BAYBURT ÜNİVERSİTESİ İLAHİYAT FAKÜLTESİ ÖĞRENCİLERİNİN DİNİ EĞİLİM DÜZEYLERİNİN ÇEŞİTLİ DEĞİŞKENLER AÇISINDAN İNCELENMESİ

Bu çalışma Bayburt Üniversitesi İlahiyat Fakültesi öğrencilerinin dini eğilim düzeylerini tespit etmek üzere yapılmıştır. Nicel araştırma yöntemine dayalı olarak yürütülen bu çalışmada ilişkisel tarama modeli kullanılmıştır. Araştırmanın örneklemi 273 lisans öğrencisidir. Verilerin toplanmasında, yetişkin bireylerin dindarlık eğilimlerini belirlemek amacıyla Kaya, Erginsoy-Osmanoğlu ve Coşkun (2021) tarafından geliştirilen “Dini Eğilim Ölçeği” ve araştırmacı tarafından eklenen kişisel bilgi formu kullanılmıştır. Dini Eğilim Ölçeği ve kişisel bilgi formu yardımıyla toplanan veriler bilgisayar ortamına aktarılarak “SPSS 24” istatistik paket programı yardımı ile analiz edilmiştir. Araştırmadan elde edilen bulgulara göre, örneklem grubunun dini eğilim düzeyleri ile demografik değişkenlerden sınıf düzeyi faktörüyle anlamlı bir farklılaşma olduğu tespit edilmiştir. Ancak öğrencilerin cinsiyet ve mezun oldukları lise türü değişkenleriyle dini eğilim düzeyleri arasında anlamlı bir farklılaşma bulunamamıştır.

Anahtar Kelimeler:

Din Eğitimi, Dini Eğilim, Dindarlık, Din

THE EXAMINATION OF THE RELIGIOUS TENDENCY LEVELS OF THE STUDENTS AT THE FACULTY OF THEOLOGY, BAYBURT UNIVERSITY IN TERMS OF VARIOUS VARIABLES

This study is carried out to determine the religious inclination levels of the students studying at the Faculty of Theology, Bayburt University. The study is based on the quantitative research method by using the correlational survey model and conducted on a sample of 273 undergraduate students. The “Religious Tendency Scale” developed by Kaya, Erginsoy-Osmanoğlu, and Coşkun (2021) and the personal information form added by the researcher were also used to collect the data. The data collected with the help of the Religious Tendency Scale and the personal information form were transferred to the computer environment and analyzed with the “SPSS 24” statistical package program. The results of this study suggest that there was a significant difference between the religious inclination levels of the sample group and the class level factor, one of the demographic variables. However, no significant gender differences were revealed between the variables of the student’s gender, the type of graduated high school, and their level of religious inclination.

Keywords:

