Yasemin HANCIOĞLU, İlker GÜLENÇER, Rabia Kübra TÜNEL

YEŞİL YAKLAŞIMLAR VE SÜRDÜRÜLEBİLİRLİĞİN YÜKSELİŞİ: İŞLETMELER SÜRDÜRÜLEBİLİRLİK RAPORLARINA NEDEN ÖNEM VERİYOR?

Yeşil olmak işletmeler için rekabet avantajı yaratan önemli faktörlerden biridir. Bu kapsamda çalışmanın amacı, yeşil yaklaşım ve sürdürülebilirliğin önemini vurgulamak ve işletmeler tarafından sürdürülebilirlik raporları neden hazırlanır sorusunu cevaplamaktır. Çalışmanın amacına ulaşabilmesi adına BIST sürdürülebilirlik endeksinde yer alan belirli formatlara ve içeriklere uygun olarak sürdürülebilirlik raporu hazırlayan işletmelerden faydalanılmıştır. Sürdürülebilirlik raporlarında açıklanan bilgi düzeyleri ile işletmelerin finansal performansları arasındaki ortaya çıkan ilişki incelenmiştir. Bu amaçla BİST sürdürülebilirlik endeksinde yer alan işletmelerin son iki yılına ait verilerinden hareket edilerek sürdürülebilirlik bilgilendirme düzeyleri ve finansal performansları çeşitli değişkenler yoluyla ölçülmüştür. Çalışmada çok değişkenli regresyon analizi ve korelasyon analizi kullanılmıştır. Çok değişkenli regresyon analizi sonucunda, sürdürülebilirlik skoru ve brüt satışlar, toplam aktifler, PD/DD, aktif karlılığı değişkenleri arasında anlamlı bir ilişki bulunduğu tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Yeşil Yaklaşım, Sürdürülebilirlik, Sürdürülebilirlik Raporlaması

