Mikroorganizmaların ozmotik strese yanıtı çoğunlukla ozmotik koruyucular biriktirerek ya da ortamdan alarak veya de novo sentezi ile olur. Bu ozmotik olarak aktif moleküller hücre bölünmesi için gereken pozitif turgor basıncını korumaktadır. Organizmaların çoğunluğu sitoplazmik iyonik gücü çok düşük düzeylere kadar sınırlamaktadır, çünkü çoğu hücre içi makromoleküller inorganik iyonların yüksek seviyelerine hassastır. Yüksek ozmolariteli çevrelerdeki prokaryotların hayatta kalma ve gelişim için iki genel stratejileri mevcuttur. Mikroorganizmalar arasında, sukroz, trehaloz, glukozil gliserol ve glisin betain büyük ozmotik koruyucular olarak kullanılmaktadır. Ozmotik koruyucuların çeşitliliği geniştir ancak birkaç önemli kimyasal kategoriye ayrılır; bunlar genellikle aminoasitler veya türevleri, karbonhidratlar veya türevleri gibi küçük organik moleküllerdir. Bazısı doğada yaygın olarak dağılmış iken diğerleri belli organizma gruplarında özel olarak görülmektedir. Ozmotik koruyucular kritik makromoleküllere karşı doğrudan koruyucu etki gösterirler, bu da kuraklık ve yüksek sıcaklık gibi genel streslere karşı toleransın artması için bunların fonksiyonlarını açıklamaktadır. Mikrobiyal tuz toleransı ile ilgili olarak bilgi, sadece ekolojik nişlere suşun özel adaptasyonlarını karakterize etmez, biyoteknolojik amaçlar için olumsuz çevre koşullarına toleransı artmış hücreleri üretmek için de kullanılabilir. Bu derleme ozmoadaptasyon ve mikroorganizmalara genel bir bakış sağlamaktadır

Microorganisms respond to osmotic stress mostly by accumulating compatible solutes, either by uptake from the medium or by de novo synthesis. These osmotically active molecules preserve the positive turgor pressure required for cell division. The majority of organisms limit the cytoplasmic ionic strength to rather low levels, because most intracellular macromolecules are sensitive to high levels of inorganic ions. Two general strategies exist for the growth and survival of prokaryotes in environments of elevated osmolarity. Among microorganisms, sucrose, trehalose, glucosylglycerol and glycine betaine are used as major compatible solutes. The diversity of compatible solutes is large but falls into a few major chemical categories; they are usually small organic molecules such as amino acids or their derivatives, and carbohydrates or their derivatives. Some are widely distributed in nature while others seem to be exclusively present in specific groups of organisms. Compatible solutes display direct protective effects towards critical macromolecules, which explains their function to achieve tolerance towards general stresses such as desiccation and high temperatures. Knowledge regarding microbial salt tolerance is not only useful to characterize strain specific adaptations to ecological niches, but it can also be used to generate cells with increased tolerance to adverse environmental conditions for biotechnological purposes. This review provides an overview of osmoadaptation and microorganisms