ROMEO CASTELLUCCİ’NİN ENDOJEN TRAGEDYA’SININ PARİS EPİZOTU ÜZERİNE GÖSTERGEBİLİMSEL BİR ÇÖZÜMLEME DENEMESİ

20. Yüzyılda tanımlanan postmodernizm, moderniteyi sorgulayan bir bakış açısı geliştirmiştir. Buna göre; modernizme ait olan kesin tanımlar ve tanımlanan türler yapıbozumuna uğramış, deneysellik, türlerarasılık, parçalılık gibi kavramlar ön plana çıkmaya başlamıştır. Tiyatro sanatında ise bu bakış açısı, yeni bir öz ve biçim sorgusu ile teatral olanın peşinden postdramatik tiyatro kavramını doğurmuştur. Postdramatik tiyatro ise Castelluci gibi başka sanat dallarında eğitim görmüş uygulayıcıların elinde kendi görsel dilini yaratmıştır. İtalyan sanatçı, 2000’li yıllardan itibaren disiplinlerarası performatif çalışmalarla dikkat çeken bir yönetmendir. Bu makale, Romeo Castellucci’nin Endojen Tragedya performansının Paris epizodunun göstergebilimsel açıdan incelenmesini merkezinde bulundurmaktadır. Castellucci, bu yapımında, kendi yıkımını yaratan insan türünün yeryüzündeki yolculuğunu kurgulanmış göstergeler aracılığıyla tarif etmektedir. Bu epizotta arkaik çağlardan başlayarak postmodernizme dek uzanan soy yıkım yolculuğu göstergelerin yıkılıp yeniden oluşturulmasıyla aktarılmaktadır. Bu araştırma ise yönetmenin “Paris” epizodunu göstergebilimsel açıdan çözümleyerek yönetmenin gösterge seçimlerinin içerdiği özü bulgulamayı amaçlamaktadır. Böylelikle Endojen Tragedya örneği sayesinde tiyatral olan bir gösterimde postdramatik tiyatronun bileşenlerinin, göstergelerinin ne olduğuna ve yapı ile ilişkisinin neler olabileceğine ilişkin bir yaklaşımı da ortaya çıkarması hedeflenmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Postdramatik Tiyatro, Endojen Tragedya, Romeo Castellucci, Paris

A SEMIOLOGICAL ANALYSING PRACTICE ON THE PARIS EPISODE OF ROMEO CASTELLUCCI’S TRAGEDY ENDOGENIDIA

Postmodernism, defined in the 20th century, has developed a perspective that questions modernity. According to this; Definitive definitions, defined genres belonging to modernism have been deconstructed, and concepts such as experimentation, interspecies, and fragmentation have come to the fore. In theater art, this point of view has led to the postdramatic theater concept after the theatrical with a new question of essence and form. Postdramatic theater, on the other hand, has created its visual language in the hands of practitioners trained in other arts such as Castellucci. The Italian artist is a director who has attracted attention with interdisciplinary performative works since the 2000s. This article centers on the semiotic examination of the Paris episode of Romeo Castellucci’s performance in Tragedia Endogonidia. Castellucci defends the human species journey that created its own destruction through the use of fictional indicators. In this episode, the journey of genealogical destruction starting from the archaic ages to postmodernism is conveyed by the destruction and reconstitution of signs. This research aims to find the essence of the director’s episode of “Paris” by analyzing it semiotically. Thus, thanks to the example of Tragedia Endogonidia, it aims to reveal an approach to the components and indicators of the postdramatic theater and how they are formed in a theatrical performance.

Keywords:

Postdramatic Theatre, Tragedia Endogonidia, Romeo Castellucci, Paris,

PDF

___

• Akgül, O. O. (2020). Çağdaş Sahnelemede Sözden İmgeye Geçiş Olgusuna Günümüz Tiyatrosundan Bir Örnek: Romeo Castellucci Tiyatrosu, Yayınlanmamış Doktora Tezi, İstanbul Üniversitesi, Tiyatro Eleştirmenliği ve Dramaturgi Bölümü.
• Arghavanian, A. (2017). Karşılaştırmalı At Figürleri. Yayınlanmamış Sanatta Yeterlilik Tezi. Ankara: Hacettepe Üniversitesi Güzel Sanatlar Enstitüsü Resim Sanat Dalı.
• Aston , E., Savona , G. (1991). Theatre As Sign-System, London: Routledge.
• Bent, Eliza. American Theatre; New York Vol. 31, Iss. 1, (Jan 2014): 68-72.
• Bonnie, Maranca, (1996). The Theatre of Images, London, The Johns Hopkins Universi-ty Press.
• Çelgin, G. (2018). Eski Yunanca Türkçe Sözlük. İstanbul: Alfa Yayıncılık.
• Çelik, S . (2003). Modern Sonrasında Dramatik Metinler Dramatic Texts in Postmodern Period. Tiyatro Araştırmaları Dergisi, 15 . DOI: 10.1501/TAD_0000000015
• Erkman, F. (1987). Göstergebilime Giriş. İstanbul: Alan Yayıncılık.
• Hazan, E. (2015). Fransız Devrim Tarihi (Çev: N. C. Sümter). İstanbul: Say Yayınları.
• Honour, H., Fleming, J. (1982). A World History of Art. London: Macmillan Reference Books.
• Jeffery, L., Richter, G.M.A. (1963). The Archaic Gravestones of Attica. London: The Phaidon Press. 1961. Pp. viii 184. 96 plates (= 216 figs.), 22 drawings in text. £3 13s. 6d. The Journal of Hellenic Studies, 83, 176-177. doi:10.2307/628487
• Karol, S., Suludere, Z., Ayvalı, C. (1998). Biyoloji Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• Kırılmaz, H., Ayparçası, F. (2016). Modernizm ve Postmodernizm Süreçlerinin Tüketim Kültürüne Yansımaları. İnsan ve İnsan, 3 (8) , 0-0 . DOI: 10.29224/insanveinsan.280014
• Kalkan Kocabay , H. , (2008). Tiyatroda Göstergebilim. E Yayınları. İstanbul.
• Küçük, A., Küçük, M.A., Tümer, G. (2017). Dinler Tarihi. İstanbul: Berikan Yayınevi.
• Lehmann, H. (2006). Post Dramatic Theatre (Çev: K. Jürs-Munby). New York: Routledge.
• Lyandvert, M. (2006). Origins and Destinations: Representation in the Theatre of Romeo Castellucci. Yayınlanmamış Yükseklisans Tezi. Galler: The University of South Wales.
• Rude, G. (2015). Fransız Devrimi (Çev: A. İ. Dalgıç). İstanbul: İletişim Yayınları.
• Ruhi, M E. (2014). 1789 Fransız Devrimi’nden İki Portre: Sieyes ve Robespi-rerre. İstanbul: Adalet Yayınevi.
• Şener, S. (1998). Dünden Bugüne Tiyatro Düşüncesi. Ankara: Dost Kitabevi Yayınları.