Peygamber mirası olan hadis ve sünnetin doğru bir şekilde anlaşılmasına yönelik çabalar sahabeyle başlamış sonraki dönemlerde artarak devam etmiştir. İlk etapta bireysel soru ve cevaplar şeklinde tezahür eden bu çabalar, tedvin ve tasnif döneminden sonra şerh vb. faaliyetler olarak kendini göstermiştir.  Müstakil hadis eserlerine yönelik şerh çalışmalarının ilk ürünü hicri IV. asır itibariyle vücuda getirilmiş, sonraki asırlarda bu türden eserlerin sayısı artarak devam etmiştir. Hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasına yönelik ortaya çıkan bu eserlerden biri de yakın bir dönemde (XIX. yüzyılda) Hind bölgesinde Ebû Dâvûd’un Sünen’i üzerine Azîmâbâdî (ö. 1911) tarafından yazılan Avnu'l-Ma'bûd adlı şerhtir. Bu şerhin tanınması ve tanıtılması Hind bölgesinde hadis ilmine yönelik çalışmalara da ışık tutacaktır. Nurullah Agitoğlu tarafından yazılan Hindistan Ehl-i Hadis Ekolünde Şerh Geleneği -Azîmâbâdî’nin (ö. 1911) Avnu’l-Ma’bûd Adlı Eseri adlı çalışma, bu yönde sarfedilmiş çabanın bir ürünüdür. Geniş çerçevede şerh geleneği dar çerçevede ise Azîmâbâdî’nin Avnu'l-Ma'bûd adlı eserinin tanınması adına bu çalışma önem arz etmektedir.