Yazarların ya da sanatçıların ürünlerinden bilgilendirme, biriktirme/saklama, estetik gibi prensiplerin biri veya daha fazlası amaçlanarak oluşturulmuş derlemelere genel olarak “antoloji” adı verilir. Önceleri sadece edebî türlerden oluşturulan seçkiler için kullanılan “antoloji” adı, zamanla fotoğraf, müzik, resim gibi sanatın farklı dallarında yapılan derlemeler için de kullanılır olmuştur. Ancak antoloji kelimesi, daha ziyade bir edebiyat terimi olarak düşünülmüş ve öncelikle şiirle ilişkilendirilmiştir. Antolojinin edebî tür olarak gelişimi XIX. yüzyılın ikinci yarısına rastlar. Edebiyatımızın Batılılaşmaya yöneldiği bu dönemde, antolojilerin işlevselliği fark edilmiş ve onun edebî bir tür olarak hüviyet kazanmasına yönelik çabalar artmıştır. Antoloji türünün özellikle konu çeşitliliği açısından zenginleşmesi, edebiyat tarihine kaynak olabilecek daha nesnel ve doyurucu çalışmaların ortaya çıkması ise edebiyatımızın Cumhuriyet’ten sonraki döneminde görülmeye başlar.

Anthology is the generic name given to compilations of the works of writers or artists formed with the aim of informing, accumulating/storing or simply for the the sake of aesthetics. Although the term was initially applied only in case of literary selections, in time, it came to cover compilations in different branches of art such as photography, music and paintings. However, it has been considered more in the light of a literary term in connection with especially poetry. The development of anthology as a literary genre coincides with the second half of the 19th century. It was during the westernization of our literature at this era that the functionalism of anthology was discovered and efforts were made to liberate it as a literary genre. Its enrichment in terms of subject diversity and the emergence of more objective and fulfilling works, however, were realized during the Republican Era.