İnterstisyel akciğer fibrozisi (İAF), solunum fonksiyonlarının irreversibl olarak bozulduğu medikal tedaviye yanıtın az olduğu, hastaların yaşam kalitesini önemli ölçüde etkileyen bir tablodur. Araştırmamız, İAPli hastalarda pulmoner rehabilitasyonun yaşam kalitesi ile solunum fonksiyonlarına etkisini araştırmak ve iki farklı uygulama yönteminden etkin olanı belirlemek amacıyla planlanmıştır. Pulmoner rehabilitasyon programı 6 hafta süre boyunca bir grup hastaya hastane şartlarında fizyoterapist denetimde, haftada 2-3 gün (deney grubu), diğer gruba (kontrol grubu) ev programı şeklinde tüm hafta boyunca uygulanmıştır. Tedaviden önce ve sonra hastaların klinik öyküleri alınarak, hastalara 12 dakika yürüme testi (12 W T), solunum fonksiyon testi uygulanmış, göğüs-çevre ölçümleri ve kan gaz analizleri kaydedilmiştir. Her iki gruba 20'şer hasta alınmıştır. Birinci grubun yaş ortalaması 63.5±7.7, ikinci grubun işe 57.9+12.6 bulunmuştur. Deney grubunda daha fazla olmak üzere tedavi sonrası iki grupta istatistiksel olarak anlamlı derecede dispne şiddetinde azalma, yürüme mesafelerinde artma, 1 saniyedeki zorlu ekspiratuar volum (FEV,) ile 1 saniyedeki zorlu ekspiratuar volum / zorlu vital kapasite (FEV, / FVC) oranlarında ve torakal ekspansiyon miktarlarında artış elde edilmiştir (p

Interstittial pulmonary fibrosis (IPF) is a characterized by irreversible loss of respiratory functions, which imprairs the life quality of patients with a poor response to therapy. Our investigation was designed to assess the effect of respiratory functions and life quality of pulmonary rehabilitation in patients with IPF and find out the most efficient among two current modes of therapy. Pulmonary rehabilitation program was performed in a group of patients (study group, 20 patients) for 6 weeks in hospital condition supervised by a physiotherapist and the other group (control group, 20 patients) received the same program at home by themselves. The experimental group received treatment 2-3 days a week, the control group received treatmen 7 days a week. Clinical history was taken from the patients and twelve minute walking test, pulmonary function tests, chest wall expansion measurement and blood gas analysis were performed before and after treatment. Each group consisted of 20 patients. The mean age of the first group was 63.55±7.70 and 52.90±1l2.62, respectively. After the treatment we found a statistical significant improvement in both groups, most strikingly in the study group. In other words, there was a significant improvement in the severity of dyspnea, an increase in walking distance, increase in FEV, / FVC ratio, and thorax expansion measurements (p