EVLİLİKTE PROBLEM ÇÖZMEYİ YORDAYAN DEĞİŞKENLERİN İNCELENMESİ

Bu araştırmanın amacı, evli bireylerin evlilikte problem çözme becerilerini yordayan değişkenleri incelemektir. Araştırmanın çalışma grubu, Malatya'da yaşayan ve araştırmaya gönüllü olarak katılan 168'i (%53) kadın ve 146'sı (%47) erkek olmak üzere toplam 314 evli bireyden oluşmaktadır. Veri toplama aracı olarak Hüner (2002) tarafından Türkçe'ye uyarlaması yapılan Evlilikte Problem Çözme Ölçeği ve Yıldırım (2004) tarafından geliştirilen Eş Destek Ölçeği kullanılmıştır. Veri analizi için aşamalı regresyon tekniği kullanılmıştır. Araştırma sonunda; evlilikte problem çözme becerilerinin eş desteği ve ev içi sorumluluk değişkenleri tarafından istatistiksel olarak yordandığı sonucuna ulaşılmıştır. Evlenme biçimi, evlenme yaşı, evlilik süresi ve çocuk sayısı değişkenleri ile evlilikte problem çözme arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki olmadığı bulunmuştur

EXAMINATION OF THE VARIABLES PREDICTING TO SOLVE PROBLEMS IN MARRIAGE

The purpose of this study is to analyze the variables predicting married individuals’problem solving skills in marriage. The working group of the research is composed of 314 married. Individuals in total, consist of 168 (%53) women and 146 (%47) men who live in Malatya and participate the research voluntarily. In Marriage Problem Solving Scale which was adapted to Turkish by Hüner(2002) and Partner Support Scale was developed by Yıldırım (2004) were used as data collection tools. The gradual regression technique was used for data analysis. In the result of the research; it was concluded that problem solving skills in marriage were predicted statistically by variables of partner support and domestic responsibility. It was found that there was not a significant relation between variables of marriage type, marriage age, duration of marriage and number of children and problem solving in marriage statistically

