Ayhan PEKBAY, Ahmet SANIÇ, Ayla YENİGÜN, BORA EKİNCİ, Satı ATİLLA, Evren KOSİF, Figen ÖZCAN

Çalışanlarda yüzeyel mikoz prevalansı ve etken mantarların belirlenmesi

Çalışanların yüzeyel mikoz prevalansını ve etkenlerini saptamak için 1105 kişi çalışma kapsamına alındı. Vücudunun herhangi bir yerinde ön tanı olarak mikoz düşünülen 385 kişinin 548 lezyon bölgesinden örnek alındı. Alınan örnekler laboratuvara aseptik kurallara uygun olarak taşındı. %20 KOH ile nativ incelemeleri yapıldı; saboraud dekstroz agar (SDA), patates dekstroz agar (PDA) ve mikobiyotik agarda yapılan çift ekimlerin 26°C ve 37°C'de inkübe edilmesiyle kültür incelemeleri yapıldı. Kültürde üreme saptanan mantarlar uygun mikolojik yöntemlerle türlere ayrıldı. Tarama yapılan 1105 kişinin 211 (%19.0)'i laboratuvar yöntemleri ile mikoz tanısı almıştır. 548 örnekten yapılan kültürde üreyen 289(%53) mantarın 64 (%22.1)'ü maya, 225 (%77.9)'i dermatofit olarak belirlenmiştir. 548 örneğin 21 (%3.8)'inde nativ inceleme ile Malassezia furfur saptanmıştır. Tinea pedis en sık (%51.6) gözlenen mantar infeksiyonu olmuştur. 32 kişide birden fazla etken mantar saptanmıştır. Kültürde üreyen küf mantarlarının, 192 (%85.3)'si Trichophyton rubrum, 30 (%13.3)'u Trichophyton mentagrophytes, 2 (%0.9)'si Epidermophyton floccosum ve 1 (%0.4)'i Trichophyton schoenleinii; maya mantarlarının 37 (%57.8)'si Candida albicans, 23 (%36.0)'ü Candida tropicalis, 2 (%3.1)'si Candida guilliermondii, 2 (%3.1)'si Candida krusei; olarak tanımlanmıştır. Bu bulgulara göre, tinea pedis en sık gözlenen yüzeyel mantar infeksiyonu olup, Trichophyton rubrum en sık izole edilen mantar türüdür.

Anahtar Kelimeler:

Candida, Candida albicans, Kandidiyaz, Dermatomikozlar, Arthrodermataceae, Tanı, Malassezia, Tinea pedis, Trichophyton, Yaygınlık

Determine of superficial mycoses prevalence and causative pathogens at workers

The aim of this study was to determine the prevalence of superficial mycoses and causative pathogens at workers. Superficial mycoses were investigated in 1105 individuals. Specimens from 548 lesions of 385 individuals were taken with suspect of superficial fungal infection. Specimens taken from patients were brought to our laboratory under aseptic conditions. Specimens were examined with 20% KOH. Dublicate cultures of specimens were done on, Sabouraud dextrose agar (SDA), Potato dextrose agar (PDA) and Mycobiotic agar (MB) and incubated there at 26°C and 37°C. Isolated fungus were identified with appropriate mycological methods. Superficial mycoses were diagnosed in 211 (19%) out of 1105 individuals. Fungus were grown at 289 (53%) of 548 specimens; 64 (22.1%) and 225 (77.9%) of those were defined as yeast and dermatophytes respectively. Malassezia furfur was determined with native in 21 (3.8%). Tinea pedis (51.6%) was found to be the most frequent fungal infection. 32 patients were infected by more than one fungus. Distribution of causative agents among 225 dermatophytes was; Trichophyton rubrum 85.3% (192), Trichophyton mentagrophytes 13.3% (30), Epidermophyton floccosum 0.9% (2), Trichophyton schoenleinii 0.4% (1). The isolated fungi on follows; Candida albicans 57.8% (37), Candida tropicalis 36% (23), Candida guilliermondii 3.1% (2), Candida krusei 3.1% (2). This finding indicate that superficial mycoses are commonly encountered, and Trichophyton rubrum is the most common causative pathogen.

Keywords:

Candida, Candida albicans, Candidiasis, Dermatomycoses, Arthrodermataceae, Diagnosis, Malassezia, Tinea Pedis, Trichophyton, Prevalence,

___

1. Schmutz JL, Barbaud A, Conlet-Audonneau N. Superficial mucoculaneous mycosis. Rev PraL 1996; 46: 1617-22.

2. Kuştimur S, El-Nahi H. Ankara'nın Balgat ve çevresindeki yerleşim bölgelerinden izole edilen dermatomikoz etkenleri. Türk Mikrobiyol Cem Derg 1993; 23: 116-118.

