Amaç: Transplantasyon için öncül bir çalışma olarak planladığımız bu deneysel araştırmada iki farklı bronş anastomoz tekniği uygulayarak anastomotik darlık, ayrışma ve iskemi oranlarını değerlendirmeyi amaçladık. Materyal ve Metod: Bu deneysel çalışma 22 köpek üzerinde yapıldı. Denekler her grupta 11 tane olacak şekilde 2 gruba ayrıldı. Entübe edilerek sol posterolateral torakotomi yapıldı. Sol ana bronş ortadan vertikal olararak tam kat kesildikten sonra alanı hesaplandı ve l. grupta uç-uca anastomoz (UA), 2. grupta teleskopik anastomoz (TA) tekniği ile yeniden anastomoz edildi. Operasyon bitiminde bronkoskopi yapılarak anastomoz hattı değerlendirildi. İşlem sonrası posteroanterior akciğer grafileri çekildi. İki ay süre ile izlenen deneklerin bu süre sonunda yeniden akciğer grafileri çekildi ve bronkoskopi yapılarak anastomoz hattı değerlendirildi. Denekler daha sonra sakrifiye edilerek anastomoz bölgesi çıkarıldı. Bronş alanı hesaplandı ve patolojik incelemeye alındı. Bulgular: UA grubundaki deneklerin hiçbirisinde darlık, ayrışma ve iskemi gözlenmedi. TA grubunda ise bir denek 35. gün anastomoz ayrışması sonucu kaybedilirken, 4 denekte de darlık gözlendi. İskemi bulgularına rastlanmadı. Sonuç: Teleskopik anastomoz yapılan deneklerde anastomotik darlık oranı daha yüksek bulunurken, iskemi ve ayrışma oranında fark görülmedi. Bronşiyal anastomoz sonrası sadece darlık bile transplantasyon sonrası önemli bir morbidite sebebi olabileceği için UA daha güvenli bir yöntem olarak görünmektedir.
Background: We examined ratio of stenosis, dehiscence and severity of ischemia at the anastomosis site to compare two different techniques used for bronchial anastomosis. Methods: This experimental study was performed on twenty-two dogs. Dogs were separated equally into two groups. After intubation, left posterolateral thoracotomy was made. Following a meticulous dissection, left main bronchus was transected vertically. The inner area was calculated, and then end-to-end anastomosis was performed in Group I and telescopic technique was used in the Group II. Following operation, bronchoscopy was made assess anastomotic line. Chest X-rays were taken and the dogs were observed for consecutive two months. At the end of the second month bronchoscopy was repeated for assessment of anastomosis. After sacrification, left main bronchus of each dogs including the area of anastomosis was removed. Bronchial area at the site anastomosis was calculated and sent to the pathological analysis. Results: Stenosis, dehiscence and ischemia were not doserved in any of dogs in the Group I, but in telescopic group one dog died at 35 day due to anastomatic dehiscence. Stenosis was recorded in four dogs. Ischemia was not observed. Conclusion: Ratio of stenosis was higher in telescopic group than that of end-to-end group, but there was no difference between groups in terms of ischemia and dehiscence. Because stenosis alone can an important cause of morbidity in the post-transplantation period, end-to end anastomosis seems to be more reliable method. ">
