21. yüzyılın başından itibaren Türk dış politikasında önemli değişim ve dönüşümler ortaya çıkmıştır. Bunlardan belki de en önemlisi askeri yöntemlerin dış politika araçları içinde eski önemini yitirmesi ve Ankara’nın “güvenlikleştirme” politikalarından ziyade “güvenlik inşası” öncelikli bir dış politika izlemeye başlamasıdır. Bu çerçevede 1980’lerden itibaren Özal döneminde benimsenen “daha az jeopolitik daha çok ekonomi” ya da “yardım değil daha çok ticaret” sloganları Türkiye’nin dış politikasında ortaya çıkan değişimi çok güzel özetlemektedir. Türkiye ve KİK ülkeleri arasındaki ilişkiler de Türk dış politikasında ortaya çıkan bu gelişme paralelinde ivme kazanmıştır ve daha ziyade AK Parti döneminde 2005 yılında yeni bir aşamaya gelmiştir. Bu çalışmada Türkiye-KİK ülkeleri arasındaki ilişkilerin kısa bir arka planı verildikten sonra karşılıklı ilişkilerin özellikle 2000’lerin ikinci yarısından sonra olumlu yönde gelişmesinin nedenleri üzerinde durulacaktır. İkinci olarak, Türkiye’nin İran ile gelişen ilişkilerinin özellikle Türkiye-Suudi Arabistan ilişkilerine ne yönde yansıdığı incelenecektir. Son olarak, Türkiye’nin Arap Baharı sonrası Mısır, Libya ve Suriye ayaklanmaları karşısında izlediği politikaların ve Rusya, İran ile çıkarları doğrultusunda yakınlaşmasının Türkiye’nin KİK ile ve özelde de Suudi Arabistan ile ilişkilerini nasıl etkilediği makalenin önemli bir kısmını oluşturacaktır.

With the beginning of the 21st century, style and substance of Turkish foreign policy changed to a large extent. The most important one was the fact that Ankara started to follow “security building” rather than “desecuritization” policies towards her neighbors. In this context, the mottos adopted by the Özal Administration such as “less geopolitics, more economics” or “trade but not aid” depicted Turkey’s such policies very well. Turkey’s relations with the GCC states improved against this background. This article, after giving a short historical past of the bilateral relations, will focus on the reasons for improving relations between both sides with beginning of the 2000s. Second aim of the article is to analyze whether Turkey’s improving relations with Iran had a negative impact on Turkey GCC States especially after the outburst of the Arab spring. Lastly, the evaluation of the impact of Turkey’s policies towards the revolts in Egypt, Libya and Syria on Turkey-GCC states relations will be another concern of the study.