Hanefî hadis anlayışının, hicrî dokuzuncu asırda yazılmış bir fıkıh eseri olan Fethu’l-kadîr’e yansımaları ve müellifinin hadisleri kullanımındaki tutumunu tesbit makalenin amacıdır. Makalede Fıkıh Usulü ve Kelam alanında ilim dünyasında adından söz edilen İbnü'l-Hümâm’ın çok sayıda hadisi delil olarak kullandığı Fethu’lkadîr isimli  eserinde  Hanefî  hadis  anlayışının  yansımalarına  dair  örnekler  sunulmuştur.  Çalışmada  Hanefî usûlünün tüm prensipleri yerine diğer ekollerden farklı olarak dikkati çeken bazı temel prensipleri üzerinde tespitler yapılmıştır. Bu bağlamda hadislerin Kur’ân’a arzı, mürsel hadisin sıhhat değeri, nesih gibi konuların uygulamaya yansıması ile müellifin bu konulardaki tercihi ortaya konmaya çalışılmıştır.

This article aims to reflect understanding of Hadith in the Hanafi School of Law on Fath al-Qadir which is a commentary book related to al-Fiqh written in the ninth century of the hegira and ascertain its author’s position on using Hadith as evidence. It focuses on the work called Fath al-Qadir whose author is Ibn al-Humam of Turkish origin, mentioned most often in the field Hanafi Legal Theory and the science of Kalam, adduced a large number of Hadith as evidence and gives examples reflecting the understanding of Hadith of Hanafi School of Law. In stead of all the issues of Hanafi Legal Theory, the article examines some discussions differ from other schools such as ard (applying Hadith to the Qur'an), worth of mursal Hadith, naskh (abrogation) and tries to determine Ibn al-Humam’s preferences for these discussions in his work.