PDF

___

Akatay, A. ve Aslan, Ş. (2008). Yeşil Yönetim ve İşletmeleri ISO 14001 Sertifikası Almaya Yönelten Faktörler. D.E.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 10(1), 313-339.
Akgül, U. (2010). Sürdürülebilir Kalkınma: Uygulamalı Antropolojinin Eylem Alanı. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesi Antropoloji Dergisi, 24, 133-164.
Aksu, C. (2011). Sürdürülebilir Kalkınma ve Çevre. Güney Ege Kalkınma Ajansı, 33.
Alagöz, M. (2007). Sürdürülebilir Kalkınmada Çevre Faktörü: Teorik Bir Bakış. Uluslararası Hakemli Sosyal Bilimler E-Dergisi, ISSN:1694-528X, 11, 1-12.
Alexander, G. J. ve Buchholz, R. A. (1978). Corporate Social Responsibility and Stock Market Performance. Academy of Management Journal, 21(3), 479-486.
Allouche, J. ve Laroche, P. (2005). A Meta-Analytical Investigation of The Relationship Between Corporate Social and Financial Performance. Revue de Gestiondes Ressources Humaines, 57, 18-41.
Ameer, R. ve Othman, R. (2012). Sustainability Practices and Corporate Financial Performance: A Study Based on the Top Global Corporations. J BusEthics, 108, 61-79. Ay, C. ve Ecevit, Z. (2005). Çevre Bilinçli Tüketiciler. Akdeniz İ.İ.B.F. Dergisi, 10, 238-263.
Bansal, P. ve Roth, K. (2000). Why Companies Go Green: A Model of Ecological Responsiveness. The Academy of Management Journal, 43(4), 717-736.
Belu, C. (2009). Ranking Corporations Based on Sustainable and Socially Responsible Practies: A Data Envelopment Analysis (DEA) Approach. Sustainable Development, 17, 257-268.
BİST. (2018). Sürdürülebilirlik Endeksi. Erişim Adresi http://www.borsaistanbul.com/endeksler/ bist-pay-endeksleri/sürdürülebilirlik endeksi
Düren, Z. (2002). 2000’li Yıllarda Yönetim (2. Baskı). İstanbul: Alfa/Aktüel Kitabevi.
Düzer, M. ve Önce, S. (2018). Sürdürülebilirlik Performans Göstergelerine İlişkin Açıklamaların Finansal Performans Üzerine Etkisi: BİST’te Bir Uygulama. Muhasebe ve Vergi Uygulamaları Dergisi, 11(1),93-118.
Elliot, B. ve Elliot, J. (2011). Financial Accounting and Reporting, Enlendi: PrenticeHall.
Entrepreneur Press ve Mintzer, R. (2009). Start Your Own Green Business: Your Step-By-Step Guide to Success. Entrepreneur Press.
Friedman, M. (1970). The Social Responsibility of Business is to Increase its Profits. New York Times Magazine, Eylül 13, 122-126.
Gray, R. (2001). Thirty Years of Social Accounting, Reporting and Auditing: What (If anything) Have We Learnt?. Business Ethics: A European Review, 10(1), 9-15.
Gray, R. (2006). Social, Environmental and Sustainability Reporting and Organisational Value Creation? Whose Value? Whose Creation?. Accounting, Auditing &Accountability Journal, 19(6), 793-819.
Hahn, T. ve Scheermesser, M. (2006). Approaches to Corporate Sustainability Among German Companies. Corporate Social Responsibility and Environmental Management, Published Online 15 February, in Wiley InterScience, 150-165.
Hedberg, C. -J. ve Malmborg, F. V. (2003). The Global Reporting Initiative and Corporate Sustainability Reporting In Swedish Companies. Corporate Social Responsibility and Environmental Management, 10, 153-164.
Ho, L. -C. J. ve Taylor, M. E. (2007). An Empirical Analysis of Triple Bottom-Line Reporting and Its Determinants: Evidence From the United States and Japan. Journal of International Financial Management and Accounting, 18(2), 123-150.
Hosain, M. S ve Rahman, M. S. (2016). Green Human Resource Management: A Theoretical Overview. IOSR Journal of Business and Management, 18(6), 54-59.
ICAEW. (2013). Business Models in Accounting: The Theory of The Firm And Financial Reporting Information for Better Markets Initiative. Erişim Adresi https://www.icaew.com/media/corporate/files/technical/financialreporting/information -for-better-markets/bmia-published-report.ashx
Kaypak, Ş. (2011). Küreselleşme Sürecinde Sürdürülebilir Bir Kalkınma İçin Sürdürülebilir Bir Çevre. KMÜ Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 13(20), 19-33.
Khasharmeh, H. A. ve Desoky A. M. (2013). On-line Corporate Social Responsibility Disclosures: The Case of the Gulf Cooperation Council (GCC) Countries. Global Review of Accounting and Finance, 4(2),39-64.
Kristensen, K. ve Westlund, A. (2003). Valid and Reliable Measurements for Sustainable Non-Financial Reporting. Total Quality Management and Business Exellence, 14(2), 161-170.
Lopez, M. V., Garcia, A. ve Rodriguez, L. (2007). Sustainable development and corporate performance: A study based on the Dow Jones Sustainability Index. Journal of Business Ethics, 75, 285-300.
Madorran, C. ve Garcia, T. (2016). Corporate Social Responsibility and Financial Performance: The Spanish Case. Revista De Administraçao De Empresas, 56(1), 20-28.
Marimon, F. Alonso-Almeida, M. Rodriguez, M. ve Alejandro, K. A. (2012). The World wide Diffusion of the Global Reporting Initiative: What is the Point?. Journal of Cleaner Production, 33, 132-144.
Masca, M. (2009). Sürdürülebilir Kalkınma: Kalkınma Ve Doğa arasında Denge Arayışları. Uluslararası Davraz Kongresi, 195-206, Isparta.
Nemli, E. (2001). Çevreye Duyarlı Yönetim Anlayışı. İ.Ü. Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 23(24), 211-224.
Özkaya, B. (2010). İşletmelerin Sosyal Sorumluluk Anlayışının Uzantısı Olarak Yeşil Pazarlama Bağlamında Yeşil Reklamları. Öneri, 9(34), 247-258.
Özmehmet, E. (2008). Dünyada ve Türkiye Sürdürülebilir Kalkınma Yaklaşımları. Journal of Yaşar University, 3(12), 1853-1876.
Perrini, F. ve Tencati, A. (2006). Sustainability and Stakeholder Management: the Need for New Corporate Performance Evaluation and Reporting Systems. Business Strategy and the Environment, 15, 296-308.
Peters, R. ve Mullen, M. R. (2007). Some Evidence of the Cumulative Effects of Corporate Social Responsibility on Financial Performance. The Journal of Global Business Issues, 3(1), 1-14.
Rani, S. ve Mishra, K. (2014). Green HRM: Practices and Strategic Implementation in the Organizations. International Journal on Recent and Innovation Trends in Computing and Communication, 2(11), 3363-3369.
Rouf, M. (2011). Corporate Characteristics, Governance Attributes and the Extent of Voluntary Disclosure in Bangladesh. African Journal of Business Management, 5(19), 7836-7845.
Schaltegger, S. ve Burrit, R. L. (2010). Sustainability Accounting for Companies: Catchphrase or Decision Support for Business Leaders?. Journal of World Business, 45, 375-384.
Seman, N. A. A., Zaukan, N., Jusoh, A., Arif, M. S. M. ve Saman, M. Z. M. (2012). The Relationship of Green Supply Chain Management and Green Innovation Concept. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 57,453-457.
Shrivastava, P. (1995). Ecocentric Management for a Risk Society. The Academy of Management Review, 20(1): 118-137.
Signitzer, B. ve Prexl, A. (2007). Corporate Sustainability Communications: Aspects of Theory and Professionalization. Journal of Public Relations Research, 20(1),1-19.
Sipahi, B., Yurtkoru, E. S. ve Çinko, M. (2010). Sosyal Bilimlerde SPSS’le Veri Analizi (3.Baskı). İstanbul: Beta Basım Yayım.
Sridhar, K. (2011). Is the Triple Bottom Line a Restrictive Framework for Non-Financial Reporting. Asian Journal of Business Ethics, 1, 77-91.
Tıraş, H. H. (2014). Sürdürülebilir Kalkınma ve Çevre: Teorik Bir İnceleme. Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 2(2),57-73.
Toros, A., Ulusoy, M. ve Ergöçmen, B. (1997). Ulusal Çevre Eylem Planı, Nüfus ve Çevre. Devlet Planlama Teşkilatı.
Uçma Uysal, T. ve Yazıcı, N. (2016). Bir Rekabet Aracı Olarak Sürdürülebilirlik Raporlaması ve Dış Güvence Gerekliliği. Uluslararası Alanya İşletme Fakültesi Dergisi, 8(2), 121-126.
Ullman, A. (1985). Data in Search of a Theory: A Critical Examination of The Relationships Among Social Performance, Social Disclosure and Economic Performance of U.S. Firms. Academy of Management Review, 10(3), 540-557.