Eren EROĞLU

TÜRK KAMU YÖNETİMİNDE BAĞIMLILIK SORUNUNU AŞMAYA YÖNELİK KANIT TEMELLİ ANLAYIŞ VE DİJİTAL FIRSATLAR

Türk Kamu Yönetimi’nde (TKY) bağımlılık sorununu aşmaya yönelik olarak, dijital çağ ve kanıt temelli anlayış (KTA) önemli imkânlar sunmaktadır. Bu maksatla çalışmada, KTA çerçevesinde bir model önerisi ortaya koymak amaçlanmıştır. TKY’de KTA için oluşturulacak modele kaynaklık edebilecek kanıt temelli yönetim ve kanıt temelli kamu politikası yaklaşımları incelenmiştir. Bu yaklaşımların, yönetenler-politika yapıcılar ile bilim dünyası arasındaki kopukluğu gidermeyi amaçladığı görülmüştür. Çalışmada önerilen modelde, kanıt temelli anlayış için getirilen demokrasi, teknokrasi, managerialism ve kanıtın tahakküm ilişkilerini meşrulaştırma için kullanılması üzerinden yapılan eleştiriler dikkate alınarak, KTA’nın asıl amacının vatandaş ile bilim dünyası arasındaki kopukluğu gidermek ve toplumun kendi gerçek menfaatleri konusunda bilinçli olmasını sağlamak olması gerektiği sonucuna varılmıştır. Bu doğrultuda, iktisadi-siyasi-toplumsal gerçekliği göz önünde bulunduran, dijital çağın topluma sunduğu imkânları kullanan, sorgulayıcı, bütünlükçü, çok disiplinliliği ve metodolojik çoğulculuğu dışlamayan, eleştirel sosyal bilimin sunacağı imkânları vurgulayan KTA çerçevesinde bir model önerisi sunulmuştur.

Anahtar Kelimeler:

Türk Kamu Yönetiminde Bağımlılık ve Aktarmacılık, Dijital Çağ, Kanıt Temelli Yönetim, Kanıt Temelli Kamu Politikası

EVIDENCE-BASED CONCEPT AND DIGITAL OPPORTUNUTIES ON THE BASIS OF OVERCOMING THE DEPENDENCY PROBLEM IN TURKISH PUBLIC ADMINISTRATION

The digital age and evidence-based concept (EBC) has provided important oppotunities on the basis of overcoming the dependency problem in Turkish Public Administration (TPA). Therefore, in this study, it’s aimed to suggest a model in the framework of EBC. Evidence-based management and evidence-based public policy approaches, which can be the source for EBC in TPA, has been analyzed. It has been to understood that these approaches have the tendency to eliminate the disconnection between managers-policy makers and science world. In the model proposed in this study,it has concluded that EBC’s main aim is to eliminate the disconnection between citizen and science world and provide the consciousness about the society’s own interest by taking into consideration of critics for EBC which are about democracy, technocracy, managerialism and using the evidence to legitimate domination relations. Accordingly, it has been suggested a model in the framework of EBC, emphasizing the opportunities of the critical social science, considering economic-politics-social realities, using the opportunuties of the digital era, questioning, being holistic, and not excluding multi-disciplinary and methodological pluralism.

Keywords:

Dependency and Eclecticism in Turkish Public Administration, Digital Age, Evidence- Based Management, Evidence-Based Public Policy,

