SÜRDÜRÜLEBİLİR GELİŞME AMAÇLI EĞİTİMDE ETKİLİ BİR ÖRNEK: “KÜÇÜK AĞAÇ’IN EĞİTİMİ”

Yeni yüzyılda insanların doğa ile olan ilişkileri, ekosistem ile ilişkili önemli bir sorun haline gelmiştir. Bunun sonucunda dünya çapında bir politika haline gelen ‘sürdürülebilir gelişme’ kavramı birçok ülkenin ortak kavramı olmuştur. Gelecek nesillerin ihtiyaçlarını karşılayabilmeleri için var olan olanakları tüketmeden, günümüzün ihtiyaç duyduklarını sağlamak olarak tanımlanan sürdürülebilir gelişmenin, ekonomik, toplumsal ve çevresel olmak üzere üç boyutu olduğu belirtilmektedir. Bu nedenle geleneksel çevre eğitimi yerini, ‘Sürdürülebilir Gelişme Amaçlı Eğitim’ yaklaşımına bırakmıştır. Bu yaklaşımda etkili uygulamalara gereksinim vardır. Bu sebeple, içinde doğaya karşı farklı bir yaklaşım bulunduran “Küçük Ağaç’ın Eğitimi” adlı kitap, araştırma kapsamında incelenmiştir. Nitel olarak yürütülen çalışma, durum deseni olarak tasarlanmıştır. Doküman incelemesinin kullanıldığı araştırmada, betimsel analiz ve söylem analizi yapılmıştır. Araştırmanın sonucunda “Küçük Ağaç’ın Eğitimi” adlı kitapta çocukların, sürdürülebilir gelişme amaçlı eğitimlerine örnek teşkil edebilecek etkili uygulamalar olduğu belirlenmiştir. Bu uygulamalarla ve çocuk katılımını esas alan programlarla çocukların çevrelerine karşı daha duyarlı, sorumlu bireyler olmalarının önü açılacaktır.

An Effective Example in Education for Sustainable Development “The Education of Little Tree”

In the new century, relations of humans with nature have become an important problem associated with the ecosystem. As a consequence, the concept of ‘sustainable development’ which is a worldwide policy has become the common concept of many countries. Defined as meeting today’s needs without consuming existing resources for meeting the needs of next generations; ‘sustainable development’ has three dimensions of the development as economic, social and environmental. Thus, conventional environmental education has been replaced by the approach of ‘Education for Sustainable Development’. This approach requires efficient applications. Therefore, the book “The Education of Little Tree” including a different approach towards nature was examined within the scope of this study. The study conducted qualitatively was designed as a case pattern. In the study using document analysis, descriptive analysis and discourse analysis were conducted. As a result of the study, it was determined that the book of “The Education of Little Tree” contained efficient applications that would set an example to children’s trainings for sustainable development. These applications and programs based on children’s participation will enable children to become responsible individuals who are more sensitive to their environment.