Religious Education, Religious Tendency, Religiosity, Religion,

PDF

___

Aksan, Y. ve Altunsu-Sönmez, Ö. (2019). Üniversite Gençliğinin Değerlerinin Farklılaşan Yönleri: Değerler ve Dindarlık İlişkisi Bugün Bizlere Ne Anlatıyor. Anemon Muş Alparslan Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 7(5), s. 299-312, http://doi.org/10.18506/anemon.552106
Alatas, S. H. (1977). Problems of Defining Religion. International Social Science Journal, 29(2), s. 213-234.
Alker, H. A. ve Gawin, F. (1978). On the Intrapsychic Specificity of Happiness. Journal of Personality, 46, s. 311-322.
Allport, G. ve Ross, M. (1967). Personal Religious Orientation and Prejudice. Journal of Personality and Social Psychology, 5(4), s. 432–443.
Altun, V. K. (2021). Üniversite Öğrencilerinin Dindarlık Algılarıyla Ahlaki Yargıları Arasındaki İlişkinin Değerlendirilmesi. Turkish Studies-Religion, 16(4), s. 477-492, https://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.52473
Ayverdi, İ. ve Topaloğlu, A. (2008). Misalli Büyük Türkçe Sözlük. İstanbul: Kubbealtı Yayınları.
Az, M. S. ve Acar, M. C. (2020). Dindarlık İle Özgecilik Arasındaki İlişki - Üniversite Öğrencileri İle Yapılan Bir Araştırma. Pamukkale Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 7(1), s. 742-773.
Batson, C. D. ve Ventis, W. L. (1982). The Religious Experience: A Social Psychological Perspective. New York: Oxford University Press.
Bodur, H. E. ve Korkmaz, S. (2017). İlahiyat Öğrencilerinde Sosyal Medya Kullanımı ve Dindarlık İlişkisi. KSÜ İlahiyat Fakültesi Dergisi, 30, s. 329-351.
Çubukçu, İ. A. (1988). Kültürümüzde Din. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 30(1), s. 131-141.
Donahue, J. M. (1985). Intrinsic And Exrtinsic Religiousness: Review And Meta-Analysis. Journal of Personality and Social Psychology, 48, s. 400- 419.
Green, M. ve Elliott, M. (2010). Religion, Health, And Psychological Well-Being. Journal of Religion and Health, 49(2), s. 149-163.
Writings 1902-1910 The Varieties Of Religious Experience Pragmatism A Pluralistic Universe The Meaning Of Truth Some Problems Of Philosophy Essays. New York: Library of America.
Kalaycı, M. (2013). Din. M. Selçuk. (Ed.), İslamiyet-Hristiyanlık Kavramları Sözlüğü. Ankara: Ankara Üniversitesi Yayınevi.
Karakaya, İ. (2012). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Anı Yayıncılık.
Kaya, M. ve Aydın, C. (2011). Üniversite Öğrencilerinin Dini İnanç İle Ahlaki Olgunluk Düzeyleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 30, s. 15-42.
Kaya, H. İ., Erginsoy-Osmanoğlu, D. ve Coşkun, M. (2021). Dini Eğilim Ölçeği. Kafkas Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 8(15), s. 60-74, https://doi.org/10.17050/kafkasilahiyat.824690
Kıraç, F. (2013). Üniversite Öğrencilerinde Dindarlık Eğilimi ve Anlam Duygusu. Mukaddime, 7, s. 165-178. Köktaş, M. E. (1993). Türkiye’de Dini Hayat, İzmir Örneği. İstanbul: İşaret Yayınları.
Kümbül, G. B. ve Emeç, H. (2016). Yaşam Memnuniyeti ve Akademik Başarıda İyimserlik Etkisi. Dokuz Eylül Üniversitesi İktisadi İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 21(2), s. 129-149.
Lima, C. ve Putnamb, D. R. (2010). Religion, Social Networks and Life Satisfaction. American Sociological Review, 75(6), s. 914-933.
Naghi, J. J. vd. (2012). The effects of Spirituality and Religion on Outcomes in Patients With Chronic Heart Failure. Journal of Religion and Health, 51(4), s. 1124-1136.
Onay, A. (2001). Dindarlık Ölçme Çalışmaları: Dindarlık Ölçümünde Üç Farklı Yaklaşım ve Ölçmenin Esasları. İslami Araştırmalar Dergisi 14(3-4), s. 439-449.
Özcan, Z. (2016). Empati ve Dindarlık İlişkisi. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırma Dergisi, 5(8), s. 2758-2781. Özyer, K. ve Azizoğlu, Ö. (2010). Demografik Değişkenlerin Kişilerin Etik Tutumları Üzerindeki Etkileri. Ekonomik ve Sosyal Araştırmalar Dergisi, 6(2), s. 59-84.
Pargament, I. K. (1997). The psychology of religion and coping. London: The Guilford Press.
Sezen, A. (2008). Üniversite Öğrencileri Örnekleminde İman Gelişimi ve Dinsel Fundamentalizm Arasındaki İlişkiler Üzerine Bir Çalışma (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.
Sönmez, V. ve Alacapınar, G. F. (2011). Örneklendirilmiş Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Anı Yayıncılık.
Tarhan, N. (2011). İnanç Psikolojisi: Ruh, Beyin ve Akıl Üçgeninde İnsanoğlu. İstanbul: Timaş Yayınları.
Turan, Y. ve İyibilgin, O. (2018). Üniversite Öğrencilerinin Dindarlık Düzeyleri ve Kur’an’a Yönelik Tutumları Üzerine Ampirik Bir Araştırma (Ordu Üniversitesi Örneklemi). Ordu Üniversitesi Sosyal Bilimler Araştırmaları Dergisi, 8(2), s. 409-420.
Uysal, V. vd. (2017). Dinî Başa Çıkma İle Umut, Hayat Memnuniyeti ve Psikolojik Sağlamlık Arasındaki Etkileşim Üzerine Bir Araştırma. Marmara Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi, 52(52), s. 139-160.
Yaparel, R. (1987). Dinin Tarifi Mümkün Mü?. Dokuz Eylül Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 4, s. 403-417.
Yılmaz, K. (2007). İlköğretim Okulu Yönetici ve Öğretmenlerinin Değerlere Göre Yönetim İle İlgili Görüşleri. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi 52(52), s. 639-664.