Background: This study aims to investigate the effects of shorttermintense pulmonary rehabilitation on respiratory function inpatients with lung cancer who were defined as inoperable due toinsufficient pulmonary reserve.Methods: A total of 25 patients (24 males, 1 female; mean age62 years; range, 50 to 72 years) who were histologically diagnosed asnon-small cell lung carcinoma, considered functionally inoperabledue to high risk of an estimated postoperative complication, andsuitable for surgical resection according to tumor stage wereincluded in the study. Patients received chest physiotherapy,self-walking and inspiratory muscle training for two weeks. Theforced expiratory volume in one second, forced vital capacity,modified Medical Research Council dyspnea scale, six-minutewalking distance, maximal inspiratory and expiratory pressuresfor respiratory muscle strength measurements, and predicted peakmaximal oxygen consumption were examined.Results: After pulmonary rehabilitation, there was statisticallysignificant improvement in the six-minute walking distance(53 m, p<0.001), dyspnea perception (p<0.001), maximalinspiratory pressure (12 cm H2O, p<0.001), forced vital capacity(p<0.001), predicted forced expiratory volume in one second (%)(p=0.001), forced expiratory volume in one second (Δ forcedexpiratory volume in one second= 150 mL, p=0.001; Δ maximumvalue of forced expiratory volume in one second: 650 mL), andpredicted maximal oxygen consumption (p<0.001). At the end ofthe rehabilitation, 60% of the patients (n=15) reevaluated by thesurgeons could be operated.Conclusion: Short-term intensive pulmonary rehabilitationimproves lung functions and exercise capacity while decreasingdyspnea perception. In our study, thanks to the gains derivedfrom the exercise, approximately more than half of the patientscould be operated. Therefore, it may be useful to refer patients torehabilitation before establishing a decision of inoperability. "> Amaç: Bu çalışmada yetersiz pulmoner rezerv nedeniyle inopere olarak tanımlanan akciğer kanserli hastalarda kısa süreli yoğun pulmoner rehabilitasyonun solunum fonksiyonu üzerindeki etkileri araştırıldı. Çalışma planı: Histolojik olarak küçük hücre dışı akciğer kanseri tanısı almış, ameliyat sonrası öngörülen komplikasyon riskinin yüksek olması nedeniyle fonksiyonel olarak inopere olduğu düşünülen ve tümör evresine göre cerrahi rezeksiyon için uygun 25 hasta (24 erkek, 1 kadın; ort. yaş 62 yıl; dağılım, 50-72 yıl) çalışmaya dahil edildi. Hastalara iki hafta boyunca göğüs fizyoterapisi, serbest yürüyüş ve inspiratuar kas eğitimi verildi. Bir saniyedeki zorlu ekspiratuar hacim, zorlu vital kapasite, modifiye Medikal Araştırma Kurulu dispne skalası, altı-dakika yürüme mesafesi, solunum kas kuvveti ölçümleri için maksimal inspiratuar ve ekspiratuar basınçlar ve tahmini zirve maksimal oksijen tüketimi incelendi. Bulgular: Pulmoner rehabilitasyon sonrasında; altı-dakika yürüme mesafesinde (53 m, p<0.001), dispne algısında (p<0.001), maksimal inspiratuar basınçta (12 cm H2O, p<0.001), zorlu vital kapasitede (p<0.001), birinci saniyedeki zorlu ekspiratuar akımın beklenene göre yüzdesinde (p=0.001), bir saniyedeki zorlu ekspiratuar hacimde (Δ bir saniyedeki zorlu ekspiratuar hacim=150 mL, p=0.001; Δ bir saniyedeki zorlu ekspiratuar hacmin maksimum değerinde: 650 mL) ve tahmini maksimal oksijen tüketiminde (p<0.001) istatistiksel olarak anlamlı iyileşme vardı. Rehabilitasyonun sonunda, cerrahlar tarafından tekrar değerlendirilen hastaların %60’ı (n=15) ameliyat edilebildi. Sonuç: Kısa süreli yoğun pulmoner rehabilitasyon akciğer fonksiyonlarını ve egzersiz kapasitesini iyileştirirken dispne algısını azaltır. Çalışmamızda, egzersizden elde edilen kazanımlar sayesinde hastaların yaklaşık yarısından fazlası ameliyat edilebildi. Buna göre, inoperabilite kararı almadan önce hastaları rehabilitasyona yönlendirmek yararlı olabilir. "> Amaç: Bu çalışmada yetersiz pulmoner rezerv nedeniyle inopere olarak tanımlanan akciğer kanserli hastalarda kısa süreli yoğun pulmoner rehabilitasyonun solunum fonksiyonu üzerindeki etkileri araştırıldı. Çalışma planı: Histolojik olarak küçük hücre dışı akciğer kanseri tanısı almış, ameliyat sonrası öngörülen komplikasyon riskinin yüksek olması nedeniyle fonksiyonel olarak inopere olduğu düşünülen ve tümör evresine göre cerrahi rezeksiyon için uygun 25 hasta (24 erkek, 1 kadın; ort. yaş 62 yıl; dağılım, 50-72 yıl) çalışmaya dahil edildi. Hastalara iki hafta boyunca göğüs fizyoterapisi, serbest yürüyüş ve inspiratuar kas eğitimi verildi. Bir saniyedeki zorlu ekspiratuar hacim, zorlu vital kapasite, modifiye Medikal Araştırma Kurulu dispne skalası, altı-dakika yürüme mesafesi, solunum kas kuvveti ölçümleri için maksimal inspiratuar ve ekspiratuar basınçlar ve tahmini zirve maksimal oksijen tüketimi incelendi. Bulgular: Pulmoner rehabilitasyon sonrasında; altı-dakika yürüme mesafesinde (53 m, p<0.001), dispne algısında (p<0.001), maksimal inspiratuar basınçta (12 cm H2O, p<0.001), zorlu vital kapasitede (p<0.001), birinci saniyedeki zorlu ekspiratuar akımın beklenene göre yüzdesinde (p=0.001), bir saniyedeki zorlu ekspiratuar hacimde (Δ bir saniyedeki zorlu ekspiratuar hacim=150 mL, p=0.001; Δ bir saniyedeki zorlu ekspiratuar hacmin maksimum değerinde: 650 mL) ve tahmini maksimal oksijen tüketiminde (p<0.001) istatistiksel olarak anlamlı iyileşme vardı. Rehabilitasyonun sonunda, cerrahlar tarafından tekrar değerlendirilen hastaların %60’ı (n=15) ameliyat edilebildi. Sonuç: Kısa süreli yoğun pulmoner rehabilitasyon akciğer fonksiyonlarını ve egzersiz kapasitesini iyileştirirken dispne algısını azaltır. Çalışmamızda, egzersizden elde edilen kazanımlar sayesinde hastaların yaklaşık yarısından fazlası ameliyat edilebildi. Buna göre, inoperabilite kararı almadan önce hastaları rehabilitasyona yönlendirmek yararlı olabilir.