Ayd›nc›k yöresinde Alt Liyas karbonatlar› hakim olarak kireçtafl› ve dolomitik kireçtafl› ara seviyeleri içeren dolomitlerden oluflur. Bu karbonatlar gel-git çevresi ortam›nda çökelmifl ve daha sonra erken ve geç evre dolomitleflmesine u¤ram›flt›r. Petrografik olarak üç tip dolomit belirlenmifltir: (1) 13–65 µm kristal boyutlu ve iyi doku korunmal› çok ince ile ince kristalli dolomit (T1); (2) 65–270 µm kristal boyutlu ve doku korunmas›z iri kristalli fleker dokulu dolomit (T2); ve (3) bulan›k iri dolomit kristalleri (T2) çevresinde aç›k d›fl kenar veya fenestral gözenekleri çevreleyen ve çimento dolgusu olarak görülen dolomit çimento (T3). T1-tip dolomitler gel-git çevresi çökellerin çökelmeyle yafl›t ornat›m›yla deniz suyundan oluflmufl erken evreyi karakterize eder. Daha sonra T2-tip dolomitler yaklafl›k 50 °C gömülme s›cakl›¤›nda T1-tip dolomitlerin yeniden kristallenmesiyle oluflmufltur ve T3- dolomitler ayn› dolomitleflme s›v›s›ndan çimento olarak çökelmifltir. Yeniden kristallenme erken evre dolomitlerinin dokusunda, kristallenme derecesinde, izotop kimyas›nda ve iz element içeri¤inde de¤iflimlere neden olmufltur. X- ›fl›n› difraksiyonu verileri yeniden kristallenme dolomitlerinin (T2) erken dolomitlere (T1) göre hafifçe daha iyi kristallenmeli ve daha az kalsiyum içerikli oldu¤unu gösterir. ‹ri kristalli dolomitlerin (T2) daha negatif δ 18O de¤erleri ve düflük Sr içerikleri yeniden kristallenme s›ras›nda diyajenetik s›v› ile dengeyi yans›t›r. T2-dolomit örneklerinin δ 18O ve Sr de¤erlerinin birlikte de¤iflim e¤ilimi ilerleyici yeniden kristallenmeyi destekler flekilde kristal boyutuyla ters bir iliflkiyi gösterir. Dolomitlerin δ 13C de¤erleri hemen hemen ayn›d›r ve dolomitleflme s›ras›nda çok az de¤iflim gösteren tipik denizel de¤erleri gösterir. T2-dolomitlerinin güneye do¤ru kapanan geometrisi, dolomitleflme s›v›s›n›n erken s›k›flma sonucu olarak kuzeyden güneye platform karbonatlar›n›n içine ilerledi¤ini gösterir. 

In the Aydıncık area, the Lower Liassic carbonates consist predominantly of dolomites, including limestone and dolomitic limestone intervals. These carbonates were deposited in peritidal environments, and later underwent early and late stage dolomitization. Petrographically, three dolomite-types are determined: (1) very fine to fine crystalline dolomite (T1) with crystal size of 13-65 µm and a good fabric preservation, (2) coarse crystalline sucrosic dolomite (T2) with size of 65 to 270 µm and fabric destruction, and (3) dolomite cement (T3) that occurs as a clear outer rim to cloudy coarse dolomite crystals (T2) or as a pore-lining and cement-fill of fenestral pores. The T1-type dolomites characterize the early stage of dolomitization formed from seawater by syn-sedimentary replacement of peritidal sediments. T2-type dolomites are derived from T1-type dolomites by recrystallization at increased burial temperature of ~50 °C. T3-type dolomites are precipitated as a cement from the same dolomitizing fluid. The recrystallization caused changes in texture, crystal ordering, isotope compositions and trace element contents. X-ray diffraction data indicates that the recrystallized dolomite (T2) is slightly better ordered and less calcium-rich than early dolomites (T1). More negative d18O values and lower Sr contents of the coarse crystalline dolomites (T2) reflect an equilibration with late diagenetic fluid during the recrystallization. The covariant trend between d18O and Sr values of T2-type dolomites shows an inverse relationship with their crystal size, suggesting progressive recrystallization. The d13C values of both dolomites are almost in the same range indicating the typical marine values that suggest little modification during late dolomitization. The T2-type dolomite geometry pinching out to the southward indicates an invasion of dolomitizing fluid from the north to the seaward into the platform carbonates, as a result of early compaction.