DİL BİLGİSİ ÖĞRETİMİNİN AMACI VE ÖNEMİ

Dil bilgisi, kısaca bir dili ses, şekil ve cümle yapıları bakımından inceleyip bunlarla ilgili kuralları tespit eden bir bilim dalı olarak tanımlanabilir. Dil bilgisi öğretimi ise dilin ses, şekil ve cümle yapılarını birtakım yöntemler kullanarak öğrencilere sezdirme ve bu yolla onların dili etkili, doğru ve düzgün kullanmalarını sağlamaya yönelik etkinlikler yapma sürecidir. Dolayısıyla dil bilgisi öğretimi, anlama ve anlatma becerilerinin öğrencilere etkili bir şekilde kazandırılması için yardımcı ve destekleyici bir alan olarak görülebilir. Nitekim günümüzde uygulanmakta olan İlköğretim Türkçe Dersi (6-8. Sınıflar) Öğretim Programı ve Kılavuzu’nda dil bilgisinin, “bir dilin dinleme/izleme, konuşma, okuma, yazma temel becerilerini destekleyen kurallar bütünü” olduğu belirtilmiştir. Bu bakımdan dil bilgisi öğretimi, birtakım kuralları ezberletmeyi değil, onları kavratarak anlama ve anlatma becerilerinde kullandırabilmeyi hedefler

Anahtar Kelimeler:

Dil bilgisi, dil bilgisi öğretimi, ana dili eğitimi, temel dil becerileri

Dil Bilgisi Öğretiminin Amacı ve Önemi

Keywords:

-,

PDF

___

BANGUOĞLU, Tahsin (1990), Türkçenin Grameri, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara.
BARIN, Erol-DEMİR, Celâl (2008), Türk Dil Bilgisi 2: Biçim Bilgisi, 1. Baskı, Öncü Kitap, Ankara.
BAŞKAN, Özcan (2006), Yabancı Dil Öğretimi-İlkeler ve Çözümler, Multilingual, İstanbul.
DOLUNAY, Salih Kürşad (2009), İlköğretim İkinci Kademede Zaman Ekleri ve Fonksiyonlarının Öğretimi, (Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Yayımlanmamış Doktora Tezi), Ankara.
DUMAN, Asiye (1998), “Neden Türkçe Eğitimi?”, Türk Dili, S. 557, s. 413-415.
ERGİN, Muharrem (1976), Türk Dili Dersleri I, Millî Eğitim Bakanlığı Devlet Kitapları, İstanbul.
DEMİREL, Özcan (2002), Türkçe ve Sınıf Öğretmenleri İçin Türkçe Öğretimi, PegemA Yayıncılık, Ankara.
GÖĞÜŞ, Beşir (1978), Orta Dereceli Okullarımızda Türkçe ve Yazın Eğitimi, Kadıoğlu Matbaası, Ankara.
GÜNEŞ, Firdevs (2009), “Türkçe Öğretiminde Günümüz Gelişmeleri ve Yapı- landırıcı Yaklaşım”, Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitü- sü Dergisi, C. 6, S. 11, s. 1-21.
KAVCAR, Cahit (1998), “Türkçe Eğitimi ve Sorunlar”, Dil Dergisi, S. 65, s. 5- 18.
LEVEND, Agâh Sırrı (1973), Dil Üstüne, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara.
MEB (1982), Temel Eğitim Programı (1. Türkçe Eğitimi, 2. Din Kültürü ve Ah- lâk Bilgisi), Millî Eğitim Basımevi, İstanbul.
MEB (2006), İlköğretim Türkçe Dersi (6, 7, 8. Sınıflar) Öğretim Programı, MEB Devlet Kitapları Müdürlüğü, Ankara.
ONAN, Bilginer (2005), İlköğretim İkinci Kademe Türkçe Öğretiminde Dil Yapı- larının Anlama Becerilerini (Okuma/Dinleme) Geliştirmedeki Rolü, (Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Yayımlanmamış Doktora Tezi), Ankara.
ÖZ, M. Feyzi (2001), Uygulamalı Türkçe Öğretimi, Anı Yayıncılık, Ankara.
SAĞIR, Mukim (2002), İlköğretim Okullarında Türkçe Dil Bilgisi Öğretimi, Nobel Yayın Dağıtım, Ankara.
SEZER, Ayhan-Oğuzkan, Ferhan-Özdemir, Emin-Göğüş, Beşir (1991), Türk Dili ve Edebiyatı Öğretimi, (Ed. Bekir ÖZER), Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Yayınları, Eskişehir.
SİNANOĞLU, Samim (1958), “Dilbilgisinin Önemi”, Türk Dili, S. 81, s. 438- 440.
TOMPKINS, Gail E. (1998), Language Arts: Content and Teaching Strategies, 4th Edition, Prentice-Hall. Inc., New Jersey.