3. Elewski BE. Onychomycosis: Palhogenesis, Diagnosis, and Management. Clin Microbiol Rev 1998; 11: 415-429.

4. Sürücüoglu S, Türker M, Üremek H ve ark. İzmir bölgesinde yüzeysel mantar infeksiyonuna neden olan 660 dermatofit ve maya türünün değerlendirilmesi. İnfeks Derg 1997; 11: 63-65.

5. Tümbay E. Pratik Tıp Mikolojisi. 1. Baskı. İzmir, Bilgehan Basımevi 1983.

6. Yücel A. Tıp bakımından önemli Candida türlerinin mikolojisi. Türk Mikrobiyol Cem Derg 1987; 17: 45-48.

7. Tillon RC, Mc Ginnis MR. Dermatophytes. in: Howard BJ (Ed). Clinical and Pathogenic Microbiology (first ed). Washington DC, The CV Mosby Co,. 1987; 563-574.

8. Saniç A. Günaydın M, Durupmar B ve ark. Samsun ve çevresinde dermatofitozlar. Mikrobiyol Bült 1996: 30: 57-63.

9. Devliotou PD, Koussidou ET, Badillet G. Denna lophy losis in nothern Greece during the decade 1981-1990. Mycoses 1995; 38(3-4): 151-157.

10. Canleros CE. Davel GO, Vivot W, et. al. Incidence of various ecologic agents of superficial mycosis. Rev Argent Microbiol 1993; 25: 129-135.

11. Dal Tio R, Lunardi M. Prevalence of superficial mycoses in the Aoste Valley region of Raly from 1984 Lo 1989. Mycopathologia 1991; 116: 155-158.

12. Ay S. Yılmaz M. Fırat Üniversitesi Haslanesi'nde bir yılda izole edilen onikomikoz etkeni dermatofit ve mayalar, Infeks Derg 1998; 12: 213-216.

13. Yegenoğlu Y. Son 1 yılda kliniğimizde onikomikoz etkeni olarak saplanan mayalar. Türk Mikrobiyol Cem Derg 1991; 2: 371.

14. Midgley G, Moore MK, Cook JC. eL al. Mycology of nail disorders. J Am Acad Dermatol 1994: 3K3P12): 68-74.

15. Aly R. Ecology and epidemiology dermalophyte infections. J Am Acad Dermatol 1994; 31(3Pt2): 21-25.

16. Kölemen F. Dermatofitlerin yaş, cins ve anatomik bölgelere göre dağılımı. Lepra Mec 1978; 1: 64-69.

17. Öztürkcan S, Yalçın N. Akıncı S ve ark. Son 3 yılda kliniğimizde onikomikoz etkeni olarak sapladığımız mantarlar. Mikrobiyol Bült 1994; 28: 345-351.

18. Evron R. Ganor S, Wax Y, et al. Epidemiological trends of dermatophyloses and dermatophytes in Jerusalem between 1954 and 1981. Mycopathologia 1985; 90: 113-120.

19. Kemna ME, Elewsld BE. A.U.S. epidemiologic survey of superficial fungal diseases. J Am Acad Dermatol 1996; 35: 539-542.

20. Temizerler H, Sabuncu İ. Eskişehir ve çevresinin dermatofitik florası. Anadolu Tıp Dergisi 1982; 4: 131-142.

21. Bridger RC. Superficial mycoses in a southern New Zealand district. Saboraudia 1979; 17(2): 107-112.

22. Şahin M, Yuluğ N. The fungi causing superficial mycoses found in and around Ankara. Mikrobiyol Bult 1977; 11(1): 35-43.

23. Kuijpers AF, Tan CS. Fungi and yeasts isolated in mycological studies in skin and nail infeetions in The Netherlands, 1992-1993. Ned Tijdschr Geneeskd 1996; 140(19): 1022-1025.

24. Rippon JW. The changing epidemiology and emerging patterns of dermatophyte species. Curr Top Med Mycol 1985; 1: 208-234.

25. Mc Aleer R. Fungal infections of the nails in Western Australia. Mycopathologia 1981; 73(2): 115-120.

26. Ayanbimpe GH, Bello CS, Gugnani HC. The aetiological agents of superficial cutaneous mycoses in Jos. Plateau State of Nigeria. Mycoses 1995; 38 (5-6): 235-237.

27. Marufi M, Özçelik S, Köylüoğlu Z. Sivas Bölgesinde değişik dermatozlar İçinde yüzeysel mantar infeksiyonlarının insidansı. İnfeks Derg 1990; 4: 117.