Turkey’s Balkan heritage/identity, stance against aggression, and the significance of Balkan routes for Turkey. Drawing upon detailed empirical data obtained from parliamentary discussions in three frames, this study examines under which circumstances the Turkish ‘state’, its identity, interests and intersubjectivities were at work shaping Turkey’s foreign policy towards Bosnia. Finally, it is emphasized that Ankara’s foreign policy towards the war was competent despite coalition governments composed of different political mainstreams.