DİEGETİK İSTİLA: 20. YÜZYIL TİYATROSUNDA MİMETİK TEMSİLİN DEFORMASYONU

1980’li yılların önde gelen tiyatro akademisyenleri, tiyatronun Antik Yunan’dan beridir diegesis ile karşıtlık oluşturan mimesis aracılığıyla biçimlendiğini, buna karşılık sahnenin diegetik bir evrenle çerçevelendiğini öne sürerler. Burada metninin tiyatrodaki hâkim konumu ve tiyatronun “söz söyleme”ye dayalı logosmerkezci yapılanması vurgulanır. Diegesis ve mimesis kavramları bu noktada Aristotelesçi bir bağlamda, geniş anlamlarıyla kullanılır. Öte yandan terimler günümüzde daha çok anlatıbiliminin dolayıma soktuğu dar anlamlarıyla, anlatının kipleri düzeyinde ele alınmaktadır. Bu makalede, terimler anlatıbiliminin tayin etiği dar anlamlarıyla ve 20. yüzyılın tiyatro akademisince sürdürülen tartışmanın aksine bir yerden kullanıldığında karşılaşılan tabloyu değerlendirmek amaçlanmaktadır. Bu noktadan hareketle, çalışmada öncelikle diegesis ve mimesis terimlerinin dar ve geniş anlamlarıyla kullanımından doğan terminolojik karmaşa serimlenmiştir. Çalışmanın temel odağı olan 20. yüzyıl tiyatrosunda mimetik sahnenin diegesis yoluyla istilaya uğrayışı ise oyunları “anlatma” moduyla karakterize olan Gertrude Stein ve Heiner Müller örnekleriyle açımlanmıştır. Son olarak, 20. yüzyılda diegesisin baskın bir unsur olarak öne çıkışının yapısal sonuçları değerlendirilmiştir.

THE IRRUPTION OF DIEGESIS: DEFORMATION OF MIMETIC REPRESENTATION IN 20th CENTURY THEATRE

Leading theatre scholars of the 1980’s argue that the idea of theatre since Ancient Greece is framed by a diegetic universe, even though it has been shaped by mimesis, which is normally contrasted with diegesis. This view emphasises the dominant status of the text in the theatre and the logocentric structure of the theatre based on speech. At this point, the terms diegesis and mimesis are used with their broad meanings in an Aristotelian sense. On the other hand, these terms are used today with their narrow meanings in narratology as telling and showing modes of the narrative. This article aims to evaluate the terminological confusion when the terms are used in theatre with their narrow meanings in narratology, as opposed to the debate carried out in the theatre academy of the 20th century. From this starting point, the article first exposes the terminological confusion arising from using the terms diegesis and mimesis with their narrow and broad meanings. Second, the irruption of diegesis in the mimetic scene is explored by concentrating on the "telling" mode in the plays of Gertrude Stein and Heiner Müller. Lastly, the structural results of diegesis standing out as a dominant element in 20th century theatre are evaluated.

___

  • Aczel, R. (1998). “Hearing Voices in Narrative Texts”, New Literary History 29 (3), s. 467-500.
  • Akım, M. S. (2022). Logostan Kurtulmak: 20. Yüzyıl Dramında Karşı-Anlatı. İstanbul: Habitus Yayıncılık.
  • Akım, M. S. (2020). “Gertrude Stein Oyunlarında Karşı-Anlatı Stratejileri”, Tiyatro Eleştirmenliği ve Dramaturji Bölümü Dergisi 30, s. 71-97. DOI: 10.26650/jtcd.692767.
  • Aristoteles. (1987). Poetika. (İ. Tunalı, Çev.) Remzi Kitabevi: İstanbul.
  • Bigliazzi, S. (2016). “Introduction”, Skenè Journal of Theatre and Drama Studies: Diegesis and Mimesis 2(2), s. 5-33.
  • Carlson, M. (2007). Tiyatro Teorileri / Yunanlılardan Bugüne Tarihsel ve Eleştirel Bir İnceleme. (E. Buğlalılar, B. Yıldırım, Çev.)Ankara: De Ki Basım Yayın.
  • Dimitrova, Z. (2016). “Transmorphisms in Sarah Kane’s Cleansed and Laura Wade’s Breathing Corpses”, Skenè Journal of Theatre and Drama Studies: Diegesis and Mimesis 2(2), s. 223-243.
  • Duras, M. (2005). Ölüm Hastalığı. (N. Güngörmüş, H. Bayrı, Çev.) İstanbul: Metis Yayınları.
  • Else, G. (1958). “‘Imitation’ in the Fifth Century”. Classical Philology. 53:2, s. 73-90.
  • Euripides. (2006). Medea. (M. Balay, Çev.) İstanbul: Mitos-Boyut Yayınları.
  • Golden, L. (1975). “Plato’s Concept of Mimesis”. British Journal of Aesthetics 15, s. 118–131.
  • Halliwell, S. (1998). Aristotle’s Poetics. Chicago: The University of Chicago Press, s. 109-116.
  • Halliwell, S. (2014). “Diegesis-Mimesis”, Handbook of Narratology. Berlin & Boston: De Gruyter.
  • Halliwell, S. (2022). “Diegesis-Mimesis”, (M. S. Akım, Çev.) Arts: Artuklu Sanat ve Beşeri Bilimler Dergisi 8, s. 314-326. DOI: 10.46372/arts.1109732.
  • Karacabey, S. (2006). Modern Sonrası Tiyatro ve Heiner Müller. Ankara: De Ki Basım Yayın.
  • Lehmann, H. (2006). Postdramatic Theatre. (K. Jürs-Munby, Çev.) USA & Canada: Routledge.
  • Marranca, B. (2012). Ecologies of Theater. New York: PAJ Publications.
  • Miller, A. (1962). Cadı Kazanı. (S. Eyüboğlu, V. Günyol, Çev.) İstanbul, Milli Eğitim Basımevi.
  • Mutlu, B. (2017). “Platon’da ve Platon Öncesi Metinlerde Mimesis”. Art-Sanat Dergisi 8, s. 9-34.
  • Müller, H. (2018). “Resim Tasviri”, Hamlet Makinesi. (Z. A. Yılmazer, Çev.) İstanbul: Kırmızı Kedi Yayınevi, 297-307.
  • Pavis, P. (1999). Sahneleme: Kültürler Kavşağında Tiyatro. (S. Kamber, Çev.) Ankara: Dost Kitabevi.
  • Pavis, P. (2016). The Routledge Dictionary of Performance and Contemporary Theatre. (A. Brown, Çev.) London and New York:Routledge.
  • Pamuk, O. (2011). Saf ve Düşünceli Romancı. İstanbul: İletişim Yayıncılık.
  • Platon. (2010). Devlet. (S. Eyüboğlu, M. A. Cimcöz, Çev.) İstanbul: İş Bankası Kültür Yayınları.
  • Rapaport, H. (2011). The Literary Theory Toolkit: A Compendium of Concepts and Methods. UK: Wiley-Blackwell.
  • Sörbom, G. (1966). Mimesis and Art: Studies in the Origin and Early Development of an Aesthetic Vocabulary, Stockholm: SvenskaBokförlaget.
  • Szondi, P. (1987). Theory of the Modern Drama. (M. Hays, Çev.) USA & Canada: University of Minnesota Press.
  • Toksoy Çeber, D. (2017). “Ekphrastik Umudun Yıkımı: Heiner Müller “Resim Tasviri””. Atatürk Üniversitesi Sosyal BilimlerEnstitüsü Dergisi 21:3, s. 1097-1108.