Farklı Sosyometrik Statülerdeki İlköğretim II. Kademe Öğrencilerinin Benlik Kavramı ve Yalnızlık Düzeyleri

Bu araştırmada, ilköğretim ikinci kademe öğrencilerinin sosyometrik statüleri ile benlik kavramı ve yalnızlık düzeyleri arasındaki ilişkiler incelenmiştir. Araştırmanın örneklemini altı, yedi ve sekizinci sınıfa devam eden 407 öğrenci oluşturmuştur (193 kız, 214 erkek; 6. sınıf 114, 7. sınıf 148, 8. sınıf 145; 12 yaş 85, 13 yaş 147, 14 yaş 175). Öğrencilerin yalnızlık düzeyleri Russel, Peplau ve Ferguson tarafından geliştirilen ve Demir (1989) tarafından Türk kültürüne uyarlanan UCLA Yalnızlık Ölçeği, benlik kavramı düzeyleri ise Özyürek (1983) tarafından Türk kültürüne uyarlanan Piers-Harris Benlik Kavramı Envanteri ile ölçülmüştür. Sosyometrik verilerin toplanması ve sosyometrik sınıflamanın yapılmasında Coie, Dodge ve Coppotelli (1982) tarafından önerilen klasik sosyometrik sınıflama yöntemi kullanılmış ve buna göre öğrenciler popüler, reddedilen, ihmal edilen, ihtilaflı ve ortalama öğrenciler olmak üzere beş sosyometrik kategoriye ayrılmıştır. Sonuçlar farklı sosyometrik statüdeki öğrencilerin benlik kavramı ve yalnızlık düzeylerinin anlamlı düzeyde farklı olduğunu göstermiştir.

PDF

___

Andrews, F. M. ve Robinson, J.P. (1991). Measures of subjective well-being. (Ed. Robinson, J. P., Shaver, P. R. ve Wrightsman, L, S.) Measures of Personality and Social Psychological Attitudes. Vol. 1, New York: Academic Press.
Ben-Zur, H. (2003). Happy adolescents: The link between subjective well-being, internal resources and parental factors. Journal of Youth and Adolescence, 32, 2, 67-79.
Büyüköztürk, Ş. (2003). Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı. Ankara: PegemA Yayıncılık.
Compton, W. C. (2001). Toward a tripartite factor structure of mental health: Subjective wellbeing, personal growth and religiosity." Journal of Psychology, 135, 5.
Christopher, J. C. (1999). Situating psychological wellbeing: Exploring the cultural roots of its theory and research. Journal of Counseling and Development, 77, 2, 141-153.
Diener, E. (1984). Subjective well-being. Psychological Buletin, 95, 3, 542-575.
Diener, E. (2000). Subjective well-being: The science of happiness and a proposal for a national index. American Psychologist, 55, 1, 34-43.
Diener, E., Suh, E. M., Lucas, R. E., ve Shmith, H. L. (1999). Subjective well-being: three decades of progress. Psychological Bulletin, 125, 2,276-302.
Diener, E., Oishi, S. ve Lucas, R. E. (2003). Personality, culture and subjective well-being: Emotional and cognitive evaluations of life. Annual Rewiev of Psychology, 54, 403-428.
Korkut, F. (2004). Çalışma yaşamında iyilik hali modelinin kullanılması. Kişisel Gelişimde Çağdaş Yönelimler Sempozyumu, (sf.301- 310). Ankara: K.K. Eğitim ve Doktrin Komutanlığı.
Seligman, M. E. P. ve Csikszentmihalyi, M. (2000). Positive psychology an introduction. American Psychologist, 55, 1, 5-14.
Sheldon, K. M. ve Kasser, T. (2001). Goals, congruence and positive well-being: New emprical support for humanistic theories. Journal of Humanistic Psychology, 41,1, 30-51.
Strack, F., Argyle, M. ve Schwarz, N. (1991). Introduction. (Ed. Strack, F., Argyle, M. ve Schwarz, N.) Subjective Weil-Being: An Interdisciplinary Perspective. Oxford England: Pergamon Press.