Hüseyin ÜLGER, TURGUT DENİZ, MERAL SAYGUN, Nuran ÇİFTÇİ, Ali KARAKUŞ, Hayati KANDİŞ

Ambulans personeline verilen eğitimin etkinliğinin değerlendirilmesi

AMAÇ: 112 ambulanslarında çalışan yardımcı sağlık personeline verilen üç günlük eğitim modülünün etkinliğinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. YÖNTEM: Kursa Kırıkkale İl Sağlık Müdürlüğüne bağlı olarak 112 ilk ve acil yardım ambulans sisteminde çalışan tüm personelin katılımı öngörülmüştür. Eğitime katılan tüm personele 20-25 kişilik gruplar halinde 6 grup olarak üçer günlük sürelerle teorik ve pratik ilk yardım eğitimi verilmiştir. Tüm gruplara eğitim öncesi ve eğitim sonrası 50 soruluk form uygulanmıştır. BULGULAR: Eğitime Kırıkkale ili dâhilindeki ambulans sistemi çalışanı 132 kişi katılmıştır. Çalışmaya katılan personelin %63,6’sı erkek ve %66’sı evliydi. Yaş gruplarına göre sınıflandırıldığında %44’ünün 26-35 yaş grubunda olduğu saptanmıştı. Meslek gruplarına göre gruplandırıldığında ATT’ler %47’yi, sağlık memurları ise %40,2’yi oluşturmaktaydı. Eğitim durumları değerlendirildiğinde %53,0’ının lise, %43,2’sinin önlisans mezunu olduğu saptanmıştır. Tüm kursiyerlerin %50,8’i 1-5 yıllık mesleki tecrübeye sahipti. Tüm gruplar birlikte değerlendirildiğinde ön test başarı puanı (29,58±6,74) ile son test başarı puanı (39,81±4,68) arasında istatistiksel anlamlı farklılık mevcuttu (p

The efficiency evaluation of the training activity given to ambulance personnel

AIM: It was aimed to evaluate the efficiency of the three days module given to the assistant health personnel working in 112 ambulances. METHODS: It was assumed that all the personnel working in the 112 ambulance systems under the health directory of Kırıkkale city would be involved. Theoretic and practical first aid training was given to all the personnel attending to the course in 6 groups of 20-25 with duration of 3 days for each. A 50 itemed questionnaire was applied to all the groups before and after the training. RESULTS: 132 people working in ambulance system in Kırıkkale city were involved in training. 63.6% of the personnel involved in the study were male and 66% were married. When they were grouped according to age, it was determined that 44% of them were in 26-35 age group. When they were grouped according to branches, it was determined that 47% of them were emergency medical technician (EMT) and 40.2% were health officer. When their level of education was taken into consideration, it was determined that 53% of them were graduates of high school and 43.2% were graduates of associate degree. 50.8% of all the personnel had a job experience of 1-5 years. When all the groups were evaluated together, there was a statistical meaningful difference (p<0.001) between pretest success grade (29.58±6.74) and posttest success grade (39.81±4.68). When EMT, paramedics and the other groups were compared; there was a pr test grade difference(p=0,003) between EMT and paramedics group(31,55±6,52) and the others’ group(27.70±6.4). There wasn’t a grade difference between EMT, paramedics group and the others’ group in posttest (p=0.765). CONCLUSION: The occupational training module which was done in a limited time was determined to be effective in providing a meaningful positive difference in knowledge level and providing personnel knowledge level standardization.

