Türk dillerinin, o sıradan Azerbaycan Türkçesinin lügat terkibinin tarihi inkişafı boyu müşahede edilen ve geniş yayılan, ancak araştırmacıların dikkatini çok az çeken proseslerden ( dil hadiselerinden) bir de " asemantikleşme" dir. Bu proses neticesinde Türk dillerinin kadim inkişaf çağlarında müstakil ve işlek lügat vahidi (birimi) olan sözler (hususiyle eski tek heceli söz kökleri) sonraları müstakil işlenmek kabiliyetini yitiyor, ancak dili terk etmiyor, aynlıkta işlenmese de türemelerinin, hemin (bu) kadim köklerden yaranmış düzeltme ve mürekkeb sözlerin, sabit söz birleşmelerinin terkibinde saklanıyor, onlara koşulan veya artırılan şekilciler ve sözlerle birleşerek yeni lügat vahidinin ayrılmaz terkip hissesine çevrilir.