Background: This study aims to evaluate the opinions of residents at Thoracic Surgery (TS) and Cardiovascular Surgery (CVS) on training program and institutions. Methods: A questionnaire including six categories was prepared. The web address of the questionnaire was delivered to training residents via e-mail. The participants were divided into groups based on their residency including the Ministry of Health (MH) and University Hospital (UH) group. Results: A total of 204 residents participated (male 85.7%, females 14.3%) in the survey (MH=125, UH=79/TS=82, CVS=122) between 14, April 2011 - 14, August 2011. One hundred twenty residents (59.1%) found training periods sufficient. Seventy-eight point two percent of institutions had no training program. Conferences were the most common (47.4%) theoretical/ didactical activity, whereas 32.9% had no program. Forty nine residents (34.7%) considered not going any rotation during training, while rotation which participated actively was general surgery (44.8%). Twenty-nine residents (16.8%) considered that their mentors were sufficiently equipped, while 42.2% (n=73), particularly from the MH hospitals, found their mentors insufficient (p=0.001). It was stated that 67% of the residents (n=122) received the professional knowledge mostly from senior residents. One hundred eighty four (98.3%) residents thought that there was no standardization between the training program and institutions. The number of operations per month was higher in MH hospitals than in UH (p<0.001). The rate of trainees of TS and CVS from MH hospitals who performed operations as an operator was much higher than in UH (p=0.04, p=0.02). Hundred thirteen residents (64.2%) reported that they only provided service. 65.4% (n=128) of trainees worked at least 90 hours per week and the rate of on calls above nine per month was 59.8% (n=119). One hundred forty residents (79%) reported that performance system would affect surgical training adversely. While the reason for that they could not perform their surgery at compulsory service hospital was difficulty of postoperative care for TS residents (70.6%; n=36) and it was lack of equipment for CVS residents (81.3%; n=78). The residents from UH complained more about technical and educational deficiencies than MH hospitals (48.1% versus 31%, p=0.04). Conclusion: Non-standardization of the training institutions and tutorials is also reflected upon residency training. Residents are being oppressed under the work loads, educated by inappropriate mentors with unsatisfied training program and they also consider that their success and qualification will not be good enough due to defects in training process "> Amaç: Bu çalışmada Göğüs Cerrahisi (GC) ve Kalp ve Damar Cerrahisi (KDC) uzmanlık eğitimi veren kurumlardaki asistanların uzmanlık eğitimi açısından görüşlerinin değerlendirilmesi amaçlandı. Çalışma planı: Altı bölümden oluşan bir anket hazırlandı. Eğitim gören asistanlara ankete ulaşabilecekleri web adresi bilgisi elektronik posta aracılığı ile iletildi. Katılımcılar çalışılan kurum olarak Sağlık Bakanlığı (SB) ve Üniversite hastaneleri (TF) gruplarına ayrıldı. Bulgular: 14 Nisan 2011 - 14 Ağustos 2011 tarihleri arasında 204 asistanın (%85.7si erkek, %14.3ü kadın) (SB=125, TF=79/GC=82, KDC=122) katıldığı bir anket çalışması yapıldı. Yüz yirmi asistan (%59.1) eğitim süresini yeterli bulmakta idi. Asistan eğitim programı kurumların %78.2sinde bulunmamakta idi. En sık yapılan teorik/didaktik etkinlik %47.4 ile seminer iken, %32.9 kurumda hiçbir etkinlik yapılmıyor idi. Aktif olarak yapılan rotasyon %44.8 ile genel cerrahi iken, 49 asistan (%34.7) hiçbir rotasyona gidemeyeceğini düşünmekte idi. Katılımcıların %16.8i (n=29) eğitmenlerini yeterli bulur iken, %42.2si (n=73), özellikle Sağlık Bakanlığındakilerin eğitmenleri başta olmak üzere, yetersiz bulmakta idi (p=0.001). Yüz yirmi iki asistan (%67) edindikleri mesleki bilgiyi en çok kıdemli asistanlardan aldıklarını belirtmişlerdir. Yüz seksen dört katılımcı (%98.3) verilen eğitim programı ve kurumlar arasında standardizasyon olmadığını düşünüyor idi. Sağlık Bakanlığı hastanelerinde ayda yapılan ameliyat sayısı TFye göre yüksek idi (p<0.001). Sağlık Bakanlığı asistanlarının GC ve KDCye özgü ameliyatlarda cerrah olarak bulunma oranı TF hastanelerindekilere göre yüksek idi (p=0.04, p=0.02). Yüz on üç asistan (%64.2) sadece hizmet görevi yürüttüklerini belirtmekte idi. %65.4ü (n=128) haftada en az 90 saat çalışır iken, ayda dokuz kez ve yukarısında nöbet tutma oranı %59.8 (n=119) idi. Yüz kırk asistan (%79) performans sisteminin cerrahi eğitimi olumsuz yönde etkileyeceğini düşünmekte idi. Zorunlu hizmette kendi dallarına özgü ameliyatları yapamayacağını düşünen GC asistanları için bunun nedeni ameliyat sonrası bakım zorluğu (%70.6; n=36) iken, KDC asistanları için (%81.3; n=78) ekipman eksikliği idi. Tıp Fakültesi hastanelerindeki asistanların teknik ve eğitimsel eksiklikten, SB hastanelerindekilere göre daha fazla yakındığı görüldü (%48.1e karşın %31, p=0.04). Sonuç: Eğitim veren kurumlarda ve eğitmenlerde olmayan standardizasyon asistan eğitimine de yansımaktadır. Asistanlar hizmet yükü altında ezilmekte, tatminkar olmayan eğitim programları ile eğitim görmekte, eğitimin yapı ve sürecinde olan bozukluklar nedeni ile başarı ve yeterliliklerinin tam olamayacağını düşünmektedirler. "> Amaç: Bu çalışmada Göğüs Cerrahisi (GC) ve Kalp ve Damar Cerrahisi (KDC) uzmanlık eğitimi veren kurumlardaki asistanların uzmanlık eğitimi açısından görüşlerinin değerlendirilmesi amaçlandı. Çalışma planı: Altı bölümden oluşan bir anket hazırlandı. Eğitim gören asistanlara ankete ulaşabilecekleri web adresi bilgisi elektronik posta aracılığı ile iletildi. Katılımcılar çalışılan kurum olarak Sağlık Bakanlığı (SB) ve Üniversite hastaneleri (TF) gruplarına ayrıldı. Bulgular: 14 Nisan 2011 - 14 Ağustos 2011 tarihleri arasında 204 asistanın (%85.7si erkek, %14.3ü kadın) (SB=125, TF=79/GC=82, KDC=122) katıldığı bir anket çalışması yapıldı. Yüz yirmi asistan (%59.1) eğitim süresini yeterli bulmakta idi. Asistan eğitim programı kurumların %78.2sinde bulunmamakta idi. En sık yapılan teorik/didaktik etkinlik %47.4 ile seminer iken, %32.9 kurumda hiçbir etkinlik yapılmıyor idi. Aktif olarak yapılan rotasyon %44.8 ile genel cerrahi iken, 49 asistan (%34.7) hiçbir rotasyona gidemeyeceğini düşünmekte idi. Katılımcıların %16.8i (n=29) eğitmenlerini yeterli bulur iken, %42.2si (n=73), özellikle Sağlık Bakanlığındakilerin eğitmenleri başta olmak üzere, yetersiz bulmakta idi (p=0.001). Yüz yirmi iki asistan (%67) edindikleri mesleki bilgiyi en çok kıdemli asistanlardan aldıklarını belirtmişlerdir. Yüz seksen dört katılımcı (%98.3) verilen eğitim programı ve kurumlar arasında standardizasyon olmadığını düşünüyor idi. Sağlık Bakanlığı hastanelerinde ayda yapılan ameliyat sayısı TFye göre yüksek idi (p<0.001). Sağlık Bakanlığı asistanlarının GC ve KDCye özgü ameliyatlarda cerrah olarak bulunma oranı TF hastanelerindekilere göre yüksek idi (p=0.04, p=0.02). Yüz on üç asistan (%64.2) sadece hizmet görevi yürüttüklerini belirtmekte idi. %65.4ü (n=128) haftada en az 90 saat çalışır iken, ayda dokuz kez ve yukarısında nöbet tutma oranı %59.8 (n=119) idi. Yüz kırk asistan (%79) performans sisteminin cerrahi eğitimi olumsuz yönde etkileyeceğini düşünmekte idi. Zorunlu hizmette kendi dallarına özgü ameliyatları yapamayacağını düşünen GC asistanları için bunun nedeni ameliyat sonrası bakım zorluğu (%70.6; n=36) iken, KDC asistanları için (%81.3; n=78) ekipman eksikliği idi. Tıp Fakültesi hastanelerindeki asistanların teknik ve eğitimsel eksiklikten, SB hastanelerindekilere göre daha fazla yakındığı görüldü (%48.1e karşın %31, p=0.04). Sonuç: Eğitim veren kurumlarda ve eğitmenlerde olmayan standardizasyon asistan eğitimine de yansımaktadır. Asistanlar hizmet yükü altında ezilmekte, tatminkar olmayan eğitim programları ile eğitim görmekte, eğitimin yapı ve sürecinde olan bozukluklar nedeni ile başarı ve yeterliliklerinin tam olamayacağını düşünmektedirler.