PDF

___

ALTUNOK, M. (2012) Türkiye’de Kamu Yönetimi Düşüncesi: Tarihsellik ve Disipliner Bağımlılık, Gazi Kitabevi, Ankara.
BARENDS, E., ten Have, S. ve Huisman, F. (2012), “Learning from Other Evidence-Based Practices: The Case of Medicine”, s. 25-42, Rousseau, D. M. (Ed.), The Oxford Handbook of Evidence-Based Management, Oxford University Press, New York.
BARENDS, E., Rousseau, D. M. ve Briner R. B. (2014). Evidence-Based Management: The Basic Principles, Amsterdam: Center for Evidence-Based Management.
BRIGGS, H. E. ve Mc Beath, B. (2009). “Evidence-Based Management: Origins, Challenges, and Implications for Social Service Administration”, Administration in Social Work, 33(3): 242-261.
BRINER, R. B., Denyer, D. ve Rousseau D. M. (2009). “Evidence-Based Management: Concept Cleanup Time?”, Academy of Management Perspectives, November: 19-32.
CABINET OFFICE (1999). Modernising Government, The Stationery Office, London.
CLARENCE, E. (2002). “Editorial Technocracy Reinvented: The New Evidence Based Policy Movement”, Public Policy and Administration, 17(3): 1-11.
DAVIES, P. (2009). “Contributions from qualitative methods”, s. 277-290, Davies, H. T. O., Nutley, S. M. ve Smith, P. C. (Ed.), What Works? Evidence-based policy and practice in public services, The Policy Press, Great Britain/ Southampton.
DAVIES, H., Nutley, S. ve Smith, P. (2009). “Introducing evidence-based policy and practice in public services”, s. 1-11, Davies, H. T. O., Nutley, S. M. ve Smith, P. C. (Ed.), What Works? Evidence-based policy and practice in public services, The Policy Press, Great Britain/ Southampton.
DAVIES, H., Nutley, S. ve Tilley N. (2009). “Debates on the role of experimentation”, s. 251-275, Davies, H. T. O., Nutley, S. M. ve Smith, P. C. (Ed.), What Works? Evidence-based policy and practice in public services, The Policy Press, Great Britain/ Southampton.
DYE, T. R. (1976). Policy Analysis: What Governments Do, Why They Do it, and What Divergence it makes, University of Alabama Press, Alabama.
EKİZ, C. (2010). “Siyasetname’de Yönetim Sorunsalı”, Amme İdaresi Dergisi, 43(4): 1-30.
EMRE, C. (2012). “Yönetim Bilimi”, s. 67-84, Aykaç, B., Durgun, Ş. ve Yayman, H. (Ed.), Türkiye’de Kamu Yönetimi, Nobel Yayıncılık, Ankara.
FINE, D. J. (2006). “Toward the evolution of a newly skilled managerial class for healthcare organization”, Frontiers of Health Services Management, 22: 31-35.
GIDDENS, A. (2002). “Hermeneutik ve Sosyal Teori”, s. 23-38, H. Arslan (Der ve Çev.), Retorik, Hermeneutik ve Sosyal Bilimler: İnsan Bilimlerinde Retoriğe Dönüş, , Paradigma Yayınları, İstanbul.
GÜLER, B. A. (2004), “Değişme ve Disiplin”, s. 65-85, Ömürgönülşen, U. ve Öktem M. K. (Ed.), Dünyada Kamu Yönetimindeki Dönüşüm ve Türkiye’de Kamu Yönetimi Öğretimine Yansımaları, Hacettepe Üniversitesi Hastaneleri Basımevi, Ankara.
GÜLER, B.A. ve KESKİN, N. (2007). “Devlet Reformunu Tarihten Çalışmak”, Kamu Yönetimi: Yöntem ve Sorunlar, Ed.: Şinasi Aksoy ve Yılmaz Üstüner, Nobel Yayınları, Ankara.
GÜLER, B. A. (2011). Türkiye’nin Yönetimi-Yapı-, İmge Kitabevi, Ankara.