PDF

___

Allgood, S. M., Crane, D. R. ve Agee, L. (1997). “Social Support: Distinguishing Clinical and Volunteer Couples”, American Journal of Family Therapy, 25(2), 111-119.
Akgün, R. ve Uluocak, G. P. (2010). “Evlilikte Etkili İletişim ve Problem Çözme: Bir Toplum Merkezindeki Kadınlarla Gerçekleştirilen Grup Çalışması”, Başbakanlık Aile ve Sosyal” Araştırmalar Genel Müdürlüğü Eğitim- Kültür ve Araştırma Dergisi, 6(23), 9-22.
Atam, A. (2009). Serebral Palsili Çocuğu Olan ve Olmayan Annelerin Evlilik Yaşantılarında Algıladıkları Doyum ve Evliliklerinde Problem Çözme Becerilerinin İncelenmesi. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Maltepe Üniversitesi.
Bayraktaroğlu, H. ve Çakıcı, E. (2013). “Factors Related with Marital Adjustment”, Eurasian Journal of Educational Research, 53/A, 297-312.
Bilici, Z. (2009). Çocuk Sahibi Olan ve Olmayan Ailelerin Problem Çözme Becerilerinin ve Yaşam Doyumlarının Karşılaştırılması. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Ondokuz Mayıs Üniversitesi.
Büyüköztürk, S. (2005). Sosyal Bilimler için Veri Analizi El Kitabı: İstatistik, Araştırma Deseni, SPSS Uygulamaları ve Yorum. Ankara: PegemA Yayıncılık.
Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E. K., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2008). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Pegem Akademi, Ankara. Canel, A. N. (2007). Ailede Problem Çözme, Evlilik Doyumu ve Örnek Bir Grup Çalışmasının Sınanması. (Doktora Tezi), Marmara Üniversitesi.
Canel, A. N. (2011). Aile Eğitim Programı: Evlilik ve Aile Hayatı, Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı, Ankara.
Chiu, R. K. (1998). “Relationship Among Role Conficts, Role Satisfactions and Life Satisfactions: Evidence From Hong Kong”, Social Behavior and Personality, 26, 409-414.
Caughlin, J. P. ve Huston, T. L. (2002). “A Contextualanalysis of the Association Between Demand / Withdraw and Marital Satisfaction”, Personal Relationships, 9(1), 95-119.
Coyne, J. C., & DeLongis, A. (1986). “Going Beyond Social Support: The Role of Social Relationships in Adaptation”. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 54(4), 454.
Cutrona, C. E. (1996). Socialsupport in Couples: Marriage as a Resource in Times of Stress. Sage Publications Inc.
Çağ, P. (2011). Evli Bireylerde Eş Desteği ve Evlilik Doyumu. (Yüksek Lisans Tezi), Haccettepe Üniversitesi.
Çağ, P. ve Yıldırım, İ. (2013). “Evlilik Doyumunu Yordayan İlişkisel ve Kişisel Değişkenler”, Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 4(39), 13-23.
Duyan, G. Ç. (2000). Aile İşlevleri ve Ailenin Sosyal, Demografik ve Ekonomik Nitelikleri ve Yasam Döngüsü Arasındaki İlişkiler. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Hacettepe Üniversitesi.
Eğici, S. (2005). Conflict Distress, Conflict Attributions and Perceived Conflict Behaviors as Predictors of Relationship Satifaction. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Orta Doğu Teknik Üniversitesi.
Eken, H. (2005). Toplumsal Cinsiyet Olgusu Temelinde Mesleğe İlişkin Rol ile Aile-İçi Rol Etkileşimi: Türk Silahlı Kuvvetleri›ndeki Kadın Subaylar. (Yayımlanmamış Doktora Tezi), Hacettepe Üniversitesi.
Erbek, E., Beştepe, E., Akar, H., Eradamlar, N. ve Alpkan, R. L. (2005). “Marital Adjustment”. Düşünen Adam: The Journal of Psychiatry and Neurological Sciences, 18(1), 39-47.
Erok, M. (2013). İlişkilere İlişkin Bilişsel Çarpıtmalar, İlişkiye Dair İnançlar, Kişilerarası Öfke, Kişilerarası İlişkiler, Problem Çözme ve Evlilik Çatışması. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Maltepe Üniversitesi.
Ersanlı, K. ve Kalkan, M. (2008). Evlilik İlişkilerini Geliştirme. Nobel Yayın Dağıtım, Ankara. Fletcher, G., Thomas, G. ve Durrant, R. (1999). “Cognitive and Behavioural Accommodation in Close Relationship”. Journal of Social and Personal, 16, 705–730.
Gardner, K. A. ve Cutrona, C. E. (2004). Social Support Communication in Families. Handbook of family communication, 495-512.
Gove, W. R., Hughes, M. ve Style, C. B. (1983). “Does Marriage Have Positive Effects on the Psychological WellBeing of the İndividual”, Journal af Health and Social Behavior, 24, 122-131
Güven, N. ve Sevim, S. A. (2007). “İlişkilerle İlgili Bilişsel Çarpıtmalar ve Algılanan Problem Çözme Becerilerinin Evlilik Doyumunu Yordam Gücü”, Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3 (28), 49-61.
Hünler, O. S. (2002). The Effects of Religiousness on Marital Satisfaction and The Mediator Role of Perceived Marital Problem Solving Abilities on Religiousness and Marital Satisfaction Relationship. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Orta Doğu Teknik Üniversitesi.
Hünler, O. S. ve Gençöz, T. (2003). “Boyun Eğici Davranışlar ve Evlilik Doyumu İlişkisi: Algılanan Evlilik Problemleri Çözümünün Rolü”, Türk Psikoloji Dergisi, 18(51), 99-108.
Ilfeld, F. W. (1980). Understanding Marital Stressors: “The İmportance of Copingstyle”, Journal of Nervous and Mental Disease, 168, 375-81.
Kaplan, G. A. ve DeLongis, A. (1983). Psychosocial factors influencing the course of arthritis: A prospective study. Paper presented at the annual meeting of the American Psychological Association, Anaheim, CA.
Köknel, Ö. (1994). İnsanı Anlamak. Altın Kitaplar Yayınevi, İstanbul. Özgüven, İ. E. (2001). Ailede İletişim ve Yaşam. PDREM Yayınları, Ankara.
Primomo, J., Yates, B. C. ve Woods, N. F. (1990). “Social Support for Women During Chronic İllness: The Relationship Among Sources and Types to Adjustment”, Research in Nursing & Health, 13(3), 153-161.
Roberts, L. (2000). “Fire and Ice in Marital Communication: Hostile And Distancing Behaviors as Predictors of Marital Distress”. Journal of Marriage and the Family, 62, 693-707.
Russell-Chapin, L. A., Chapin, T. J. ve Sattler, L. G. (2001). “The Relationship of Conflict Resolution Styles and Certain Marital Satisfaction Factors to Marital Distress”. The Family Journal, 9(3), 259-264.
Sconzani, J. (1995). Contemporary Families and Relationship: Reinventing Responsibilities. New York: McGrowHill Inc.
Şener, A., Terzioğlu, G. (2008). “Bazı Sosyo-Ekonomik ve Demografik Değişkenler ile İletişimin Eşler Arası Uyuma Etkisinin Araştırılması”, Aile ve Toplum–Eğitim, Kültür ve Araştırma-Dergisi, 4(13), 7-20.
Tabachnick & L. S. Fidell (2001). Using multivariate statistics. Needham Heights, MA: Allyn & Bacon.
Tallman, I. ve Hsiao, Y. L. (2004). Resources, Cooperation, and Problem Solving in Early Marriage. Social Psychology Quarterly, 67(2), 172-188.
Tülek, N. (2011). Evli Bireylerin Öznel İyi Olma Düzeylerinin Yordanması. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Ege Üniversitesi.
Türkiye İstatistik Kurumu (2013). Evlenme ve boşanma istatistikleri, Sayı: 13469. http://www.tuik.gov.tr/ PreHaberBultenleri.do?id=13469 adresinden 18.05.2014’te alınmıştır.
Ülker, G. (2011). Evlilik Çatışmasının Sıklık ve Yaygınlığının Bazı Değişkenlere Göre Yordanması. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Ege Üniversitesi.
Winemiller, D. R. ve Mitchell, M. E. (1994). Development of a Coding System for Marital Problem Solving Efficacy. Behaviour Research and Therapy, 32(1), 159-164.
Yıldırım, İ. (2004). “Eş Destek Ölçeğinin Geliştirilmesi”, Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 22(3), 19-26.
Yılmaz, H. (2004). Evli Bireylerin Problem Çözme Becerileri ve Evlilik Uyumları Arasındaki İlişki. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Selçuk Üniversitesi.