[PDF] Bronşiyal reimplantasyon için uygulanan 2 farklı bronş anastomoz tekniğinin iskemi, ayrışma ve darlık gelişimi üzerine etkisi | [PDF] The effects of two different bronchial reimplantation techniques in relation to ischemia, dehiscence and stenosis
Amaç: Transplantasyon için öncül bir çalışma olarak planladığımız bu deneysel araştırmada iki farklı bronş anastomoz tekniği uygulayarak anastomotik darlık, ayrışma ve iskemi oranlarını değerlendirmeyi amaçladık. Materyal ve Metod: Bu deneysel çalışma 22 köpek üzerinde yapıldı. Denekler her grupta 11 tane olacak şekilde 2 gruba ayrıldı. Entübe edilerek sol posterolateral torakotomi yapıldı. Sol ana bronş ortadan vertikal olararak tam kat kesildikten sonra alanı hesaplandı ve l. grupta uç-uca anastomoz (UA), 2. grupta teleskopik anastomoz (TA) tekniği ile yeniden anastomoz edildi. Operasyon bitiminde bronkoskopi yapılarak anastomoz hattı değerlendirildi. İşlem sonrası posteroanterior akciğer grafileri çekildi. İki ay süre ile izlenen deneklerin bu süre sonunda yeniden akciğer grafileri çekildi ve bronkoskopi yapılarak anastomoz hattı değerlendirildi. Denekler daha sonra sakrifiye edilerek anastomoz bölgesi çıkarıldı. Bronş alanı hesaplandı ve patolojik incelemeye alındı. Bulgular: UA grubundaki deneklerin hiçbirisinde darlık, ayrışma ve iskemi gözlenmedi. TA grubunda ise bir denek 35. gün anastomoz ayrışması sonucu kaybedilirken, 4 denekte de darlık gözlendi. İskemi bulgularına rastlanmadı. Sonuç: Teleskopik anastomoz yapılan deneklerde anastomotik darlık oranı daha yüksek bulunurken, iskemi ve ayrışma oranında fark görülmedi. Bronşiyal anastomoz sonrası sadece darlık bile transplantasyon sonrası önemli bir morbidite sebebi olabileceği için UA daha güvenli bir yöntem olarak görünmektedir. ">
Amaç: Transplantasyon için öncül bir çalışma olarak planladığımız bu deneysel araştırmada iki farklı bronş anastomoz tekniği uygulayarak anastomotik darlık, ayrışma ve iskemi oranlarını değerlendirmeyi amaçladık. Materyal ve Metod: Bu deneysel çalışma 22 köpek üzerinde yapıldı. Denekler her grupta 11 tane olacak şekilde 2 gruba ayrıldı. Entübe edilerek sol posterolateral torakotomi yapıldı. Sol ana bronş ortadan vertikal olararak tam kat kesildikten sonra alanı hesaplandı ve l. grupta uç-uca anastomoz (UA), 2. grupta teleskopik anastomoz (TA) tekniği ile yeniden anastomoz edildi. Operasyon bitiminde bronkoskopi yapılarak anastomoz hattı değerlendirildi. İşlem sonrası posteroanterior akciğer grafileri çekildi. İki ay süre ile izlenen deneklerin bu süre sonunda yeniden akciğer grafileri çekildi ve bronkoskopi yapılarak anastomoz hattı değerlendirildi. Denekler daha sonra sakrifiye edilerek anastomoz bölgesi çıkarıldı. Bronş alanı hesaplandı ve patolojik incelemeye alındı. Bulgular: UA grubundaki deneklerin hiçbirisinde darlık, ayrışma ve iskemi gözlenmedi. TA grubunda ise bir denek 35. gün anastomoz ayrışması sonucu kaybedilirken, 4 denekte de darlık gözlendi. İskemi bulgularına rastlanmadı. Sonuç: Teleskopik anastomoz yapılan deneklerde anastomotik darlık oranı daha yüksek bulunurken, iskemi ve ayrışma oranında fark görülmedi. Bronşiyal anastomoz sonrası sadece darlık bile transplantasyon sonrası önemli bir morbidite sebebi olabileceği için UA daha güvenli bir yöntem olarak görünmektedir.
