Mevlânâ’nın Mesnevîsi'nin ilk beyitlerinde ney sembolüyle anlattığı gibi insan bu dünyada sevgilisinden uzak olduğu için sürekli bir- arayış içerisindedir. Sûfî de baktığı, gördüğü, dokunduğu her şeyde öz vatanına dair izler aramaktadır. Bu kimi zaman bir taş işçiliğinde, kimi zaman güzel bir sözde kimi zaman da dinlediği hoş bir namede olur. Mevlânâ bu yüzden semâ’yı kendinden geçmek ve Hakk’a vasıl olmak suretiyle elest bezmindeki “Belâ” sesini işitmek olarak tanımlamıştır.