Kişiden kişiye değişen izafi bir değer olan güzellik kavramı, edebiyatta önemli bir yer işgal eder. Arandığı zaman tabiatın her levhasında görülmesi muhtemel bir unsur olan güzelliği, edebiyat umumiyetle insanda ve bilhassa kadın varlığında aramaya yönelmiş ve kadını bir güzellik sembolü hâline getirmiştir. Her kalem sahibinin kendine has dünya görüşü ve zevk anlayışı zaviyesinden ele alıp değişik tahayyül ve gözlemlerle eserine aksettirdiği bu sembolün yer almadığı edebî eser hemen hemen yok gibidir. Bu husus, bütün dünya edebiyatlarında olduğu gibi, bizim edebiyatımız için de böyledir. Edebiyatımızın başlangıç yıllarından beri gerek yazılı, gerekse sözlü bütün edebî mahsullerimizde kadın vardır. Hattâ bizim yaradılış destanımızda Tanrı' ya yaratma ilhamını bir kadın hayâlinin verdiği inancına bile yer verilir.