Türk Hukuku ve Avrupa Birliği Direktifleri Işığında Tele-Tıp

Yüz yüze sağlık hizmetlerinin yerine alternatif olarak, sağlık hizmetlerinin uzaktan sağlanması zaman geçtikçe yaygınlaşmaktadır. Hasta ile hekimin fiziksel olarak aynı ortamda bulunmaksızın, teknolojik araçlar kullanılarak gerçekleştirilen sağlık hizmeti tele-tıp olarak adlandırılmaktadır. Avrupa Birliği hukukunda tele-tıp hizmetlerine ilişkin temel Direktif 2011/24 sayılı Direktif’tir. Diğer AB Direktifleri ise, niteliğine uygun olduğu ölçüde tele-tıp hizmetlerinde de uygulanabilir niteliktedir. Türk hukukunda tele-tıp hizmetleri üst sözleşme olarak mesafeli hizmet sözleşmesi, hekim ile hasta arasındaki esas sözleşme ise vekâlet sözleşmesi kapsamında değerlendirilmelidir. Türk hukukunda konuya özgü ilk düzenleme olan Uzaktan Sağlık Hizmetlerinin Sunumu Hakkında Yönetmelik 10.02.2022 tarihinde yürürlüğe girmiştir. Dolayısıyla söz konusu Yönetmelik hükümleri konuya ilişkin olarak öncelikle uygulama alanına sahiptir. Bu Yönetmeliğin yetersiz kaldığı hususlarda ise, konuya ilişkin yürürlükte olan yasal mevzuatlar niteliğine uygun olduğu ölçüde uygulama alanı bulacaktır.

Anahtar Kelimeler:

Tele-Tıp, Uzaktan Sağlık Hizmeti, Avrupa Birliği Direktifleri, Türk Hukuku, Yasal Düzenlemeler

Tele-Medicine In The Light Of Turkish Law And European Union Directives

As an alternative to face-to-face health services, remote provision of health servi-ces is becoming more common. Tele-medicine is the health service performed by using technological tools without the patient and physician being physically in the same area. The main Directive on tele-medicine services in European Union law is Directive 2011/24. Other EU Directives are applicable to tele-medicine ser-vices to the extent that they are suitable for their nature. In Turkish law, tele-medicine services should be evaluated within the scope of the distance service contract as the super contract, and the main contract between the physician and the patient within the scope of the mandate contract. The Regulation on the Deli-very of Remote Health Services, which is the first subject-specific regulation in Turkish law, entered into force on 10.02.2022. Therefore, the provisions of the mentioned Regulation primarily have a field of application in relation to the sub-ject. In cases where this Regulation is insufficient, the legal regulations in force on the subject will find an area of application.

Keywords:

Tele-Medicine, Remote Health Care, European Union Directives, Turkish Law, Legal Regulations,

