The Possibility of Learning Outcomes of Gym and Sports Curriculum in Secondary Schools for the Visually Impaired in Turkey

: This study examined the views of teachers regarding the possibility of learning outcomes of gym and sports curriculum in secondary schools for the visually impaired in Turkey. The descriptive research (survey) model was utilized in order to describe and present current and actual experiences. While the population consisted of gym and sports teachers working at 16 M.N.E secondary schools for the visually impaired in 14 cities throughout Turkey, it was aimed to reach the entire limited population. Descriptive statistics were utilized in order to analyze the data, which were collected in one setting through a survey developed by the researcher, and the frequency distribution, central tendency and variability measures of each outcome were calculated. Lastly, the descriptive statistical distributions, in which the minimum, maximum, arithmetic mean, and standard deviation were calculated on the classroom basis, were included in order to assess the general situation. In the light of the findings obtained from the study, it was observed that the possible level of targeted behaviors in "Mobility Skills" and "Active and Healthy Life" learning domains were as "Medium-Level Competence". In addition, at the end of the survey, the participant teachers were asked to submit their opinions and suggestions and their suggestions might help to the study. These findings were interpreted that the insufficient qualification of the overall curriculum in terms of the developmental and educational needs of visually impaired students; the negative attitudes of school management, teachers, and parents towards gym and sports and mobility lessons; insufficient course hours; and the lack of tools and physical infrastructure might negatively affect the possibility of learning outcomes. It is thought that if the experts preparing the curriculum of the applied courses such as gym and sports which are in touch with life considered the theoretical targets as well as the practical targets of teachers and students, it would make it easier for the students with special needs to attain the targeted learning outcomes.

Beden Eğitimi ve Spor Dersi Öğretim Programı Kazanımlarının Türkiye’deki Görme Engelliler Ortaokullarında Gerçekleşebilme Düzeyleri

Beden eğitimi ve spor dersi öğretim programı kazanımlarının Türkiye’deki görme engelliler ortaokullarında gerçekleşebilme düzeylerine ilişkin öğretmen görüşlerinin değerlendirildiği bu araştırmada hali hazırda var olanların, yaşananların ne olduğunun betimlenip açıklanarak ortaya konulmasını sağlayan betimsel araştırma (tarama, survey) modelinden yararlanılmıştır. Türkiye genelinde 14 ilde yer alan Milli Eğitim Bakanlığına bağlı 16 görme engelliler ortaokulunda görev yapan beden eğitimi ve spor öğretmenleri araştırmanın evrenini oluştururken, sınırlı sayıdaki evrenin tamamına ulaşılmaya çalışılmıştır. Araştırmacı tarafından oluşturulan anket aracılığıyla tek seferde toplanan verilerinin analizinde betimsel istatistikten yararlanılmış olup her bir maddeye/kazanıma ait frekans dağılımları, merkezi eğilim ve değişkenlik ölçüleri hesaplanmıştır. Son olarak genel bir durum değerlendirmesinin yapılabilmesi amacıyla her bir sınıf düzeyinde minimum, maksimum, aritmetik ortalama ve standart sapmanın hesaplandığı betimsel istatistik dağılımlarına yer verilmiştir. Araştırmadan elde edilen bulgular ışığında, “Hareket Yetkinliği” ve “Aktif ve Sağlıklı Yaşam” öğrenme alanlarına ilişkin kazandırılması hedeflenen davranışların gerçekleşebilme düzeylerinin “Orta Düzey Yeterlik” şeklinde olduğunu sonucuna ulaşılmıştır. Ayrıca yapılan anket çalışmasının sonunda, araştırmaya katılan öğretmenlerden araştırma konusuna yardımcı olabileceklerini düşündükleri görüş ve önerilere yer verilmesi istenmiş olup araştırmanın bu bölümünden elde edilen bulgular genel anlamda öğretim programlarının görme yetersizliğinden etkilenen öğrencilerin gelişimsel ve eğitimsel ihtiyaçlarını karşılayıcı nitelikte olmayışının; okul yönetimi, öğretmen ve velilerin beden eğitimi, spor ve bağımsız hareket dersine ilişkin olumsuz tutumlarının; yetersiz ders saatlerinin, araç-gereç ve fiziki alt yapı eksikliklerinin kazanımların gerçekleşebilme durumlarına olumsuz etki edebileceği şeklinde yorumlanmıştır. Beden eğitimi ve spor dersi gibi yaşamla iç içe olan uygulamalı derslerin öğretim programlarını hazırlayan alan uzmanlarının teorideki hedeflerin yanı sıra öğretmen ve öğrencilerin uygulamadaki hedeflerini de dikkate almaları özel gereksinimleri olan öğrencilerin kazandırılması amaçlanan hedeflere ulaşmalarını kolaylaştıracağı düşünülmektedir.