Background: We examined ratio of stenosis, dehiscence and severity of ischemia at the anastomosis site to compare two different techniques used for bronchial anastomosis. Methods: This experimental study was performed on twenty-two dogs. Dogs were separated equally into two groups. After intubation, left posterolateral thoracotomy was made. Following a meticulous dissection, left main bronchus was transected vertically. The inner area was calculated, and then end-to-end anastomosis was performed in Group I and telescopic technique was used in the Group II. Following operation, bronchoscopy was made assess anastomotic line. Chest X-rays were taken and the dogs were observed for consecutive two months. At the end of the second month bronchoscopy was repeated for assessment of anastomosis. After sacrification, left main bronchus of each dogs including the area of anastomosis was removed. Bronchial area at the site anastomosis was calculated and sent to the pathological analysis. Results: Stenosis, dehiscence and ischemia were not doserved in any of dogs in the Group I, but in telescopic group one dog died at 35 day due to anastomatic dehiscence. Stenosis was recorded in four dogs. Ischemia was not observed. Conclusion: Ratio of stenosis was higher in telescopic group than that of end-to-end group, but there was no difference between groups in terms of ischemia and dehiscence. Because stenosis alone can an important cause of morbidity in the post-transplantation period, end-to end anastomosis seems to be more reliable method. ">
Bronşiyal reimplantasyon için uygulanan 2 farklı bronş anastomoz tekniğinin iskemi, ayrışma ve darlık gelişimi üzerine etkisi
Amaç: Transplantasyon için öncül bir çalışma olarak planladığımız bu deneysel araştırmada iki farklı bronş anastomoz tekniği uygulayarak anastomotik darlık, ayrışma ve iskemi oranlarını değerlendirmeyi amaçladık. Materyal ve Metod: Bu deneysel çalışma 22 köpek üzerinde yapıldı. Denekler her grupta 11 tane olacak şekilde 2 gruba ayrıldı. Entübe edilerek sol posterolateral torakotomi yapıldı. Sol ana bronş ortadan vertikal olararak tam kat kesildikten sonra alanı hesaplandı ve l. grupta uç-uca anastomoz (UA), 2. grupta teleskopik anastomoz (TA) tekniği ile yeniden anastomoz edildi. Operasyon bitiminde bronkoskopi yapılarak anastomoz hattı değerlendirildi. İşlem sonrası posteroanterior akciğer grafileri çekildi. İki ay süre ile izlenen deneklerin bu süre sonunda yeniden akciğer grafileri çekildi ve bronkoskopi yapılarak anastomoz hattı değerlendirildi. Denekler daha sonra sakrifiye edilerek anastomoz bölgesi çıkarıldı. Bronş alanı hesaplandı ve patolojik incelemeye alındı. Bulgular: UA grubundaki deneklerin hiçbirisinde darlık, ayrışma ve iskemi gözlenmedi. TA grubunda ise bir denek 35. gün anastomoz ayrışması sonucu kaybedilirken, 4 denekte de darlık gözlendi. İskemi bulgularına rastlanmadı. Sonuç: Teleskopik anastomoz yapılan deneklerde anastomotik darlık oranı daha yüksek bulunurken, iskemi ve ayrışma oranında fark görülmedi. Bronşiyal anastomoz sonrası sadece darlık bile transplantasyon sonrası önemli bir morbidite sebebi olabileceği için UA daha güvenli bir yöntem olarak görünmektedir.
The effects of two different bronchial reimplantation techniques in relation to ischemia, dehiscence and stenosis
Background: We examined ratio of stenosis, dehiscence and severity of ischemia at the anastomosis site to compare two different techniques used for bronchial anastomosis. Methods: This experimental study was performed on twenty-two dogs. Dogs were separated equally into two groups. After intubation, left posterolateral thoracotomy was made. Following a meticulous dissection, left main bronchus was transected vertically. The inner area was calculated, and then end-to-end anastomosis was performed in Group I and telescopic technique was used in the Group II. Following operation, bronchoscopy was made assess anastomotic line. Chest X-rays were taken and the dogs were observed for consecutive two months. At the end of the second month bronchoscopy was repeated for assessment of anastomosis. After sacrification, left main bronchus of each dogs including the area of anastomosis was removed. Bronchial area at the site anastomosis was calculated and sent to the pathological analysis. Results: Stenosis, dehiscence and ischemia were not doserved in any of dogs in the Group I, but in telescopic group one dog died at 35 day due to anastomatic dehiscence. Stenosis was recorded in four dogs. Ischemia was not observed. Conclusion: Ratio of stenosis was higher in telescopic group than that of end-to-end group, but there was no difference between groups in terms of ischemia and dehiscence. Because stenosis alone can an important cause of morbidity in the post-transplantation period, end-to end anastomosis seems to be more reliable method.