PDF

___

Adams, William Mark (2006). “The Future of Sustainability: Re-Thinking Environment and Development in the Twenty-First Century”. In Report of the IUCN Renowned Thinkers Meeting, 29-31 January, s. 1-18.
Arslan, Mehmet (2007). “Constructivist Approaches in Education”. Ankara University, Journal of Faculty of Educational Sciences, C. 40, S.1, s. 41-61.
Aslan, Dolgun ve Hasan Aydın (2016). “Yapılandırmacı Öğretim Kuramın Felsefi Paradigmaları: Bir Derleme Çalışması”. Uşak Üniversitesi Eğitim Araştırmaları Dergisi, C. 2, S. 2, s. 56-71.
Bakioğlu, Ayşen ve Ali Yıldız (2013). “Finlandiya’nın PISA Başarısına Etki Eden Faktörler Bağlamında Türkiye’nin Durumu”. Eğitim Bilimleri Dergisi, S. 38, s. 37-53.
Baş, Gökhan (2011). “Türkiye’de Eğitim Programlarında Yapılandırmacılık: Dün, Bugün, Yarın”. Eğitişim Dergisi, S. 32.
Başlar, Süleyman ve Nurettin Şahin (1993). “Ekolojik Denge Ve Yok Olan Değerlerimiz”. Çevre Dergisi, S. 9, s. 15-20.
Carter, Forest (2017). Küçük Ağaç’ın Eğitimi, Çev: Ş. Süer Kaya, İstanbul: Say Yayınları.
Erkılıç, Turan Akman (2013). “Eğitim Felsefesi Akımları”. Eğitim Felsefesi İçinde, Ed: Adnan Boyacı, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Yayını.
Geray, Cevat (1997). “Çevre İçin Eğitim”. İnsan Çevre Toplum İçinde, Yay. Haz: Ruşen Keleş, Ankara: İmge Yayınevi.
Gezer, F. Şebnem (2010). Integrating Sustainability into Early Childhood Education through In-Service Training: An Effort towards Transformative Learning. Doktora Tezi. Ankara: Orta Doğu Teknik Üniversitesi.
Glesne, Corrine (2015). Nitel Araştırmaya Giriş, Çev. Ed: Ali Ersoy, Pelin Yalçınoğlu. Ankara: Anı Yayınevi.
Hägglund, Solveig ve Ingrid Pramlig Samuelsson (2009). ”Early Childhood Education and Learning for Sustainable Development and Citizenship”. International Journal of Early Childhood, C. 41, S. 2, s. 49-63.
Haktanır, Gelengül vd. (2010). “Perceptions of Turkish Early Childhood PreService Teachers about Sustainable Development”. OMEP XXVI. World Congress, 11-13 August, Goteborg / Sweden.
Hardoy, Jorge E. (1992). Environmental Problems in Third World Cities. London: Earthscan.
Hart, Roger A. (2016). Çocukların Katılımı. Çev: T. Şener Kılınç, Ankara: Nobel Yayıncılık.
Johnson, Burke ve Lary Christensen (2014). Eğitim Araştırmaları. Çev. Ed: Selçuk Beşir Demir, Ankara: Nobel Yayıncılık.
Kabadayı, Abdülkadir (2016). “A Suggested In-Service Training Model Based on Turkish Preschool Teachers Conceptions for Sustainable Development”. Journal of Teacher Education for Sustainability, C. 18, S. 1, s. 5-15.
Louv, Richard (2010). Doğadaki Son Çocuk. Ankara: TÜBİTAK Yayınları.
Merriam, Sharan B. (2013). Nitel Araştırma. Çev. Ed: Selahattin Turan, Ankara: Nobel Yayıncılık.
Mil, Burak (2007). “Nitel Araştırmalarda Söylem Analizi ve İlkeleri”. Nitel Araştırma - Neden, Nasıl, Niçin İçinde, Ed: A.Yüksel, B. Mil, Y. Bilim, Ankara: Detay Yayınları.
Miller, H. Patricia (2017). Gelişim Psikolojisi Kuramları. Yay Haz: B. Onur, Çev. Z. Gültekin, Ankara: İmge Yayınevi.
National Research Council (1998). Teaching About Evolution and The Nature Of Science. Washington, DC: National Academy Press.
Nola, Robert (1998). “Constructivism in Science and Science Education: A Philosophical Critique”. In Constructivism in science education: A philosophical examination, Ed: M. R. Matthews, Springer Science & Business Media.
Nosich, M. Gearld (2016). Eleştirel Düşünme ve Disiplinler Arası: Eleştirel Düşünme Rehberi, Çev: Birsel Aybek, Ankara: Anı Yayınevi.
OECD (2016). Data. http://data.oecd.org [Erişim: 04.09.2017].