PDF

___

Aracı, H. (2006). Öğretmenler ve Öğrenciler İçin Okullarda Beden Eğitimi. Ankara: Nobel.

Ayça, M. (2013). Goalball Sporunun Görme Engelli Çocukların Fiziksel Performanslarına, Kendilerinin ve Ailelerinin Yaşam Doyumu ve Umutsuzluk Düzeyine Etkisi. Yüksek Lisans Tezi. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Samsun.

Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E. K., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel F. (2016). Bilimsel Araştirma Yöntemleri. Ankara: Pegem A Akademi.

Cohen, M. (2009). A Guide to Special Education Advocacy. London: Jessica Kingsley.

Cole, M. (2006). Education, Equality and Human Rights: Issues of Gender, Race, Sexuality, Disability and Social Class. New York: Routledge.

Creswell, J. W. (2017). Nitel, nicel ve karma yöntem yaklaşımları (Çev. Ed. S. B. Demir). Ankara: Eğiten Kitap.

Çalışkan, E., Pehlivan, A., İnal, S., Dane, Ş. ve Akar, S. (2006). Goalball Sporunun ve Hareket Eğitiminin Görme Engelli Çocukların Fiziksel Uygunluk Üzerine Etkilerinin Değerlendirilmesi. Atatürk Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 8(3), 3-14.

Çebi, M. (2013). Farklı Engel Gruplarındaki Sporcuların Denge, Solunum Kapasitesi ve Reaksiyon Zamanlarının Karşılaştırılması. Doktora Tezi. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Samsun.

Çelik Kayapınar, F. ve Özüdoğru, E. (2010). Engelli Bireylerin Spor Yapma Durumları ile Anne ve Baba Eğitim Düzeyleri Arasındaki İlişki. Selçuk Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 12(3), 179-184.

Çelik Kayapınar, F. ve Özüdoğru, E. (2010). Engelli Bireylerin Spor Yapma Durumları ile Anne ve Baba Eğitim Düzeyleri Arasındaki İlişki. Selçuk Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 12(3), 179-184.

Çevrim, H. (2009). Engellilerde Beden Eğitimi ve Spor Dersinin Programdaki Yeri ve İşlenişinin Değerlendirilmesi. Yüksek Lisans Tezi. Fırat Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Elazığ.

Çocuk Haklarına Dair Sözleşme. (1995). T.C. Resmi Gazete, 22184, 27 Ocak 1995. http://www.resmigazete.gov.tr/arsiv/22184.pdf sayfasından erişilmiştir.

Dağlı, A. (2007). Eğitimin Hukuksal Temelleri. Ö. Demirel ve Z. Kaya (Ed.), Eğitim Bilimine Giriş (s. 205-231). Ankara: Pegem.

Demirci, N. ve Toptaş Demirci, P. (2014). Özel Eğitime Gereksinim Duyan Öğrencilerin Oyun ve Fiziki Etkinlikler Dersinde Elde Ettikleri Kazanımların İncelenmesi. İnönü Üniversitesi, Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 1(1), 25-34. http://dergipark.ulakbim.gov.tr/inubesyo/article/download/5000003927/pdf_2 sayfasından erişilmiştir.

Demirel, M., Sadi, Ö. ve Dağyar, M. (2016). Fen Bilimleri Öğ retmenlerinin Yaşam Boyu Öğrenme Yeterliklerinin İncelenmesi (Karaman İli Örneği). Pegem Eğitim ve Öğretim Dergisi, 6(1), 19-40. http://dx.doi.org/10.14527/pegegog.2016.002.

Doğan, H. Y. (2010). Afyonkarahisar İlinde Özel Eğitim Kurumlarında 9-11 Yaşlarındaki Engellilerde 12 Haftalık Düzenli Egzersizlerin Bazı Fiziksel ve Fizyolojik Parametreleri Üzerine Etkilerinin Araştırılması. Yüksek Lisans Tezi. Afyon Kocatepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Afyonkarahisar.

Dubos, L. ve Fromer, J. (2006). A Parent's Guide to Special Education in New York City and the Metropolitan Area. New York: Teacher College.

Duman, S. (2003). Özel Eğitim Sınıflarında Uygulanan Beden Eğitimi Dersi Öğretim Programının Öğretmen Görüşleriyle Değerlendirilmesi. Yüksek Lisans Tezi. Selçuk Üniversitesi Sağlık Bilimler Enstitüsü, Konya.

Ercan, M. M. (1991). Federal Almanya ve Türkiye’de Özel Eğitim Sistemlerinin Karşılaştırmalı Olarak İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.