1. Işın E. Akciğer transplantasyonu. Türkiye Klinikleri 1989;9:272-7.
2. Garfein ES, Ginsberg ME, Gorenstein L, et al. Superiority of end-to-end versus telescoped bronchial anastomosis in single lung transplantation for pulmonary emphysema. J Thorac Cardiovasc Surg 2001;121:149-54.
3. Chia-Ming H, Tomita M,Ayebe H, et al. Influence of suture on bronchial anastomosis in growing puppies. J Thorac Cardiovasc Surg 1988;95:998-1002.
4. Kirk A, Conacher ID. Succesful surgical management of bronchial dehiscence after single-lung transplantation. Ann Thorac Surg 1990;49:147-9.
5. Egan TM, Westerman JH, Lambert CJ, et al. Isolated lung transplantation for end stage lung disease: A vialable therapy. Ann Thorac Surg 1992;53:590-6.
6. Davis RD, Trulock ED, Manley J, et al. Differences in early results after single-lung transplantation. Ann Thorac Surg 1994;58:1327-35.
7. Calhoon J, Grover FL, Gibbons WJ, et al. Single lung transplantation. J Thorac Cardiovasc Surg 1991;101:816-25.
8. Kshettry VR, Shumway S, Gauthier RL, et al. Technique of single lung transplantation. Ann Thorac Surg 1993;55:1019-21.
9. Cooper JD, Pearson FG, Patterson GA, et al. Technique of successful lung transplantation in humans. J Thorac Cardiovasc Surg 1987;93:173-81.
10. Patterson GA, Cooper JD, Dark JH, Jones MT, Toronto lung transplant group. Experimental and clinical doublelung transplantation. J Thorac Cardiovasc Surg 1988;95:70-4.
11. Cooper JD, Patterson GA, Trulock EP, et al. Results of single and bilateral lung transplantation in 131 consecutive recipients. J Thorac Cardiovasc Surg 1994;107:460-71.
13. Miller JD, Dehoyos A. An evaluation of the role of omentopexy and of early perioperatif corticosteroid administration in clinical lung transplantation. J Thorac Cardiovasc Surg 1993;105:247-52.
14. Shennib H, Massard G. Airway complications in lung transplantations. Ann Thorac Surg 1994;57:506-11.
15. Schafers HJ, Haydock DA, Cooper JD, et al. The prevalance and management of bronchial anastomotic complications in lung transplantation. J Thorac Cardiovasc Surg 1991;101:1044-52.
16. Mendeloff EN, Huddleston CB, Mallory GB, et al. Pediatric and adult lung transplantation for cystic fibrosis. J Thorac Cardiovasc Surg 1998;115:404-14.
17. Griffith BP, Magel MJ, Gonzales IF, et al. Anastomatic pitfalls in lung transplantation. J Thorac Cardiovasc Surg 1994;107:743-54.
18. Schreinemakers HJ, Weder W, Miyoski S, et al. Direct revascularization of bronchial arteries for lung transplantation: An anatomical study. Ann Thorac Surg 1990;49:44-54.
19. Auteri JS, Jecvanandam V, Sanches JA, et al. Normal bronchial healing without bronchial wrapping in canine lung transplantation. Ann Thorac Surg 1992;53:80-4.