PDF

___

1. Lilja GP, S.R., Emergency Medicine A Comprehensive Study Guide Emergency medical services. In Tintinalli JE, Kelen GD, Stapczynski SJ. Emergency Medicine A Comprehensive Study Guide 5th ed. New York, NY: McGraw&Hill 1999. 1-6 [Pubmed]
2. T.C. Saglik Bakanligi. Yatakli Saglik Hizmetlerinde Acil Servis Hizmetlerinin Uygulama Usul Ve Esaslari Hakkinda Teblig. Resmi Gazete Tarih: 16 Ekim 2009. Sayi: 27378.
3. Soysal S, Karcioglu Ö, Topaçoglu H. Emergency medical, prehospital care. Cerrahpaþa J Med, 2003; 34:51-57.
4. Robert A. Sworave, M.F.H., E. Brooke Lerner, Thomas D. Rea, Michael R. Sayre and obert A. Berg, Robin Hemphill, Benjamin S. Abella, Tom P. Aufderheide, Diana M. Basic Life Support: 2010 Part 5: Adult American Heart Association Guidelines Cardiopulmonary Resuscitation and Emergency Cardiovascular Care, Circulation. 122:685-705.
5. Callaham, M., Quantifying the scanty science of prehospital emergency care. Ann Emerg Med, 1997. 30:785-790. http://dx.doi.org/10.1016/S0196-0644(97)70049-0
6. Ambulanslar ve Acil Saglik Araçlari ile Ambulans Hizmetleri Yonetmeligi, Ambulans ve Acil Saglik Araci Personeli. madde 7 a, RG tarihi: 07.12.2006. RG sayisi: 26369.
7. Çelikli S. Ambulans ve Acil Bakim Teknikeri (Paramedik) Programi. Uluslararasi Katilimli 3. Ambulans Rallisi ve Acil Saglik Hizmetleri Kongresi Kongre Özet Kitabi. Ankara. 2007, 33-37.
8. Emergency care on the streets. Jones bartlett publishing, O.C., 2008
9. Acil saglik hizmetleri yonetmeligi, madde 28- (degiþik madde: -26463 s.r.g yon/9.md), 15/03/2007.
10. Zenginol M, Al B, Genc S, Deveci Ý, Yarbil P, Yilmaz D, Sarcan E, Yildirim C. Gaziantep Ýli 112 Acil Ambulanslarinin 3 Yillik Caliþma Sonuclari. JAEM 2011; 10: 27-32. http://dx.doi.org/10.5152/jaem.2011.007
11. Aksoy F, Ergun A. Acil saglik hizmetlerinde ambulansin yeri. Ulusal Travma Dergisi. 2002; 8: 160-163. [Pubmed]
12. Carney CJ. Prehospital care--a UK perspective. Br Med Bull, 1999; 55: 757-766. http://dx.doi.org/10.1258/0007142991902763 [Pubmed]
13. Demir R, Þ.Ö., Açikel E ve arkadaþlari, kardiyopulmoner resusitasyon kurslarinin baþari duzeylerinin olçulmesi, ege universitesi hemþirelik hizmetleri mudurlugu egitim birimi, izmir, 2001
14. Sogut Ö, Kamaz A, Kose R, Guven G. Kahramanmaraþ'ta yardimci saglik personeline yonelik yapilan 4 temel modul egitimi uygulayici kursu sonrasi baþari duzeylerinin degerlendirilmesi ve etkileyen faktorler, 1st Eurasian Congress on Emergency Medicine, November 5-9, S-012, 49 pp, Antalya, Turkey, 2008.
15. Bilir Ö, Acemioglu H, Aslan Þ, Çakir Z, Kandiþ H, Turkyilmaz ÞE. Tip Doktorlarinin Temel Yaþam Destegi konusundaki bilgi duzeyleri ve etkileyen faktorler. Turk J Emerg Med. 2007; 7: 18-24.
16. Kimaz S, Soysal S, Çimrin AH, Gunay T. 112 Acil Saglik Hizmetleri'nde gorevli doktorlarin temel yaþlam destegi, ileri kardiyak yaþam destegi ve doktorun adli sorumluluklari konularindaki bilgi duzeylerinin degerlendirilmesi. Ulus Travma Derg 2006; 12: 59-67.
17. Eryilmaz M, Çavuþ T, Kurtipek A, Dogrucan C, Durusu M, Guleç MA, Þahin S. SB Acil Hekimligi Sertifikasyon Programi Kapsaminda Ankara Temel Yaþam Destegi Modulu: Bir Yillik Sonuç ve Etkinlik Degerlendirmesi. Turkiye Klinikleri J Med Sci 2007; 27: 744-752.
18. Kavalci C, Guzel A, Çevik Y, Durukan P. Edirne Temel Egitim Modulu: Üç Yillik Sonuç ve Etkinlik Degerlendirmesi, Akademik Acil Tip Dergisi. 2009; 8: 29-32.
19. Þener S. Dokuz Eylul Üniversitesi Hastanesindeki araþtirma gorevlisi tip doktorlarinin Temel Yaþam Destegi bilgi duzeyleri ve bunu etkileyen faktorler. DEÜTF Acil Tip AD Uzmanlik Tezi.
20. Williams A. Emotion work in paramedic practice: The implications for nurse educators. Nurse Educ Today. 2011:1.
21. Tosun U, Kizilkan Ç, Kiliç S, Özer M, Yildiran N. New Graduate Paramedics' First and Emergency Aid Formal and Practical Training Levels and Perception of Competency. TAF Prev Med Bull. 2009; 8: 291-296.
22. Çelik OG, Kiyan S, Tokem Y, Yildirim Y, Dolek M, Akbinar C, Turaba F. Ýzmir'de Çaliþan Acil Servis Hemþirelerinin Egitim Gereksinimlerinin Ýncelenmesi, Turkiye Acil Tip Dergisi- Turk J Emerg Med. 2009; 9: 59-64
23. Goodwin T, Delasobera BE, Strehlow M, Camacho J, Koskovich M, D'Souza P, Gilbert G, Mahadevan SV. Indian and UNITED STATES Paramedic Students: Comparison of Examination Performance for the American Heart Association Advanced Cardiovascular Life Support (ACLS) Training. J Emerg Med. 2012-11.
24. Whetzel EA, Wagner LK. Transitioning paramedics into emergency nurses: a unique population of new nurses. J Emerg Nurs, 2008. 34: 154-155. http://dx.doi.org/10.1016/j.jen.2008.01.003 [Pubmed]