Background: In this study, we aimed to compare the success of pleural adhesion procedures (pleural abrasion versus a pleurectomy) in preventing recurrence after the surgical treatment of primary spontaneous pneumothorax (PSP). Methods: Between January 2006 and December 2008, the results of 208 operations performed on 190 patients with PSP were examined. As pleural adhesion procedures, 87 pleural abrasions (group A) [20 via video-assisted thoracic surgery (VATS); 67 via axillary thoracotomy (AT)] and 121 apical parietal pleurectomies (group P) (34 via VATS; 87 via AT) were performed. The patients in groups A and P were followed up for a median of 46 (range 28-63) and 41 (range 28-63) months, respectively. They were monitored for recurrence, and, if present, the factors affecting the recurrence were then analyzed. Results: No differences between the groups were found with respect to age, pneumothorax side, surgical indications, surgical approach, duration of surgery, or complication development. The chest tube duration and hospitalization time were significantly shorter in group P (p=0.0001 and p=0.002, respectively). Recurrence developed in six patients (6.8%) in group A and one patient (0.8%) in group P (p=0.02). In the univariate analysis, no relationship was found between the rate of recurrence and the surgical approach, age, gender, pneumothorax side, or surgical indication. In the logistic regression analysis, the surgical approach and pleural adhesion procedure were independent predictors of recurrence (p=0.048 and p=0.034, respectively). Conclusion: A pleurectomy is more effective than abrasion at preventing postoperative recurrence in PSP surgery. Additionally, it has advantages in terms of chest tube duration and hospitalization time. "> Amaç: Bu çalışmada, primer spontan pnömotoraks (PSP) cerrahi tedavisinde, nüksü önlemek için yapılan plevral adezyon işlemlerinin (plevral abrazyon ve plevrektomi), başarısı karşılaştırıldı. Çalışma planı: Ocak 2006 - Aralık 2008 tarihleri arasında, 190 PSP’li olguya uygulanan 208 cerrahi girişimin sonuçları incelendi. Plevral adezyon işlemi olarak; 87 plevral abrazyonu (grup A) [20 olguda video yardımlı torasik cerrahi (VYTC), 67 olguda aksiller torakotomi (AT) yaklaşımı ile], 121 apikal paryetal pevrektomi (grup P) (34 olguda VATS, 87 olguda AT yaklaşımı ile) uygulandı. Grup A hastaları ortanca 46 (dağılım 28-63) ay, grup P hastaları ise 41 (dağılım 28-63) ay takip edildi. Hastalar nüks açısından izlendi ve eğer varsa nüksü etkileyen faktörler analiz edildi. Bulgular: Gruplar arasında yaş, pnömotoraks tarafı, ameliyat endikasyonu, ameliyat yaklaşımı, ameliyat süresi ve komplikasyon gelişimi açılarından fark yok idi. Göğüs tüpü kalış süreleri ve hastanede yatış süreleri grup P’de anlamlı olarak daha kısa idi (sırasıyla p=0.0001 ve p=0.002). Grup A olgularının altısında (%6.8), grup P olgularının ise birinde (%0.8) nüks gelişti (p=0.02). Tek değişkenli analizde nüks oranı ile ameliyata yaklaşım biçimi, yaş, cinsiyet, pnömotoraks tarafı ve ameliyat endikasyonu arasında ilişki bulunamadı. Logistic regresyon analizinde ameliyata yaklaşım biçimi ve plevral adezyon işlemi nüksü bağımsız olarak etkileyen faktörler olarak bulundu (sırasıyla p=0.048 ve p=0.034). Sonuç: PSP cerrahisinde plevrektomi, ameliyat sonrası nüksün önlenmesi açısından abrazyondan daha etkindir. Buna ek olarak, plevrektomi, göğüs tüpü kalış süresi ve hastanede kalış süreleri açılarından daha avantajlıdır. "> Amaç: Bu çalışmada, primer spontan pnömotoraks (PSP) cerrahi tedavisinde, nüksü önlemek için yapılan plevral adezyon işlemlerinin (plevral abrazyon ve plevrektomi), başarısı karşılaştırıldı. Çalışma planı: Ocak 2006 - Aralık 2008 tarihleri arasında, 190 PSP’li olguya uygulanan 208 cerrahi girişimin sonuçları incelendi. Plevral adezyon işlemi olarak; 87 plevral abrazyonu (grup A) [20 olguda video yardımlı torasik cerrahi (VYTC), 67 olguda aksiller torakotomi (AT) yaklaşımı ile], 121 apikal paryetal pevrektomi (grup P) (34 olguda VATS, 87 olguda AT yaklaşımı ile) uygulandı. Grup A hastaları ortanca 46 (dağılım 28-63) ay, grup P hastaları ise 41 (dağılım 28-63) ay takip edildi. Hastalar nüks açısından izlendi ve eğer varsa nüksü etkileyen faktörler analiz edildi. Bulgular: Gruplar arasında yaş, pnömotoraks tarafı, ameliyat endikasyonu, ameliyat yaklaşımı, ameliyat süresi ve komplikasyon gelişimi açılarından fark yok idi. Göğüs tüpü kalış süreleri ve hastanede yatış süreleri grup P’de anlamlı olarak daha kısa idi (sırasıyla p=0.0001 ve p=0.002). Grup A olgularının altısında (%6.8), grup P olgularının ise birinde (%0.8) nüks gelişti (p=0.02). Tek değişkenli analizde nüks oranı ile ameliyata yaklaşım biçimi, yaş, cinsiyet, pnömotoraks tarafı ve ameliyat endikasyonu arasında ilişki bulunamadı. Logistic regresyon analizinde ameliyata yaklaşım biçimi ve plevral adezyon işlemi nüksü bağımsız olarak etkileyen faktörler olarak bulundu (sırasıyla p=0.048 ve p=0.034). Sonuç: PSP cerrahisinde plevrektomi, ameliyat sonrası nüksün önlenmesi açısından abrazyondan daha etkindir. Buna ek olarak, plevrektomi, göğüs tüpü kalış süresi ve hastanede kalış süreleri açılarından daha avantajlıdır.