Ryan makalesinde, kültür ve sinema kuramlarını genel olarak değerlendirerek söylem, psikanaliz ve ideolojiyi sinemanın politikaları olarak belirler. Yukarıdan aşağıya belirlenen politikaların yerine aşağıdan-yukarıya geliştirilen stratejilerin önemine dikkat çeker. Sinemanın sosyal söylemleri kullanarak ve yeniden üreterek temelde kendiliğinden sosyal bir söylem olduğunu vurgular. Ona göre yapıçözümcü analizlerin ışığında biçimci/ sosyolojik karşıtlığı da savunulamaz. Ryan, filmlerin izleyiciler üzerindeki etkilerini açıklamak için psikoanalize, “obje ilişkileri teorisi”ne başvurur. Çünkü insanların dünyayı nasıl algıladığı ve yaşadıkları dünyanın hangi değer ve oluşumlarının bu dünyanın temsilleri ile kısmen belirlendiği ve neleri içselleştirdiği popüler filmler vasıtasıyla desteklenmekte ve sürdürülmektedir. Popüler filmler, sosyal oluşum ve değer modelleri arasında mücadeleyi dile getiren temsillerin rekabet ettiği bir alan olarak karşımıza çıkar. 

After a general evaluation of theories of film and culture, Ryan discusses discourse, psychoanalysis, and ideology as the politics of film. He draws attention to the importance of bottom-up strategies instead of currently established top-down politics. He emphasizes that film is basically a social discourse that uses and recreates social discourse. Accordingly, formalism/sociology opposition cannot be defended in the light of deconstructive analysis. In order to explain the impact of films on their audience, Ryan invokes psychoanalysis and “object relations theory.” The way people perceive the world and the values ascribed to the world and how these values are internalized and partially determined by representations of the world have been supported and sustained by popular films. Popular films are seen as a space in which representations of the struggle between social formation and other value models meet and clash.