Non-performing Loans in Turkish Banking Sector and Macro Economic Effects

Türk bankacılık sektöründe sorunlu kredilerin toplam kredilere oranı özellikle kriz dönemlerinde önemli ölçüde artmış ve hem bankacılık sektörünü hem de reel sektörü olumsuz yönde etkilemiştir. Bu çalışmada, 1998Q22012Q3 yıllarına ait çeyrek dönemlik veriler ekseninde sorunlu krediler ile makroekonomik değişkenler (bankacılık sektörü yurtiçi kredi hacmi, GSYİH reel büyüme, toplam özel tüketim harcamaları ve özel sabit sermaye harcamaları) arasındaki ilişki Granger nedensellik testi ve VAR yöntemi kullanılarak analiz edilmiştir. Eşbütünleşme analizi, sorunlu krediler ile sözkonusu makroekonomik değişkenler arasında uzun dönemli bir ilişki olduğunu ortaya koyarken, Granger nedensellik testleri bu ilişkilerin çift yönlü olduğunu göstermektedir.

Anahtar Kelimeler:

Türk Bankacılık Sektörü, Sorunlu Krediler, Etki-Tepki Fonksiyonları

Non-performing Loans in Turkish Banking Sector and Macro Economic Effects

In the Turkish banking sector, ratio of non-performing loans in total loans significantly increased in crisis periods and affected negative both banking sector and real sector. In this study, non-performing loans relation with banking sector volume of domestic credit volume, real GDP, total private consumption expenditures and private fixed capital expenditures are tested with Granger causality test and VAR method in the axis of 1998Q2-2012Q3 quaterly data for the years. While cointegration analysis putting a long-term relationship between non-performing loans and these macroeconomic variables, Granger causality tests show that these relationships are bi-directional.

Keywords:

Turkish Banking Sector, Non-performing Loans, Impulse-Response Functions,

PDF

___

Ağaoğlu, A. E. (1989). Türkiye’de Banka İşletmelerinin Ekonomik Analizi ve Gelişme Eğilimleri, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Ankara: Ankara Üniversitesi.
Aloğlu, T. Z. (2005). Bankacılık Sektörünün Karşılaştığı Riskler ve Bankacılık Krizleri Üzerindeki Etkileri, TCMB Bankacılık ve Finansal Kuruluşlar Genel Müdürlüğü Uzmanlık Yeterlilik Tezi, Ankara.
Aktaş, R. (2000). Sorunlu Kredilerde Erken Uyarı Modelleri, TBB Eğitim ve Tanıtım Grubu Seminer Notları, İstanbul.
Atan, M. (2002). Risk Yönetimi ve Türk Bankacılık Sektöründe Bir Uygulama, Basılmamış Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Barr, r.. L. Seiford & T. Siems, (1994), “Forcasing Banking Failure: A Non-Parametric Frontier Estimation Approach”, Researches Economiques de Lovain (60), s. 417-429.
Başar, M. & Coşkun, M. (2006), “Bankacılık Uygulamaları”, T.C. Anadolu Üniversitesi Yayını, 1711.
BDDK, (Bankacılık Düzenleme ve Denetleme Kurumu), (2009). www.bddk.org.tr/turkce/Raporlar/15279C8914Bd.pdf. (20.04.2011).
BDDK, (Bankacılık Düzenleme ve Denetleme Kurumu), http://ebulten.bddk.org.tr/AylikBulten/Basit.aspx , (02013).
Çifter, A., Yılmazer, S. & Çifter E., (2009), “Analysis of Sectoral Credit Default Cycle Dependency with Wavelet Networks: Evidence from Turkey”, Economic Modelling 26, s. 1382-1388.
Brooks, C., (2008), Introductory Econometrics for Finance, New York: Cambridge University Press.
Demirgüç-kunt, A. & Enrica D.,(1998), “The Determinants of Banking Crises in Developing and Developed Countries”, IMF Staff Paper 45 (1), s. 81-109.
Domaç, G. & Peria S. M. (2000). Banking Crises and Exchange Rate Regimes: Is There a Link?, World Bank.
Duvan, B. (2001). “Türk Bankacılık Sisteminde Tahsili Gecikmiş Alacakların Tasfiyesi ve Şirket Borçlarının Yapılandırılması”, Yıllık Programlar ve Konjonktür Değerlendirme Genel Müdürlüğü Mali Piyasalar Dairesi, Uzmanlık Tezi, Ankara.
Fofack, H. (2005). “Non-Performing Loans in Sub-Saharan Africa: Causal Analysis and Macroeconomic Implications.” World Bank Policy Research Working Paper No. 3769, November.
Granger, C.W.J. & Newbold, P. (1974). Spurious Regressions in Economics, Journal of Econometrics. Sayı: 2/ 2, s. 111İşcan, A. (2003). Banka Kredilerindeki Daralmanın Ekonomik Etkileri ve Krizlerdeki Gelişimi, Ankara: TCMB Yayınları.
Jayaratne, Jith & Philip E. Strahan. 1996. “The Finance-Growth Nexus: Evidence from Bank Branch Deregulation.” Quarterly Journal of Economics, sayı:111, s. 639-70.
Keeton, W. R. (1999). Does Faster Loan Growth Lead to Higher Loan Losses? Federal Reserve Bank of Kansas Economic Review, 84(2, Second Quarter), s. 57-75.
Mirza, A. (2006). Kredi Riski Yönetiminde Erken Uyarı Sistemleri ve Sorunlu Kredilerin İzlenmesi, Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi.
Okay, E. (2002). Türk Bankacılık Sektöründe Risk ve Kriz, İstanbul Ticaret Üniversitesi Dergisi, 2, s. 95-122.
Podpıera, J. & Weill L., (2008),” Bad Luck or Bad Management, “Emerging Banking Market Experience”, Journal of Financial Stability 4, 135-148.
Paul, K., R., (2013), Cointegration, Gurung, B., and Paul, A., K.,(Ed.), Recent Advances in Statistical Modelling Techniques içinde (s. 281-288). New Delhi.
Selimler, H. ve Eken, M.H. (2004). Banka Muhasebesi, No: 375, Der Yayınları, İstanbul.
Sipahi, N. (2003). Problemli Kredilerin Yeniden Yapılandırılması Uluslar Arası Uygulamalar ve Türkiye Örneği, TCMB Yayınları.
TBB, (Türkiye Bankalar Birliği), (2008), http://www.tbb.org.tr/turkce/temel_bankacilik/Ticari%20Krediler.doc , (02011).
TKB, (Türkiye Kalkınma Bankası A.Ş), (2006). Türk Bankacılık Sektörü Zorluklar ve AB Üyeliğine Geçiş Sürecine Bakış, Ekonomik ve Sosyal Araştırmaları Müdürlüğü, Ankara.
TÜİK (Türkiye İstatistik Kurumu), www.tuik.gov.tr. Yıldırım, O. (1984), “Türkiye’de Bankacılık Sektörü”, (Tarihsel Gelişim, Temel Sorunlar, Mali Riskler ve Yeniden Yapılandırma), Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi.