Schön (1985), geleneksel sınıf sisteminden çeşitli yönleri ile farklılaşan mimari tasarım stüdyosu ile ilk defa karşılaşan öğrencinin geçmiş yaşamında bilmediği yeni bir dil ile tanıştığını ve eğitim sürecinin hedefinin temelde bu dilin öğretilmesine yönelik olduğunu ifade etmektedir. Tasarım stüdyosunun bu şekilde yapılanması, öğrenciye bilgi işleme süreci yoluyla düşüncelerin özgürce dışavurumunu ve paylaşımını sağlayan bir ortam yaratır. Bu düşünceden hareketle çalışma, temel tasarım stüdyosunda farklı öğrenme stillerine bireylerin çalışmaları ile başarı durumları arasındaki ilişkiyi incelemektedir. Kolb’un Öğrenme Stili Envanteri kullanılarak farklı öğrenme stilleri belirlenen mimarlık birinci sınıf öğrencilerinin, temel tasarım stüdyosu çalışmalarındaki başarı durumları arasında farklılıklar olduğu görülmüştür.