Ertunç, E. N. (2008). Kaynaştırma Eğitimi Uygulanan İlköğretim İkinci Kademede Görev Alan Beden Eğitimi Öğretmenlerinin Kaynaştırma Eğitimi Hakkındaki Bilgi Düzeylerinin ve Sınıflarındaki Engelli Öğrencilere Bakış Açılarının Değerlendirilmesi. Yüksek Lisans Tezi. Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Fitzgerald, H. (2009). Disability and Youth Sport. New York: Routledge.

France, R. C. (2009) Physical Education and Sport Science. The United States of America: Delmar.

Gallahue, D. L. (1996). Developmental Physical Education for Today’s Children. The United States of America: Brown & Benchmark.

Grout, H., Long, G. ve Marshallsay, P. (2009). İmproving Teaching and Learning in Physical Education. H. Grout & G. Long (Eds.), Inclusion in physical education lessons through differentiated teaching approaches and removing barriers to learning (pp. 103-141). New York: Open University.

İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi. (1949). T. C. Resmi Gazete, 7217, 27 Mayıs 1949. http://www.resmigazete.gov.tr/arsiv/7217.pdf sayfasından erişilmiştir.

Karasar, N. (2014). Bilimsel Araştırma Yöntemi. Ankara: Nobel.

Kaytaz, K. (2004). Normal ve Engelli Çocuklara Eğitim Veren Okullarda Çalış an Beden Eğitimi Öğretmenlerinin İş Dönüşümü Karşılaştırılması. Yüksek Lisans Tezi. Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sakarya.

Kılıçoğlu, M. (2006). Anasınıfı, Hazırlık ve İlköğretim Birinci Sınıfında Okuyan Görme Engelli Öğrencilerin Oyunlarının Değerlendirilmesi: Karşılaştırmalı Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.

Kızar, O. (2012). Farklı Branşlardaki Görme Engelli Sporcuların Yalnızlık Düzeylerinin Karşılaştırılması. Yüksek Lisans Tezi. Fırat Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Elazığ.

Konar, N. ve Pepe, K. (2003). Rehabilitasyon - Engelliler Sporu ve Paralimpikler. İstanbul Üniversitesi Spor Bilimleri Dergisi, 11(3), 162- 166. http://sporbilimleri.istanbul.edu.tr/wpcontent/uploads/2014/06/33.- MAKALE_Layout-1.pdf sayfasından erişilmiştir.

Konar, N. ve Pepe, K. (2003). Rehabilitasyon - Engelliler Sporu ve Paralimpikler. İstanbul Üniversitesi Spor Bilimleri Dergisi, 11(3), 162- 166. http://sporbilimleri.istanbul.edu.tr/wpcontent/uploads/2014/06/33.- MAKALE_Layout-1.pdf sayfasından erişilmiştir.

Konar, N. ve Yıldıran, İ. (2012). Engelliler için Beden Eğitimi ve Spor Öğretmenliği Gereksinimi ve Bir Program Modeli. Selçuk Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Bilim Dergisi, 14(2), 208-216. http://www.acarindex.com/dosyalar/makale/acarindex- 1423931801.pdf sayfasından erişilmiştir.

Koparan, Ş. (2003). Özel İhtiyaçları Olan Çocuklarda Spor. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 17(1), 153-160. http://uludag.dergipark.gov.tr/download/article- file/153222 sayfasından erişilmiştir.

Kurtlar, C. (2009). Engelli Okullarında Görev Yapan Beden Eğitimi Öğretmenlerinin Tükenmişlik Düzeyleri Üzerine Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi. Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sakarya.

Lamichhane, K. (2015). Disability Education and Employment in Developing Countries. İndia: Cambridge University.

Lavin, J. (2008). Creative Approaches to Physical Education: Helping Children to Achieve Their True Potential. New York: Routledge.

MEB (2006). İlköğretim Beden Eğitimi Dersi Öğretim Programı. http://ttkb.meb.gov.tr/program2.aspx?islem=1&kno=19 sayfasından erişilmiştir.

MEB (2013). Beden Eğitimi ve Spor Dersi Öğretim Programı. http://ttkb.meb.gov.tr/program2.aspx?islem=1&kno=223 sayfasından erişilmiştir.

Milli Eğitim Temel Kanunu. (1973). T. C. Resmi Gazete, 14574, 24 Haziran 1973. http://www.resmigazete.gov.tr/arsiv/14574.pdf sayfasından erişilmiştir.

Muratlı, S. (2007). Antrenman Bilimi Yaklaşımıyla Çocuk ve Spor. Ankara: Nobel.