GÜLER, B. A. (2012a). “Nesnesini Arayan Disiplin: Kamu Yönetimi”, s. 557-577, Aykaç, B., Durgun, Ş. ve Yayman, H. (Ed.), Türkiye’de Kamu Yönetimi, Nobel Yayınevi, Ankara.
GÜLER, B. A. (2012b). “Sunuş”, s. 13-25, Fişek, K., Yönetim, Kilit Yayınları, Ankara.
GÜLER, B. A. (2017), “Yönetim Bilimi ya da Kamu Yönetimi: Yöntembilimsel Özellikler Üzerine”, http://www.birgulaymanguler.net/files/aa.birgul5.pdf , (29.10.2017).
HEAD, B. W. (2008). “Three Lenses of Evidence-Based Policy”, The Australian Journal of Public Administration, 67(1): 1-11.
HORNUNG, S. (2012), “Beyond ‘New Scientific Management?’ Critical Reflections on the Epistemology of Evidence-Based Management”, s. 389-403, Rousseau, D. M. (Ed.), The Oxford Handbook of Evidence- Based Management, Oxford University Press, New York.
KESKİN, N. E. (2006), “Türkiye’de Kamu Yönetimi Disiplininin ‘Köken’ Sorunu”, Amme İdaresi Dergisi, Cilt: 39, Sayı: 2 Haziran: 1-28.
KIESER, A. Leiner, L. (2009), “Why the Rigour-Relevance Gap in Management Research is Unbridgeable”, Journal of Management Studies, 46 (3): 516-533.
KIZILÇELİK, S. (2004). Sosyal Bilimleri Yeniden Yapılandırmak, Anı Yayıncılık, Ankara.
KLIKAUER, T. (2015). “What is Managerialism?”, Critical Sociology, 41(7-8): 1103-1119.
KÖKTAŞ, Ö. F. ve Köseoğlu, Ö. (2015). “Kanıta Dayalı Kamu Politikası Yapımı: Sosyal Bilim Araştırması ve Kamu Politikaları İlişkisini Yeniden Dizayn Etmek İçin Bir Fırsat Mı?”, Yasama Dergisi, 29, (Özel Sayı- Kamu Politikaları): 32-57.
LEARMONTH, M. ve Harding, N. (2006). “Evidence-Based Management: The Very Idea”, Public Administration, 84(2): 245-266.
LEARMONTH, M. (2008). “Speaking Out: Evidence- Based Management: A Backlash Against Pluralism in Organizational Studies?”, Organization, 15(2): 283-291.
LEUNG, O. ve Bartunek, J. M. (2012), “Enabling Evidence-Based Management: Bridging the Gap between Academics and Practitioners”, s. 165-180, Rousseau, D. M. (Ed.), The Oxford Handbook of Evidence- Based Management, Oxford University Press, New York.
MARSTON, G. ve Watts R. (2003). “Tempering with the Evidence: A Critical Appraisal of Evidence-Based Policy-Making”, The Drawing Board: An Australian Review of Public Affairs, 3(3): 143-163.
NAR, M. Ş. (2014). “Oryantalizm Üzerine Antropolojik Tartışmalar”, Turkish Studies-International Periodical For The Languages Literature and History of Turkish or Turkic Volume (9/5): 1651-1669.
NEUMAN, W. L. (2016). Toplumsal Araştırma Yöntemleri: Nitel ve Nicel Yaklaşımlar 1. Cilt, Çev. Sedef Özge, 8. Basım, Yayınodası Yayıncılık, Ankara.
NUTLEY, S., Davies, H. ve Walter, I. (2002). “Evidence Based Policy and Practice: Cross Sector Lessons From the UK”, ESRC UK Centre for Evidence Based Policy and Practice: Working Paper 9, Queen Mary.
NUTLEY, S. ve Webb, J. (2009). “Evidence and the policy process”, s. 13-41, Davies, H. T. O., Nutley, S. M. ve Smith, P. C. (Ed.), What Works? Evidence-based policy and practice in public services, The Policy Press, Great Britain/ Southampton.
O’DWYER, L. (2004). “A critical review of evidence-based policy making”, Australian Housing and Urban Research, Southern Research Centre, AHURI Final Report No. 58.