PDF

___

AKIŞOĞLU, Özgür, “Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi Z/Finlandiya Davası”, Küresel Bakış, 7 (22), 2017, s.41-76.
AMAR, Gupta / DETH, “The Constitutionality of Current Legal Barriers To Telemedicine In The United States: Analysis And Future Directions Of Its Relationship To National And International Health Care Reform”, (2011) 21(385), Health Matrix 385-442.
BARLIOĞLU, Hüseyin Cem, Defansif Tıp Unsuru Olarak Tıbbi Malpraktis, 2. Bası, Seçkin Yayınları, Ankara, 2020.
CALLENS, Stefaan/ CİERKENS, Kim, “Legal Aspects of E-Health”, Stud Health Technol Inform, 141 (47), 2008, s.47-56.
CANBOLAT, Ferhat, “Kamu Hastanesinde Yapılan Tıbbi Müdahalede Hekimin Özel Hukuktan Doğan Sorumluluğunun Dayanağı”, TBB Dergisi, (80), 2009, s.156-181.
CARYL, Christopher. J, “Malpractice and Other Legal Issues Preventing The Development of Telemedicine”, Journal of Law and Health, 12(173), 1997, s.173-204.
ÇAVDAR, Pelin, “Hekimin Aydınlatma Yükümlülüğü”, Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Hukuk Araştırmaları Dergisi, (Prof. Dr. Cevdet Yavuz’a Armağan), 22 (3), 2016, s.735-764.
DAAR, Judith F/ KOERNER, Spencer, “Telemedicine: Legal And Practical Implications”, Whittier Law Review, 19,1997, s.3-28.
DEĞDAŞ, Ulaş Can, “Hatalı Tıbbi Uygulamadan (Malpraktis) Doğan Hukuki ve Cezai Sorumluluk”, Anadolu Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 1 (6), 2018, s.41-65.
DIERKS, Christian, “Legal Aspects of Telepathology”, Analytical Cellular Pathology, 21, 2000, s.97-99.
DOĞRAMACI, Yakup Gökhan, “Teletıp, Sağlık Turizmi ve Uzaktan Sağlık Hizmetleri: Mesafeli Sözleşmeler”, İstanbul Hukuk Mecmuası, (2020) 78(2), s.657-710.
EREN, Fikret, Borçlar Hukuku Özel Hükümler, 1. Bası, Yetkin Yayınları, Ankara, 2014.
GIANFRANCO, Gioia/ SALDUCCI, Mauro, “Medical and Legal Aspects of Telemedicine in Opthalmology”, Romanian Journal of Ophthalmology, 63 (3), 2019, s.197-207.
GOREA, Rakesh, “Legal Aspects of Telemedicine: Telemedical Jurisprudence”, Punjab Acad Forensic Med Toxicol, 5 (43), 2005, s.1-5.
GÖKCAN, Hasan Tahsin, Tıbbi Müdahaleden Doğan Hukuki ve Cezai Sorumluluk, 4.Bası, Seçkin Yayınları, Ankara, 2022.
GÜLTEZER, Hatırnaz E, Özel Hastanelerin Hukuki Sorumluluğu ve Hasta Hakları, 5. Bası, Seçkin Yayınları, Ankara, 2017.
GÜMÜŞ, Mustafa Alper, Borçlar Hukuku Özel Hükümler, Cilt II, 3. Bası, Vedat Kitapçılık İstanbul, 2014.
HAKERİ, Hakan, Tıp Hukuku Cilt I Genel Hükümler, 25. Bası, Seçkin Yayınları, Ankara, 2022. (HAKERİ, Tıp)
HAKERİ, Hakan, Tıp Hukuku El Kitabı, 21. Bası, Seçkin Yayınları, Ankara, 2020.
KORKMAZ, Yakup, “Tıbbi Konsültasyon ve Kusurun Paylaştırılması Sorunu”,TBB Dergisi (140), 2019, s.239-302.
ÖGET, Mehmet, “Kişisel Sağlık Verilerinin Korunmasında Özel Sağlık Kuruluşlarının Sorumluluğu”, İzmir Barosu Dergisi, 3 (85), 2020, s.189-259.
ÖMÜR, Rahmi Can, “Kişisel Sağlık Verilerinin Korunması ve Hastanelerin Sorumluluğu”, YÜHFD, XV(1), 2018, s.133-180.
ÖZDEMİR, Hayrunnisa, “Hekimin Hukuki Sorumluluğu”, ERÜHFD, XI(1), 2016, s.33-81.
ÖZDEMİR, Hayrunnisa, “Teşhis ve Tedavi Sözleşmesinde Hekimin Hastayı Aydınlatma Yükümlülüğü”, (2008) XII (3-4) EÜHFD s.347-379.
PENDRAK RF., ERICSON, P., “Telemedicine And The Law”, Journal of Healthcare Financial Manager, 50 (12), 1996, s.46-49.
RAPOSO, Vera Lucia, “Telemedicine: The Legal Framework (Or The Lack Of It) In Europe”, GMS Health Technology Asssessment, (12), 2016, s.1-12.
ROUX, A. Le “Telemedicine: A South African Legal Perspective”, TSAR, 2008, s.99-114.
SERT, Gürkan/GÖRKEY, Şefik, Medical Law in Turkey, 4th Edition, Kluwer Law, Netherlands, 2021.
STANBERRY, Ben, “The Legal and Ethical Aspects of Telemedicine: Product Liability and Jurisdictional Problems”, Journal of Telemedicine and Telecare, 3 (3), 1998, s.132-139.
TANDOĞAN, Haluk, Borçlar Hukuku Özel Borç İlişkileri, Cilt:II, 5. Bası, Vedat Kitapçılık, İstanbul, 2010.
UYGUR, Atiye B, “Hekimin Kusurunun Değerlendirilmesi”, TBB Dergisi, (144), 2019, s.355-381.
WIBBERLEY, Laura E. A, “Telemedicine in Illinois: Untangling The Complex Legal Threads”, The John Marshall Law Review, 50(885), 2017, s.886-932.
YAVUZ Cevdet/ ACAR, Faruk/ ÖZEN, Burak, Borçlar Hukuku Dersleri (Özel Hükümler), 17. Bası, Beta Yayınları, İstanbul, 2021.
YAVUZ Cevdet/ ACAR, Faruk/ ÖZEN, Burak, Türk Borçlar Hukuku Özel Hükümler, 9.Bası, Beta Yayınları, İstanbul, 2014.
ZEVKLİLER, Aydın/ GÖKYAYLA Emre, Borçlar Hukuku Özel Borç İlişkileri, 17. Bası, Turhan Kitabevi, Ankara, 2017.