Özdemir, Oğuz (2007). “Yeni Bir Çevre Eğitimi Perspektifi: “Sürdürülebilir Gelişme Amaçlı Eğitim””. Eğitim ve Bilim, C. 32, S. 145, s. 23-39.
Öztürk, K. Deniz vd. (2012). “Preschool Children’s Ideas on Sustainable Development: How Preschool Children Perceive Three Pillars of Sustainability with the Regard To 7R”. Educational Sciences: Theory and Practice S. 12(4), s. 2987-2995.
Öztürk, K. Deniz ve Refika Olgan (2016). Analysis of Pre-School Teachers’ Views on the Importance of Education for Sustainable Development By Means Of Location and Household Type in Childhood”. International Journal of Environmental and Science Education, C. 11, S. 13, s. 6303-6313.
Piaget, Jean (1999). Çocukta Zihinsel Gelişim. Çev: Hüsen Portakal, İstanbul: Cem Yayınevi.
Samuelsson, Ingrid Pramlig (2011). “Why We Should Begin Early with ESD: The Role of Early Childhood Education”. International Journal of Early Childhood, C. 43, S. 2, s. 103-118.
Sarıkaya, Muammer ve F. Zişan Kara (2007). “Sürdürülebilir Kalkınmada İşletmenin Rolü: Kurumsal Vatandaşlık”, Celal Bayar Üniversitesi İİBF, Yönetim ve Ekonomi, C. 14, S. 2, s. 221-233.
Satterthwaite, David vd. (1996). The Environment For Children: Understanding And Acting On The Environmental Hazards That Threaten Children And Their Parents. London: Earthscan.
Sauve, Lucie (1996). “Environmental Education and Sustainable Development: A Further Appraisal”. Canadian Journal of Environmental Education, S. 1, s. 7-34.
Sönmez, Veysel (2006). “Eğitim Felsefesi Temelleri”. Eğitim Bilimine Giriş İçinde, Ed: N. Saylan, Ankara: Anı Yayınevi.
Şaşan, H. Hasan (2002). “Yapılandırmacı Öğrenme”. Yaşadıkça Eğitim, C. 74, S. 75, s. 49-52.
Şimşek, Nurettin (2004). “Yapılandırmacı Öğrenme ve Öğretime Eleştirel Bir Yaklaşım”. Eğitim Bilimleri ve Uygulama, C. 3, S. 5, s. 115-139.
Tanrıverdi, Belgin (2009). “Sürdürülebilir Çevre Eğitimi Açısından İlköğretim Programlarını Değerlendirilmesi”. Eğitim ve Bilim, S. C. 34, S. 151, s. 89-103.
Taşkın, Özgür ve Birgül Şahin (2008). “Çevre Kavramı ve Altı Yaş Okul Öncesi Çocuklar”. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, C. 23, S. 23, s. 1-12.
Tıraş, H. Hayrettin (2012). “Sürdürülebilir Kalkınma ve Çevre: Teorik Bir İnceleme”. Sütçü İmam Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, C. 2, S. 2, s. 57-73.
Toran, Mehmet (2017). “Erken Çocukluk Eğitimi İçin Sürdürülebilir Kalkınma: Türkiye Kökenli Yayınlara Yönelik Bir Değerlendirme”. Erken Çocukluk Çalışmaları Dergisi, C. 1, S. 1, s. 33-44.
UNESCO (1997). Educating for a Sustainable Future. A Transdisciplinary Vision for Concerted Action. Paris: UNESCO. http://www.unesco.org/education/tlsf/mods/theme_a/popups/mod01t05s01.ht ml [Erişim: 04.09.2017].
UNESCO (2005). Guidelines and Recommendations for Reorienting Teacher Education to Address Sustainability. http://unesdoc.unesco.org/images/0014/001433/143370e.pdf [Erişim: 04.09.2017].
UNESCO (2017). Education for Sustainable Development. http://en.unesco.org/themes/education-sustainable-development [Erişim: 04.09.2017].
United Nation (2017). Sustainable Development Goals. https://sustainabledevelopment.un.org/focussdgs.html [Erişim: 04.09.2017].
Walker, F. Decker (2003). Fundamentals of Curriculum: Passion and Professionalism. Routledge.
WCED (1987). The World Commission on Environment and Development: Our Common Future. United Nations General Assembly document A/42/427, Oxford University Press.
Whitsed, Nicky (2004). “Learning and Teaching”. Health Information & Libraries journal, C. 21, S. 1, s. 74-77.
Yıldırım, Ali ve Hasan Şimşek (2013). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.