Cumhur TÜRK, İkbal BOZKURT AVCI, Reha Orçun UZUNSOY

PANDEMİ SÜRECİNDE ÜNİVERSİTE ÖĞRENCİLERİNİN FİLM İZLEME ALIŞKANLIKLARI

Covid-19 pandemisinin yayılmasını önlemek amacıyla alınan tedbirler ve uygulamalar evde geçirilen zamanın artmasına neden olmuştur. Bu durum seyircilerin film izleme alışkanlıklarını etkilemiştir. Bu çalışmada Covid-19 pandemisiyle birlikte üniversite öğrencilerinin film izleme alışkanlıklarında değişiklik olup olmadığını araştırmaya yönelik üniversite öğrencilerinin görüşleri alınmıştır. Çalışmanın amacına yönelik kolay ulaşılabilir durum örneklemesi temel alınarak yürütülen bu araştırmanın çalışma grubunda Samsun ilinde üniversite öğrenimi gören 10 öğrenci yer almıştır. Olgubilim (fenomonolojik) deseninde nitel bir araştırma olan bu çalışma kapsamında veriler çevrimiçi platform üzerinden birebir yarı yapılandırılmış görüşmeler yoluyla toplanmıştır. Elde edilen veriler içerik analizi tekniğiyle analiz edilmiştir. Çalışma kapsamında ulaşılan en genel sonuç öğrencilerin film izleme alışkanlıklarında birtakım değişiklikler olduğu yönündedir. Pandemi sürecinde öğrencilerin film izleme sıklığında artış ön plana çıkmışken, virüs salgını, zombi, vampir, genetik deneyler, kıyamet senaryoları gibi konuları ele alan film türlerinin daha az tercih edildiği ve film yapım türü ile film türünde öne çıkan değişikliklerin olmadığı görülmüştür. Bununla birlikte öğrencilerinin dijital platformlar üzerinden film izlemeye yöneldikleri sonucuna ulaşılmıştır. Pandemi sonrasında da dijital platformlar üzerinden film izleme eyleminin devam edebilecek olması ihtimaline karşın sinema salonlarının izleyicinin değişen ihtiyaç ve beklentilerine cevap verebilecek şekilde düzenlenmesi önerilebilir. Yabancı yapımlara karşın yerli yapımların tercih edilmesi için yerli yapımlar “yapım, dağıtım, gösterim” açısından finansal olarak desteklenebilir.

Anahtar Kelimeler:

Sinema, film izleme, pandemi, nitel araştırma, olgubilim

PDF

___

Adorno, T. W. (2005). Minima moralia. (Çev: Orhan Koçak), Metis Yayınları, İstanbul.
Akdemir Dilek, B. (2021). Pandemi sürecinde dijital platformlar ile değişen seyir deneyimi üzerine izleyici araştırması. Communication and Technology Congress – CTC Papers 2021, (pp. 783-795).
Anadolu, B. (2020). Beyazperdeden dijital medyaya: film izleme deneyiminin değişimi üzerine bir araştırma, Opus Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi. 16(32), 5075-5110.
Aristoteles, (1997). Nikomakhos’a etik. (Çev: Saffet Babür), Ayraç Yayınevi, Ankara.
Arslan, E. (2011). 2000’li yıllar öncesi ve sonrasında Türk Sineması’nda kullanılan yapım kaynaklarının değerlendirilmesi. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. (25), 17-32.
Aydoğan, F. (2017). Dijital çağın çocuklarının serbest zamanı. TRT Akademi. 2(4), 604-607.
Bahadır, M. (2016). Antiçağ’dan günümüze boş zaman üzerine bir değerlendirme. Erzurum Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. 1(2), 103-116.
Balcı, A. (2016). Açıklamalı eğitim yönetimi terimleri sözlüğü. Pegem Yayınevi, Ankara.
Bhatia, M. S. (2009). Dictionary of psychology and allied sciences. New Age International Publishers, New Delhi.
Colman, A. M. (2003). Dictionary of psychology. Oxford University Press, Oxford.
Holstein, J. A., & Gubrium, J. F. (2004). Context: Working it up, down and across. Qualitative research practice, 297-311.
Karaduman, S. (2018). Yeni iletişim teknolojileri ve film izleme alışkanlıkları. Akdeniz Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. 1(2), 163-174.
Konukman, E. A. (2018). Değişen film izleme alışkanlıkları ve sinema’da hollywood gerçeği: radyo televizyon ve sinema bölümü öğrencilerinin konuya yaklaşımı. TRT Akademi. 3(5), 304-321.
Kracauer, S. (2011). Kitle süsü. (Çev: Orhan Koçak), Metis Yayınları, İstanbul.
Lefebvre, H. (2007). Modern dünyada gündelik hayat. (Çev: Işın Gürbüz), Metis Yayınları, İstanbul.
Livingstone, S. (2002). Young people and new media: childhood and the changing. Sage Publications, London.
Matsumoto, D. (2009). The cambridge dictionary of psychology. Cambridge University Press, Cambridge.
Medin, B. (2018). Dijital kültür, dijital yerliler ve günümüzdeki yeni film seyir deneyimleri. Erciyes İletişim Dergisi Akademia. 5(3), 142-158.
Özsoy, A. (2017). Sinema, yeni seyir deneyimleri ve çocuk izleyici. TRT Akademi. 2(4), 356-374.
Patton, M. Q. (2014). Qualitative research & evaluation methods: Integrating theory and practice. Sage publications.
Ritzer, G. (2000). Büyüsü bozulmuş dünyayı büyülemek. (Çev: Funda Payzın), Ayrıntı Yayınları, İstanbul.
Sunal, G. ve Bağdatlı Kalkan, S. (2020). Üniversite öğrencilerinin film izleme alışkanlıklarının covid-19 pandemisi sürecinde değişiminin belirlenmesi. (52), 187-200.
Taş Öz, P. (2012). Pelikülden dijitale sinemada seyir kültürü ve seyircinin değişen konumu. The Turkish Online Journal of Design, Art and Communication. 2(2), 65-73.
Torun, A. (2021). Sinemada veya Netflix’te dijital izleme ortamları ve yeni alışkanlıklar: bir sosyal ortam olarak sinema ve film izleme pratiklerindeki dijital dönüşüm. SineFilozofi Dergisi. (Özel Sayı 3), 370-387.
Yıldırım, A. ve Simsek, H. (2008). Nitel araştırma yöntemleri. Seçkin Yayınevi, Ankara.
Yılmaz, E. (2011). Önsöz: Bir Film Nasıl Okunur? Oğlak Yayınları, İstanbul.