Oral, A., Akyüz G., Sindel, D. ve Aydın, R. (2012). Dünya Engellilik Raporu: Harekete Çağrı. Türkiye Fiziksel Tıp ve Rehabilitasyon Dergisi, 58(3), 255-258. http://www.ftrdergisi.com/uploads/sayilar/208/buyuk/255-2581.pdf sayfasından erişilmiştir.

Özer, D. (2005). Engelliler için Beden Eğitimi ve Spor. Ankara: Nobel.

Özyürek, M. (2010). Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı Geliştirme ve Temelleri. Ankara: Kök.

Ruebain D. ve Haines, S. (2011). Education, Disability and Social Policy. Great Britain: Policy.

Sarpkaya, R. (2008). Türk Eğitim Sisteminin Amaçları ve Temel İlkeleri. R. Sarpkaya (Ed.), Türk Eğitim Sistemi ve Okul Yönetimi (s.1-21). Ankara: Anı.

Smagulova L. (2009). Özel Eğitim ve Rehabilitasyon Hizmetleri Yönetimi. Yüksek Lisans Tezi. Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bursa.

Sönmez, V. ve Alacapınar, F. G. (2014). Örneklendirilmiş bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Anı Yayıncılık.

Swain, J., French, S. ve Cameron, C. (2003). Controversial İssues in a Disabling Society. London: Open University.

Terzioğlu, E. A. (2002). Engelliler Spor Eğitiminde Beden Eğitimi Öğretmenlerinin Kategorik Görevleri. Erzincan Eğ itim Fakültesi Dergisi, 4(1). http://eefdergi.erzincan.edu.tr/article/view/1006000129/1006000053 sayfasından erişilmiştir.

Top, C. E. (2007). 14 Haftalık Fiziksel Aktivite Programının 10 -12 Yaş Görme Engelli Çocuklar Üzerine Etkileri. Yüksek Lisans Tezi. Akdeniz Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Antalya.

Toptaş Demirci, P., Çınar, İ. ve Demirci, N. (2014). Sınıf Öğretmenlerinin Özel Eğitime Gereksinim Duyan Öğrencilerde Beden Eğitimi Dersi Programında ve Kaynaştırma Eğitiminden Kaynaklanan Sorunların İncelenmesi. Uluslararası Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 2(2), 136-150. http://uteb.gop.edu.tr/Makaleler/555676518_10- pervin%20Toptaş%20demirci.pdf sayfasından erişilmiştir.

Tuç, E. Ö. (2010). Görme Engelli Bireylerin Sosyalleşme Sürecine Sporun Etkisi. Yüksek Lisans Tezi. Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Turnbull, A., Turnbull, R., Wehmeyer, M. L. ve Shogren, K. A. (2013). Exceptional Lives: Special Education in Today’s Schools. New Jersey: Pearson.

Tüfekçioğlu, U. (Ed.). (2003). Çocukta Hareket, Oyun Gelişimi ve Öğretimi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.

Türk, E. (2007). Spor Takımlarına Katılan ve Katılmayan Görme Engelli Öğrencilerin Benlik Saygılarının Değerlendirilmesi. Yüksek Lisans Tezi. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Adana.

Türkiye Cumhuriyeti Anayasası. (1982). T. C. Resmi Gazete, 17844, 20 Ekim 1982. http://www.resmigazete.gov.tr/arsiv/17844.pdf sayfasından erişilmiştir.

UNICEF (2016a). Çocuk Haklarına Dair Sözleşme. http://www.unicef.org/turkey/crc/_cr23b.html sayfasından erişilmiştir.

UNICEF (2016b). İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi. http://www.unicef.org/turkey/udhr/_gi17.html://sayfasından erişilmiştir.

Uslu, A. ve Shakouri, N. (2012). Engelli Çocuklara Dost Oyun Alanı ve Dış Mekan Tasarımı. Erciyes Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitü sü Dergisi, 28(5), 367-375. http://www.as- koop.org/wpcontent/uploads/2015/11/FULL.pdf sayfasından erişilmiştir.

Usta, A. (2010). Ankara İlinde Engelli Okullarında Çalışan Beden Eğitimi Öğretmenlerinin Karşılaştıkları Eğitim Güçlükleri. Yüksek Lisans Tezi. Gazi Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Vickerman, P. (2007). Teaching Physical Eduvation to Children with Special Educational Needs. The United States of America: Routledge.

ISSN: 2667-5617
Yayın Aralığı: Yılda 6 Sayı
Başlangıç: 2006
Yayıncı: ASOS Eğitim Bilişim Danışmanlık Otomasyon Yayıncılık Reklam Sanayi ve Ticaret LTD ŞTİ