Pek çok şârihe göre, Aristoteles Nikomakhos’a Etik’in 1. Kitap’ında mutluluğu bütün erdemlere uygun olan bir  faaliyet olarak görürken 10. Kitap’ta mutluluğu tek bir erdemle, felsefi bilgelik, özdeşleştirir. Bu makalede bütün Nikomakhos’a Etik’in en şaşırtıcı ve belki de kitabın akışı içinde beklenmedik pasajların yer aldığı 10. Kitap’ın 7. ve 8. kısmını inceliyorum. Burası anlaşılmak ve kitabın önceki bölümleri ile bağdaşımlı bir diyaloğa sokulmak için uğruna kitaplar da yazılan bir problem alanı. En yüksek entelektüel erdemin Tanrı ile açıkça ilişkisini  kuran Aristoteles, mükemmel mutluluğu da ona vererek, metafizik, epistemoloji, etik ve din felsefesinin kesişme noktasına işaret eder. Bu bağlamda makalede başlıca amaçlarım şunlardır: Aristoteles’in en yüksek entelektüel erdeminin doğurduğu temaşa hayatını sergilemek ve bu hayatın kapsayıcı görüşle uyumlu olduğunu savunmak.

According to many commentators, on the one hand, Aristotle elaborates the concept of happiness as an action in coherence with all virtues in the first book of The Nicomachean Ethics, on the other hand, in the last book of The Nicomachean Ethics, he consubstantiates happiness with only one virtue, which is philosophical wisdom.In this article, I examine parts 7 and 8 of Book 10 of The Nicomachean Ethics,which are probably the most interesting and unexpected passages in the the book. These parts arethe most problematic areas whichbecame a subject matter of many books for the clarifications of the issues. Aristotle obviously claims that there is a relationship between the best intellectual virtue and God, giving him perfect happiness, which indicates that there is an intersection point among metaphysics, epistemology, ethic and philosophy of religion.In this context, the main aims of this article are, first, to describe the contemplative life which is causedby the highest intellectual virtue and to claim that this life is in harmony with the inclusivist theory.