OLIVER, K., Lorenc, T. ve Innvaer, S. (2014). “New directions in evidence-based policy research: a critical analysis of the literature”, Health Research Policy and Systems, (12, 34): 1-11
ÖVGÜN, B. (2013). Türkiye’de Kamu Yönetiminin Dönüşümü, Nika Yayınevi, Ankara.
PACKWOOD, A. (2002). “Evidence-based Policy: Rhetoric and Reality”, Social Policy& Society, (13): 267-272.
PALYS, T. ve ATCHINSON, C. (2009). “Qualitative Research at the Gates of the Digital Age: Obstacles and Oppurtunities”, 10th Annual Advances in Qualitative Methods Conference of the International Institute for Qualitative Methodology, Vancouver, https://www.sfu.ca/~palys/Palys&Atchison2009-Obstacles&Opportunities.pdf (20.12.2017).
PARSONS, W. (2002). “From Muddling Through to Muddling Up- Evidence Based Policy-Making and the Modernisation of British Government”, Public Policy and Administration, 17(3): 43-60.
PFEFFER, J. ve Sutton, R. I. (2006). “Demanding Proof”, Industrial Engineer, (38): 43-47.
REAY, T., Berta, W., ve Kohn, K. M., (2009). “What’s the Evidence on Evidence-Based Management?”, Academy of Management Perspectives, November: 5-18.
ROUSSEAU, D. M. (2006a). “Is There Such A Thing As ‘Evidence- Based Management’?”, Academy of Management Review, 31(2): 256-269.
ROUSSEAU, D. M. (2006b). “Keeping An Open Mind About EBM: A Reply to Learmonth’s Commentary”, Academy of Management Review, 31 (4): 1091-1093.
ROUSSEAU, D. M. (2012). “Preface”, s. xxiii-xxviii, D. M. Rousseau (Ed.) The Oxford Handbook of Evidence-Based Management, Oxford University Press, New York.
SALIPANTE, P. ve Smith, A. K. (2012). “From the 3Rs to the 4Rs: Toward Doctoral Education that Encourages Evidence- Based Management through Problem-Focused Research”, s. 356-376, Rousseau, D. M. (Ed.), The Oxford Handbook of Evidence- Based Management, Oxford University Press, New York.
SUNAR, İ. (2008). Düşün ve Toplum, Doruk Yayımcılık, İstanbul.
SUTCLIFFE, S. ve Court, J. (2005). “Evidence-Based Policymaking: What is it? How does it work? What relevance for developing countries?”, Overseas Development Institute.
ŞAYLAN, G. (1978). “Yönetim Biliminin Evrenselliği ile İlgili Bazı Düşünceler”, Amme İdaresi Dergisi,11(2): 3-15.
TDK. (2017). http://tdk.gov.tr/index.php?option=com_bilimsanat&view=bilimsanat&kategoriget=terim&kelimeget=ba%C4%9F%C4%B1ml%C4%B1l%C4%B1k&hngget=md 14.10.2017.
TEDxreset. (2017), http://tedxreset.com 20.12.2017.
WEISS, C. H. (2001). “What kind of evidence in Evidence-Based Policy?” Third International, Interdisciplinary Evidence-Based Policies and Indicator Systems Conference, July: 284- 291.
WILSON, W. (2016). “İdarenin İncelenmesi”, s. 1- 30, Shaftritz, J. M. ve Hyde, A. C. (Ed.), Kamu Yönetimi Klasikleri, Global Politika ve Strateji Yayınları, Ankara.
YOUNG, K., Ashby, D., Boaz, A. ve Grayson L. (2002). “Social Science and the Evidence-based Policy Movement”, Social Policy & Society, 1(3): 215-224.
ZENGİN, O. (2007). “Türkiye’deki Kamu Yönetimi Disiplininin ‘Özgüllük’ ve ‘Saflık’ Sorunu”, s. 79- 96, Aksoy, Ş. ve Üstüner, Y. (Ed.), Kamu Yönetimi: Yöntem ve Sorunlar, Nobel Yayınları, Ankara.