DNA; genler vasıtasıyla anne babadan çocuklara aktarılan, canlının kendine özgü özelliklerini ve karakterlerini belirleyerek özel kimliğini belirleyen moleküle verilen isimdir. Deneysel tıbbi araştırmalar, DNA yoluyla nesebin ispatındaki başarının kesine yakın bir orana yaklaştığını belirtirken, bu başarının nesebi nefyetmede de %100 kesinliğe ulaştığını söylemişlerdir. Fakat nesebin ispatı için DNA metodu ancak yatak delilinin bulunmadığı çocuğun nesebi hakkında iki veya daha fazla kişinin anlaşmazlığa düştüğü durumda öne alınması caiz olur. Böylesi bir durumda DNA delili, şahitlik ya da başka delillerden önce kabul edilir. Burada dikkat edilmesi gereken husus; DNA delilinin şer’i değil de biyolojik babayı ispat etmesidir…. Nesebi kabul etmeme mevzuuna gelince, bu durumda DNA metodu liânın rolünü ortadan kaldırmaksızın şer’i bir delil olarak nazar-ı itibara alınır

DNA is the genetic structure that contains the genes transferred from roots to branches that specify the identity of a living being, through granting the qualities and characteristics. And medical research has shown that the experimental success rate in proving lineage through DNA may be close to conclusive evidence, while in cases of proving the absence of lineage, it can be considered 100 % conclusive. But using the DNA evidence to prove lineage is not to be used except when there's a dispute between two or more parties related to the lineage of a child where bedding (a legitimate bond) is not available. In this case the DNA proof is considered more conclusive than certificates and all the other kinds of evidence. However, the DNA evidence proves who the biological father is, and not the legitimate one. In the cases of proving the absence of lineage, the DNA evidence is considered a legal one but it shouldn't eliminate the role cursing. God knows